Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Zambrowie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marta Kołakowska

Protokolant: Izabela Orłowska

w obecności oskarżyciela – bez udziału

po rozpoznaniu w dniu 14.12.2018 r.

sprawy K. Ł. urodz. (...) w Z., syna E. i D. z d. I.

obwinionego, o to że:

W dniu 26 marca 2018 roku około godz. 7.30 w miejscowości (...) woj. (...) podczas manewru cofania samochodem (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności w wyniku czego uderzył w pojazd stojący za nim marki (...) o nr rej. (...) czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I.  Obwinionego K. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw i za to na mocy art. 86 § 1 kw skazuje go, a na mocy art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

II.  Obciąża obwinionego K. Ł. zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych za postępowanie sądowe, w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych za czynności wyjaśniające oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 255/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku przewodu sądowego, Sąd uznał za udowodniony następujący stan faktyczny.

W dniu 26 marca 2018 roku około godziny 7.30 K. Ł. jechał samochodem (...) nr rej (...) w miejscowości S. z posesji nr (...) pod posesję nr (...). Za nim w tym samym kierunku jechał Z. J. swoim pojazdem (...). Obaj kierowcy zatrzymali się przed posesją nr (...), gdzie przed zamkniętą bramą jako pierwszy pojazd zatrzymał K. Ł.. Wysiadł on z pojazdu, celem otworzenia bramy. W pewnym momencie samochód (...) zaczął staczać się do przodu w kierunku bramy. K. Ł. szybko wsiadł do staczającego się samochodu i gwałtownie zaczął nim cofać do tyłu, uderzając w stojący cały czas za nim samochód (...). Takim zachowaniem stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: notatkę urzędową (k. 1), częściowo wyjaśnienia obwinionego (k. 37v-38, 23), zeznania świadka: Z. J. (k. 58), A. G. (k. 57) , protokół oględzin (k. 4-14).

Obwiniony K. Ł. słuchany na etapie postępowania wyjaśniającego (k. 23) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zatrzymał się przed bramą posesji nr (...), a kierowca jadący za nim nie zauważył, że jest zamknięta brama i uderzył delikatnie w jego samochód, który oparł się o bramę. Obwiniony cofnął samochód, by nie uszkodzić bramy.

Słuchany przed Sądem także nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 37v-38). Wyjaśnił, iż przed posesją była zamknięta brama, zahamował, a jadący za nim (...) weterynarz na niego najechał i wepchnął w bramę. Odruchowo wrzucił wsteczny bieg, żeby nie uszkodzić bramy, po czym zaciągnął hamulec ręczny i wysiadł z samochodu.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego polegają na prawdzie w części a mianowicie zakresie, kiedy podaje, że jechał wraz z kierowcą (...) na posesję nr (...), do której wjazd był zamknięty bramą. Przedstawia jednak inną wersję co do tego, jak doszło do uderzenia samochodów i w tym zakresie wyjaśnienia stanowią przyjętą przez niego linię obrony.

Jak wynikało z zeznań Z. J. (k. 58) z posesji nr (...), należącej do obwinionego udali się wraz z obwinionym do innej posesji, do której miał zaprowadzić go obwiniony. Obwiniony wsiadł do swego samochodu, świadek pojechał za nim. Obwiniony wjechał we wjazd, brama była zamknięta. Świadek wjechał skosem we wjazd 30-40 cm za samochodem obwinionego. Obwiniony wysiadł, by otworzyć bramę. Świadek czekał w samochodzie. Samochód obwinionego zaczął się staczać. Obwiniony w panice wsiadł do swego auta i włączył wsteczny i uderzył w samochód świadka.

Świadek A. G. – policjant interweniujący w związku ze zdarzeniem drogowym - zeznał (k. 57), że z relacji obu uczestników zdarzenia wynikało, iż obwiniony wysiadł z pojazdu, by otworzyć bramę i nie zabezpieczył pojazdu, który zaczął się staczać. Obwiniony wsiadł do samochodu, by nie uderzyć w bramę i jak zaczął cofać, to uderzył w pojazd. Policjant zeznał, że wersje uczestników były takie same. Jak dalej wynikało z tych zeznań, dopiero gdy funkcjonariusz wskazał jako winnego obwinionego, ten zaczął zmieniać wersję wskazując, że nie cofał, a to drugi kierujący w niego uderzył.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom ww. świadków. Wskazany funkcjonariusz policji to osoba obca dla obwinionego. Świadek relacjonuje przebieg zdarzenia w oparciu o to, co sam usłyszał, gdy udał się na interwencję. Podkreślić należy, że - jak zauważył funkcjonariusz policji - początkowo wersje obu uczestników kolizji były spójne, dopiero gdy wskazał winnego, obwiniony zaczął zmieniać wersję wypadków. Z wersją przedstawioną przez policjanta koreluje zeznanie drugiego z uczestników kolizji, którego pojazd był uderzony.

Z notatki urzędowej KPP w Z. (k. 1) wynikało, iż funkcjonariusz policji udał się na miejsce zdarzenia z polecenia dyżurnego.

Świadek J. A. zeznał (k. 43v), że obwiniony zatrzymał się przed bramą, z tyłu jechał weterynarz i „puknął” w niego w tył. Jak dodał, obwiniony rozmawiał z nim przed rozprawą. Relacja ta koreluje z częściowo niewiarygodnymi wyjaśnieniami obwinionego. Zeznaniom tym Sąd nie dał wiary. M. one na celu jedynie uwiarygodnienie wersji obwinionego.

Wina obwinionego w świetle wszystkich zgromadzonych dowodów nie budzi wątpliwości. Obwiniony, wykonując manewr cofania , nie zachował szczególnej ostrożności , w wyniku czego uderzył w pojazd stojący za nim i tym samym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwiniony, nie upinając się co do odległości w stosunku do stojącego za nim pojazdu, doprowadził do zderzenia. Swoim zachowaniem obwiniony wypełnił znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw. Przed rozpoczęciem manewru cofania obwiniony powinien upewnić się, że ma odpowiednie miejsce do wykonania takiego manewru, nawet jeżeli musi ten manewr wykonać, by nie uderzyć w inną przeszkodę.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie dyrektywy z art. 33 kw oraz okoliczności łagodzące i obciążające. W zakresie celów kary, Sąd przyznał tu priorytet jej wychowawczemu oddziaływaniu.

Jako okoliczność łagodzącą wzięto pod uwagę ustabilizowany tryb życia (k. 37v). Za okoliczność obciążającą poczytano lekceważący stosunek do obwiązujących zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i dotychczasową karalności za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym (k 27).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych. Ustalając wymiar kary, Sąd miał na względzie sytuację finansową obwinionego, który osiąga stałe miesięczne dochody. Rodzaj kary i jej wymiar ma za zadanie uzmysłowić obwinionemu penalizację wykroczeń drogowych.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 k.p.w w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania ( Dz.U. z 2001r.118.1269) oraz art. 21 pkt. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. 83.49.223).