Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Irena Prochowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy S. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wyrównanie świadczenia

na skutek odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 21 marca 2013 roku

Nr (...)

I.  Oddala odwołanie.

II.  Zasądza od S. T. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sygn. akt V U 637/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B., po rozpoznaniu wniosku S. T. odmówił uchylenia decyzji z dnia 25 listopada 2011 r., w części, w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury
za okres od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. Jako podstawę decyzji powołał przepis art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 257, poz. 1726 ze zm.) zwanej dalej ustawą o zmianie ustawy o finansach publicznych, w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) zwanej dalej ustawą emerytalną.

W uzasadnieniu wskazał, że decyzją z dnia 25 listopada 2011 r. w oparciu
o powołane przepisy zawiesił wnioskodawczyni prawo do wypłaty emerytury od
1 października 2011 r. Dnia 29 listopada 2012 r. S. T. złożyła wniosek
o wypłatę świadczeń emerytalnych od 1 października 2011 r.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2013 r., organ rentowy podjął wypłatę emerytury od
22 listopada 2012 r. Organ rentowy wskazał, że zarówno w wyroku z dnia 13 listopada 2012 r. (K 2/12) jak i uzasadnieniu, Trybunał Konstytucyjny nie ustalił innej daty utraty mocy obowiązywania wskazanych przepisów i w związku z tym, na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej należało uznać, iż orzeczenie Trybunału wchodzi
w życie z dniem ogłoszenia t.j. z dniem 22 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1285)
i z tym dniem następuje utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie. W związku powyższym wyrok ten nie ma zastosowania do przypadającego przed dniem 22 listopada 2012 r. okresu zawieszenia emerytury w oparciu o powołane przepisy.

W odwołaniu od decyzji S. T. wniosła o jej zmianę poprzez uchylenie decyzji z dnia 25 listopada 2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza prawo
do emerytury za okres od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. i nakazanie organowi rentowemu wypłaty różnicy pomiędzy emeryturą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych łącznie z połową świadczenia kombatanckiego, a świadczeniem kombatanckim wypłaconym w tym okresie wraz z ustawowymi odsetkami. Powołała wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. K 2/12.

Stanowisko swoje uzasadniała odmiennym od organu rentowego poglądem co do skutków czasowych tegoż orzeczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. Ponadto wskazał, że wnioskodawczyni nabyła prawo do emerytury od dnia
1 września 2008 r., zatem nie należy do tej grupy ubezpieczonych, które nabyły prawo
do emerytury bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą. Tym samym wyrok Trybunału Konstytucyjnego jej nie dotyczy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

Decyzją z dnia 21 października 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. przyznał S. T. prawo do emerytury od 1 września 2008 r. Wnioskodawczyni pozostawała zatrudniona w (...) Szpitalu (...) w B. wobec czego, tą samą decyzją, organ rentowy zawiesił wypłatę emerytury.

Następnie pismem z 14 stycznia 2009 r., doręczonym wnioskodawczyni 16 stycznia 2009 r. poinformował, że ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507), uchyliła ust. 2a art. 103 ustawy emerytalnej. Wobec powyższego wypłata emerytury, która podlegała zawieszeniu z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego emeryt wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, może być podjęta po złożeniu stosownego wniosku.

Wnioskodawczyni w dniu 4 lutego 2009 r. złożyła wniosek i po jego rozpoznaniu organ rentowy 12 lutego 2009 r. wydał decyzję o ponownym ustaleniu i wznowieniu wypłaty świadczenia. Następnie decyzją z dnia 25 listopada 2011 r. na podstawie art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wstrzymał wpłatę emerytury od 1 października 2011 r., z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia.

W dniu 29 listopada 2012 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wznowienie wypłaty zawieszonych świadczeń i wypłatę zaległych świadczeń wraz z odsetkami.

Decyzją z dnia 8 stycznia 2013 r. organ rentowy wznowił wypłatę emerytury od 22 listopada 2012 r., wskazując, że decyzja w sprawie wyrównania emerytury zostanie wydana w terminie późniejszym.

Następnie decyzją z dnia 21 marca 2013 r.- obecnie zaskarżoną - odmówił uchylenia decyzji z dnia 25 listopada 2011 r., w części, w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury za okres od dnia 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r.

Stosownie do treści art. 103a ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym
od dnia 1 stycznia 2011 r., dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych, prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego z tym,
że zgodnie z art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych, do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, przepisy ustawy emerytalnej
w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. miały zastosowanie poczynając od dnia
1 października 2011 r.

Przedstawiony stan prawny powodował, że emerytura w takiej sytuacji jak
w niniejszej sprawie podlegała zawieszeniu, przy czym dotyczyło to również sytuacji zbiegu prawa do świadczeń jak w rozpoznawanej sprawie.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. (Dz. U. z 2012, poz.1285) orzekł, że art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny
z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Konsekwencją tego wyroku, z dniem 22 listopada 2012 r. przepis art. 103a w związku
z art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw utracił moc obowiązującą w stosunku do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy.

Z treści wyroku wynika, że zakwestionowanie wskazanych w nim przepisów prawa ma charakter ograniczony tylko do określonej kategorii osób, a zatem stwierdzenie niekonstytucyjności tych przepisów ma charakter częściowy.

Analiza przedstawionych powyżej okoliczności faktycznych wskazuje, że wnioskodawczyni, która prawo do emerytury nabyła od dnia 1 września 2008 r., nie mieści się w kręgu osób, w stosunku do których Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.

Jak wynika z treści wyroku Trybunału, niekonstytucyjność wskazanych przepisów stwierdzona została w zakresie, w jakim znajdują one zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. W sytuacji faktycznej zaistniałej w rozpoznawanej sprawie, wnioskodawczyni nabyła prawo
do emerytury wprawdzie przed datą 1 stycznia 2011 r., jednak w okresie obowiązywania art. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis ten, obowiązujący do dnia 7 stycznia 2009 r. stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy
z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa
do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Taka treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego została potwierdzona w jego pisemnym uzasadnieniu dotyczącym skutków wyroku, gdzie w sposób wyraźny
i jednoznaczny stwierdzono, że "obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r.", a więc po uchyleniu cytowanego wyżej art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a przed wejściem w życie art. 103a tej ustawy dodanego powołaną już wcześniej ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, Sąd orzekł jak w wyroku uznając, że nie ma podstaw do uwzględnienia odwołania.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).