Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.

Sędziowie: SO Wiesław Oksiuta

Del. SR Krzysztof Wildowicz

Protokolant Teresa Lasota

w obecności prokuratora Elżbiety Korwell, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2014 r. sprawy W. K. oskarżonego o czyn z art. 233§6 k.k. w zw. z art. 233§1 k.k. na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 30 lipca 2014 r. (sygn. akt VII K 993/13):

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60-zł. (sześćdziesięciu złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 50-zł. (pięćdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

W. K. został oskarżony o to, że w dniu 01 kwietnia 2010 roku w Urzędzie Miejskim w B. po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności karnej przewidzianej w art. 233§1 k.k. złożył fałszywe oświadczenie dotyczące utraty prawa jazdy kat. A.B.T, czym wprowadził w błąd Urzędnika Miejskiego w B., to jest o czyn z art. 233§6 kk w zw. z art. 233§1 kk

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 30lipca 2014 r. w sprawie sygn. akt VII K 993/13 oskarżonego W. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 233§6 k.k. w zw. z art. 233§1 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 233§1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu tytułem próby na okres 2 (dwóch) lat.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 797,66 (siedmiuset dziewięćdziesięciu siedmiu 66/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok, na podstawie przepisu art. 425§1-2 k.p.k. i 444 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca oskarżonego i na zasadzie przepisu art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k. powyższemu rozstrzygnięciu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1. przepisu art. 233§6 kk polegającego, przy prawidłowym ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżony złożył przed starostą oświadczenie o utracie prawa jazdy, na przyjęciu, że oskarżony wypełnił znamiona wyżej wskazanego przepisu, podczas gdy przywołane w pisemnym uzasadnieniu przepisy art. 98 ust. 1 i 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, wskazane jako przepisy ustawy przewidujące możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej, zostały uchylone przez ustawę z dnia 5 stycznia 2011 r o kierujących pojazdami, z dniem 19 stycznia 2013 r, tj. nieobowiązywały w dacie wyrokowania;

ewentualnie:

II. rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności, jakkolwiek z dobrodziejstwem warunkowego jej zawieszenia i niezastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia i wymierzenia oskarżonemu kary grzywny.

Mając powyższe na uwadze, wniósł o zmianę wyroku oraz uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim nie ma racji apelujący zarzucając Sądowi Rejonowemu obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 233§6 k.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony W. K. wypełnił znamiona w/w przepisu w sytuacji, w której w dacie wyrokowania (w dniu 30 lipca 2014 roku) nieobowiązywały przepisy warunkujące odpowiedzialność za złożenie fałszywego oświadczenia, tj. przepisy przewidujące możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem nieważności w sytuacji ubiegania się o wydanie wtórnika prawa jazdy.

Faktem jest również, że przepis ustawy art. 98 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku o ruchu drogowym przewidujący taką możliwość został uchylony z dniem 19 stycznia 2013 roku, mocą art. 125 pkt 10b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz. U. 2011, Nr 30, poz. 150). Jednocześnie jednak treść uchylonego przepisu, co zupełnie pominął obrońca w swojej argumentacji, została „przeniesiona” do art. 18 ust 1 i 2 pkt 1a w/w ustawy, tj. ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami. Zgodnie z jego brzmieniem, m.in. osoba posiadająca prawo jazdy jest obowiązana zawiadomić starostę o utracie tego dokumentu i na jej wniosek, po uiszczeniu stosownych opłat starosta wydaje wtórnik dokumentu, pod warunkiem złożenia oświadczenia o utracie dokumentu pod rygorem odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 k.k.

Zarówno więc w dacie popełnienia przez W. K. przypisanego mu czynu, jak i w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji istniał przepis przewidujący możliwość odebrania od oskarżonego oświadczenia o utracie dokumentu prawa jazdy pod rygorem odpowiedzialności karnej. Dlatego też złożenie w dniu 01 kwietnia 2010 roku fałszywego oświadczenia przez W. K. dotyczącego utraty praw jazdy wyczerpało znamiona przypisanego mu czynu z art. 233§6 k.k. w zw. z art. 233§1 k.k.

Całkowicie chybiony jest też drugi z podniesionych przez obrońcę zarzutów, a mianowicie zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej W. K..

Nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113 ).

Wbrew zarzutowi apelującego nie sposób uznać, aby kara wymierzona W. K. za przypisane mu przestępstwo, tj. kara 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat była niewspółmiernie surowa, a zwłaszcza w stopniu rażącym.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wymierzając w/w karę prawidłowo uwzględnił wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary, właściwe je oceniając (art. 53 k.k.).

Przede wszystkim wziął pod uwagę niewątpliwie wyższy niż znikomy społeczny stopień szkodliwości czynu oskarżonego, zasadnie wskazując, że W. K. działając świadomie i z premedytacją naruszył pewność obrotu prawnego (pewność wydawania decyzji administracyjnych, w drodze których wydawane są wtórniki prawa jazdy). Przy tym okazał lekceważące podejście do obowiązujących procedur prawnych. Prawidłowo odniósł się także do warunków i właściwości osobistych W. K. uwzględniając jego uprzednią karalność sądową.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, kara 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, a więc w zdecydowanie dolnym ustawowym wymiarze z zastosowaniem probacji na najkrótszy możliwy okres czasu jest zdecydowanie współmierna do stopnia winy W. K. i społecznej szkodliwości dowiedzionego mu przestępstwa i jest karą sprawiedliwą, która należycie realizuje cele zapobiegawczo – wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Trzeba również podkreślić, że formułując zarzut rażącej niewspółmierności kary, a wiec zarzut przekroczenia granic swobodnego uznania sędziowskiego przy wymiarze kary sam apelujący nie wskazał żadnych okoliczności, których przy wymiarze kary – jego zdaniem – bądź to nie uwzględnił Sąd Rejonowy, bądź uwzględnił je w stopniu niedostatecznym. Nie uzasadniając w żaden sposób podniesionego zarzutu stwierdził jedynie, że rażąca niewspółmierność kary polega na niezastosowaniu przez Sąd Rejonowy nadzwyczajnego złagodzenia i wymierzenia kary grzywny.

Z powyższym twierdzeniem nie sposób się zgodzić, zważywszy, że – jak wyżej wskazano – ocena surowości wymierzonej oskarżonemu kary w aspekcie tzw. ogólnych i szczególnych dyrektyw sądowego wymiaru kary nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Nadto, jak wynika z karty karnej W. K., już wykonanie uprzednio wymierzonej temu oskarżonemu kary grzywny (w sprawie o sygn. akt II K 4/10 Sądu Rejonowego w Nowym Targu) było utrudnione (k. 289).

Dlatego, nie podzielając żadnego z dwóch zarzutów apelującego, ani nie stwierdzając żadnych nieprawidłowości podlegających uwzględnieniu z urzędu orzeczono, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie za drugą instancję orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), natomiast o pozostałych kosztach sądowych na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30-zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego /Dz. U. 2014 r. poz. 861/);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20-zł. (art. 618§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. z 2013 r., poz. 663 j.t./).