Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Oknińska
Protokolant:	sekretarz sądowy Dominika Orzepowska

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2021 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko R. M.

o zapłatę

I.zasądza od pozwanego R. M. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 112.490,28 (sto dwanaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt 28/100) zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 104.813,41 zł od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

II.oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.042 zł tytułem kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Ewa Oknińska

Sygn. akt I C 830/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego R. M. kwoty 112,491 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 104.813,42 zł od dnia 29.02.2020 r. do dnia zapłaty, w tym:

- kwoty 104.813,42 zł tytułem należności głównej,

- kwoty 7.676,86 zł tytułem naliczonych odsetek umownych

oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 10 stycznia 2018 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany świadczenia nie spełnił, jak również nie skorzystał z możliwości restrukturyzacji zadłużenia. W związku z niewywiązaniem się przez pozwanego z warunków umowy, powód pismem z dnia 30.10.2019 r. wypowiedział umowę ( doręczonym 8 listopada 2020 r.). W dniu 9 grudnia 2019 r. roszczenie powoda wobec pozwanego stało się wymagalne.

W odpowiedzi na pozew pozwany R. M. wniósł o zawieszenie postępowania, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że został pokrzywdzony przez przestępcze działanie J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Operacje (...), jak również reprezentującej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T.. Proceder polegał na tym, że w kilku bankach, tego samego dnia udzielano tym samym osobom kredytów gotówkowych na kwoty, które łącznie przekraczały ich zdolność kredytową. J. W. wprowadziła wspomniane osoby w błąd co do zdolności kredytowej, liczby zaciąganych zobowiązań, jak również co do możliwości osiągnięcia gwarantowanego zysku po przejęciu przez nią środków. Pośrednik zapewniał bowiem kredytobiorców, że przekazywane środki zostaną zainwestowane deklarując udziały w dużym projekcie. Wobec J. W. toczy się postępowanie przed Sądem Okręgowym wS.pod sygn. akt (...), w toku którego przyznała się do zarzucanych jej czynów m.in.. oszustwa na szkodę wielu osób w postaci doprowadzenia do ich niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości.

Ponadto, pozwany zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. W ocenie pozwanego, powód zlekceważył obowiązek zweryfikowania zdolności kredytowej pozwanego. Zawarta przez pozwanego umowa zawiera klauzule abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. Umowa bowiem została zawarta z konsumentem, jej postanowienia nie zostały indywidualnie uzgodnione, zachodzi sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie zasad współżycia społecznego (ewidentnie wskazuje na to wysokość prowizji). Powód nie udowodnił wysokości zgłoszonego w pozwie roszczenia. Dołączony do akt wyciąg z ksiąg bankowych w świetle orzecznictwa nie posiada mocy prawnej dokumentu urzędowego w stosunkach umownych z konsumentem i nie korzysta z domniemania prawdziwości jego treści.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. M. nawiązał współpracę z pośrednikiem finansowym J. W. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Operacje (...) z siedzibą w E.. W ramach tej współpracy pozwanym zaproponowano udział w „projekcie inwestycyjnym” realizowanym przez firmę (...) S.K.A. Sp. z o.o. z siedzibą w T..

W celu pozyskania środków finansowych, pozwany został skierowany do konkretnych oddziałów bankowych by zaciągnąć zobowiązania kredytowe. Działania te koordynowała J. W. (okoliczność bezsporna)

W dniu 10 stycznia 2018 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z pozwanym R. M. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie powyższej umowy bank udzielił pożyczki w kwocie 114.285,71 zł na okres 96 miesięcy. Uruchomienie pożyczki nastąpiło w tym samym dniu – środki zostały wypłacone jednorazowo przelewem na rachunek pozwanego.

Całkowita kwota pożyczki (bez kredytowanych kosztów pożyczki) wynosiła 100.000,00 zł, całkowity koszt pożyczki wynosił 65.185,19 zł, cała kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 164.185,19 zł. Rzeczywista stopa oprocentowywania wynosi 14,22 % ( §1 umowy ). Pożyczka została oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 9,5% w stosunku rocznym ( §5 ust. 1 umowy).

Prowizja za udzielenie pożyczki wynosiła 14.285,71 zł (§2 umowy).

Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w równych ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych w okresach miesięcznych do dnia 1-go każdego miesiąca.

W przypadku nie spłacenia raty w określonym terminie, bank pobiera od kwoty zaległej raty pożyczki odsetki według zmiennej stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego, która odpowiada aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa ( § 8 ust. 2 i 3 umowy).

Zgodnie z §11 ust. 2 pkt 1 umowy bank może obniżyć kwotę przyznanej pożyczki lub wypowiedzieć umowę pożyczki w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie. Termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy 7 dni i jest liczony od dnia następnego po dniu odebrania przez pożyczkobiorcę przesyłki poleconej ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru ( § 11 ust. 3 umowy). Całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym w dniu następnym po upływie terminu wypowiedzenia. Od zadłużenia bank nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych ( § 12 ust. 1 umowy).

(dowód: umowa k. 16-18, oświadczenie pożyczkobiorcy – k. 19, harmonogram spłat pożyczki –k. 19-20, potwierdzenie uruchomienia pożyczki – k. 21)

Wskutek braku dokonywania regularnych płatności powstało zadłużenie do spłaty. Pismem z dnia 02 października 2019 r. powodowy Bank wezwał pozwanego do zapłaty zaległości w kwocie 5.405,52 zł w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Jednocześnie w piśmie tym wskazał o możliwości dokonania zmiany warunków spłaty i restrukturyzacji zobowiązania.

Następnie pismem z dnia 30 października 2019 r. (doręczonym pozwanemu w dniu 08.11.2019 r.) Bank wypowiedział umowę, wskazując jednocześnie całkowitą kwotę zobowiązania pozostałego do spłaty na dzień sporządzenia wypowiedzenia w wysokości 108.135,26 zł na które składały się:

a)  kapitał (w tym odsetki skapitalizowane): 104.813,42 zł,

b)  odsetki: 3.321,84 zł

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 9, wypowiedzenie umowy wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 10-12, historia operacji na kontrakcie kredytowym – k. 26)

Powód, pismem z dnia 31 stycznia 2020 r. ponownie wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki w łącznej kwocie 111.324,42 zł (104.813,42 zł tytułem kapitału oraz kwota 6.511,00 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych wyliczonych wg stanu na dzień 30 stycznia 2020 r.) w terminie do dnia 10 lutego 2020 r.

(ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 13-15)

Powód w dniu 28.02.2020 r. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych wskazując, że zadłużenie pozwanego względem powoda z tytułu umowy pożyczki wynosi należność główna: 104.813,42 zł oraz odsetki 14 % za okres od dnia 01.07.2019 r. do 28.02.2020 r. w wysokości 7.676,86 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k. 25)

Prokuratura Rejonowa w Ełku wszczęła postępowania o sygn. Pr 2 Ds. 243.2019 dotyczące oszustwa na szkodę wielu osób w postaci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości ustalonych w sprawie pokrzywdzonych poprzez wprowadzenie w błąd co do faktycznej zdolności kredytowej kredytobiorców oraz ilości zaciąganych przez nich zobowiązań w innych bankach a także faktycznej możliwości osiągnięcia deklarowanego zysku oraz możliwości spłaty zaciągniętych zobowiązań finansowych a także przejęcia i używania środków pieniężnych pochodzących z przestępstwa. Postępowanie to przejęła do prowadzenie Prokuratura Okręgowa w S.pod sygn. (...). Pozwany R. M. jest w powyższym postępowaniu karnym pokrzywdzonym.

(dowód: pismo Prokuratury Okręgowej w S. z dn. 08 września 2020 r. – k. 71-72, pismo Prokuratury Okręgowej w S. z dnia 29 kwietnia 2019 r. k. 73)

Prokuratura Okręgowa w S. w sprawie (...)nie przedstawiła zarzutów osobom, które były pracownikami powoda oraz osobom, które w imieniu powoda na mocy udzielonego pełnomocnictwa udzielały kredytów.

( dowód: pismo Prokuratury Okręgowej w S. – k. 93)

Wyrokiem z dnia 02 kwietnia 2021 r. Sąd uznał J. W. winną tego, że doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. R. M. poprzez nakłonienie do wzięcia kredytów w siedmiu bankach, a następnie do przekazania jej pieniędzy z tych kredytów w kwocie nie mniejszej niż 1.111.277,00 zł. Sąd wobec oskarżonej orzekł obowiązek naprawienia szkody na rzecz J. R. M. w kwocie 1.063.277 zł.

( dowód: wyciąg z wyroku z dnia 02.04.2021 r. – k. 116-121)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wywiedzione przez powoda zasługiwało na uwzględnienie w zasadniczej części, jedynie podlegało oddaleniu co do kwoty 0,72 zł.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie podważona przez strony, w szczególności na podstawie umowy o pożyczkę, oświadczenia o wypowiedzeniu umowy wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru oraz wyciągu z ksiąg bankowych.

W pierwszej kolejności, wskazać należy że roszczenie było zasadne. Strony niniejszego postępowania łączyła umowa pożyczki gotówkowej, na podstawie której powód w dniu 10.01.2018 r. udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 114.285,71 zł. Z powyższej kwoty została pobrana przez powoda prowizja w kwocie 14.285,71 zł Potwierdzeniem powyższego jest umowa łącząca strony, potwierdzenie uruchomienia pożyczki oraz historia operacji na kontrakcie kredytowym. Ponadto, okoliczność wypłaty środków przez bank nie była kwestionowana przez pozwanego.

Odpowiedzialność pozwanego względem powoda wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. Zgodnie z powołanym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenie konsumentowi. Ponadto zgodnie z treścią art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

Z treści łączącej strony umowy wynika, że Bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków udzielenia kredytu. Z dowodów w postaci wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy kredytu, wyciągu z ksiąg bankowych, wynika, że pozwany zaprzestał spłacać kredyt. Powód do akt sprawy złożył również dokument „Historia operacji na kontrakcie kredytowym”, którego to dokumentu treść nie została zakwestionowana przez pozwanego.

Pozwany zaprzestał wywiązywać się z zawartej umowy pożyczki, a zatem istniały podstawy do wypowiedzenia umowy przez bank. W piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy podano podstawę wypowiedzenia wyraźnie wskazując, że podstawę takiego oświadczenia woli jest naruszenie przez pozwanych warunków przedmiotowej umowy pożyczki poprzez niedotrzymanie terminów zapłaty. Mając zatem na uwadze treść łączącej strony umowy i fakt zaprzestania przez pozwanego spłaty pożyczki należało uznać, że po stronie powodowej powstało uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone w dniu 8 listopada 2019 r. Pozwany nie skorzystał z możliwości restrukturyzacji zadłużenia.

W przedmiotowej sprawie pozwany ogólnikowo wskazywał na sprzeczność umowy z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, jednocześnie pozwany podniósł, że czynność prawna w zakresie prowizji banku jest nieważna. Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne wymaga więc stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek: sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta. Pozwany zaś poza ogólnikowymi stwierdzeniami, nie sprecyzował w sposób konkretny powyższego zarzutu i nie poparł go żadnymi dowodami.

Odnosząc się do świadczenia prowizji, wskazać należy, że koszty te były kredytowane przez bank i doliczone do kwoty kapitału pożyczki. W konsekwencji postanowienia umowy w przedmiocie ustalenia wysokości prowizji banku należy uznać za dotyczące świadczenia głównego. Świadczenie to zawiera więc w sobie świadczenia typowe dla tego rodzaju stosunku prawnego, bez których z pewnością umowa taka nie zostałaby przez powoda zawarta. Wskazać należy, że wysokość prowizji została sformułowana w umowie w sposób jednoznaczny. Prowizja ma charakter wynagrodzenia za dokonanie konkretnej czynności bankowej, czyli przygotowanie i zawarcie samej umowy. Takie rozumowanie jest oczywiście całkowicie uzasadnione i odpowiada funkcji jaką przyświeca art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim, a dotyczącym pozaodsetkowych kosztów. Przepisy ustawy Prawo bankowe ani ustawa o kredycie konsumenckim nie wskazują, w jakiej wysokości winna być ustalona prowizja za przygotowanie umowy. W ocenie Sądu Bank mógł naliczyć prowizje za wszelkie czynności związane z udzieleniem i obsługą pożyczki, a kwota prowizji określona na 14.285,71 zł nie jest kwotą wygórowaną. Dlatego, na gruncie niniejszej sprawy należało stwierdzić, że wartość prowizji w ustalonym przez powodowy Bank zakresie nie zmierzała do obejścia prawa.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego dotyczącego zlekceważenia przez bank weryfikacji jego zdolności kredytowej, wskazać należy, że jest on bezzasadny. Przepis art. 70 ustawy z 1997 r. Prawo bankowe zobowiązuje bank do weryfikowania zdolności kredytowej. Obowiązek ten ma charakter publicznoprawny, nie ma wywołuje żadnych konsekwencji w aspekcie prywatnoprawnym. Oznacza to, że udzielenie pożyczki osobie nie mającej zdolności kredytowej nie ma wpływu na ważność umowy. Ponadto tego dnia pozwany zawierał umowy z innymi bankami, aby uzyskać środki pieniężne, licząc na osiągnięcie zysku.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie postępowania z uwagi na toczące się postępowanie karne. Wynik postępowania karnego nie ma bowiem wpływu na rozstrzygniecie niniejszej sprawy. Pozwany wskazywał, że J. W. wprowadziła go w błąd co do zdolności kredytowej i liczby zaciąganych zobowiązań oraz co do możliwości osiągnięcia gwarantowanego zysku po przejęciu przez nią środków uzyskanych z pożyczek. Jak wynika z dokumentów J. W. nie była stroną umowy pożyczki. Zatem bank nie ponosi odpowiedzialności za działania osoby trzeciej. Pozwany zaś w pełni świadomie i dobrowolnie zawarł z bankiem umowę licząc na prowizję. Nie sposób przyjąć, że pozwany pozostawał w błędzie co do czynności prawnej w postaci zawarcia umowy pożyczki. Istotne jest również to, że pozwany na żadnym etapie nie złożył oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w terminie przewidzianym w art. 88 k.c. Ponadto pozwany nie wykazał by w dacie zawarcia umowy pożyczki był w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, czy też by zachodziła inna wada oświadczenia woli. Pozwany zaś zawierając umowę powinien być świadomy ryzyka jakie podejmuje i jakie są tego konsekwencje, tj., że obowiązek spłaty zaciągniętych zobowiązań względem banku obciąża pożyczkobiorcę.

Odnosząc się do podnoszonych przez pozwanego okoliczności, jakoby w proceder oszustwa zamieszani byli pracownicy banku, którzy udzielili pozwanemu pożyczki, to wskazać należy, że nie znajduje ona potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Na powyższą okoliczność pozwany nie przedstawił jednakże jakiegokolwiek dowodu. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, by podejrzewać pracowników powoda, o działanie na jego szkodę w sytuacji, gdy nie ma na tę okoliczność dowodów. Prokuratura Okręgowa w odpowiedzi na pytanie Sądu, wskazała, że wobec pracowników powoda oraz osób udzielających w imieniu powoda pożyczek nie zostały postawione zarzuty w związku z działaniem J. W.. Nadto wskazać należy, że to pozwany wystąpił z wnioskiem o pożyczkę do banku.

Z powyższych względów w ocenie Sądu Okręgowego ustalenia poczynione w postępowaniu karnym w sprawie prowadzonej przeciwko J. W., która nie była pracownikiem banku, nie mają wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, a w świetle braku dowodów na przedstawienie zarzutu współsprawstwa pracownikom powoda brak było podstaw do zawieszenia niniejszego postępowania.

W niniejszej sprawie powód wykazał, że przysługuje mu wobec pozwanego wierzytelność z tytułu umowy pożyczki. Niewątpliwie wyciąg z ksiąg banku jest dokumentem prywatnym, i podlega ocenie razem ze wszystkimi innymi dowodami, w myśl reguł wynikających z art. 233 k.p.c. Bank dodatkowo dołączył historię operacji na kontrakcie kredytowym, z którego wynika wysokość zobowiązania. Pozwany nie zakwestionował powyższych zestawień ani także nie wskazał żadnych konkretnych zarzutów co do wyliczenia Banku w zakresie wysokości zobowiązania. Podkreślić także należy, że pozwany nie kwestionował braku spłaty spornego zadłużenia, nie twierdził nawet aby dokonał spłaty zobowiązania w większej wysokości niż uwzględniona przez powoda.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 112.490,28 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 104.813,41 zł od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty.

W związku z wejściem w użycie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustawach (Dz.U.2018.1104 z dnia 8 czerwca 2018 r.), Sąd zobowiązany jest z urzędu badać kwestie przedawnienia w sporze przeciwko konsumentowi. Niewątpliwie pozwanych należy uważać za konsumenta. Zgodnie bowiem z treścią art. 22 ¹ k.c. za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

W przedmiotowej sprawie umowa została zawarta w 2018 r. Oznacza to, że w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia, nie mógł bowiem upłynąć okres 3 letni od dnia wymagalności roszczenia.

Sąd w punkcie II wyroku oddalił częściowo powództwo w zakresie żądania przez powoda zapłaty na jego rzecz kwoty 0,72 zł. Powód w pozwie zażądał zasądzenia kwoty 112.491,00 zł. Natomiast w petitum pozwu wskazał, że na żadną kwotę składa się kwota 104.813,42 zł + 7.676,86 zł co daje łącznie kwotę 112.490,28 zł, a tym samym różnica pomiędzy dochodzoną kwotą, a sumą wskazanych kwot wynosi 0,72 zł i w tym zakresie należało powództwo oddalić.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. który stanowi, że opóźnienie ze strony dłużnika kreuje po stronie wierzyciela uprawnienie do żądania odsetek za opóźnienie, chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie zaś z § 2, § 2 ¹ ww. przepisu wierzyciel może żądać odsetek według stopy wyższej, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek nie może przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie tj. odsetek maksymalnych za opóźnienie. Powód domagał się odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 104.813,42 zł od dnia 29 lutego 2020 r., tj., dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych. Odsetki maksymalne zostały zastrzeżone w umowie tj. w § 12 ust. 1 w zw. z §8 ust. 3 umowy.

W punkcie III wyroku orzeczono o kosztach procesu, na podstawie art. 100 k.p.c, wkładając na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu poniesionych przez powoda. Powód bowiem przegrał sprawę w nieznacznaym stopniu, mniej niż 0,1 %. Powód poniósł następujące koszty procesu: 5.625,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 5.417 zł wynagrodzenie pełnomocnika, łącznie 11.042zł.

sędzia Ewa Oknińska