Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Karolina Raszowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 stycznia 2017r., 07 marca 2017r., 13 kwietnia 2017r.

sprawy

M. S. (S.)

syna A. i H. z d. S.

ur. (...) w U.

oskarżonego o to, że:

I.  zajmując się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, Z. S., prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...)” S. Z., uporczywie nie wpłacał na rachunek Urzędu Skarbowego w Ś., w obowiązującym terminie, podatku od towarów i usług, wynikającego z deklaracji VAT – 7 za następujące miesiące: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), 10/2014 roku w łącznej wysokości 7.855.768 zł, czym naruszył art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r., o podatku od towarów i usług,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s .w zw. z art. 6 § 2 w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

II.  zajmując się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, Z. S., prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...)” S. Z., pełniąc na podstawie art. 31 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek płatnika podatku od osób fizycznych, działając czynem ciągłym w wykonaniu tego samego zamiaru, w okresie od 21.02.2014r. do 21.05.2014r. nie wpłacał w obowiązującym terminie na rachunek Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. należnych zaliczek na podatek dochodowy od wpłaconych wynagrodzeń pracowniczych za miesiące 1/2014, (...), (...) w łącznej kwocie 2.549 zł, czym naruszył art. 38 ust. 1 w zw. z art. 31 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 77 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

III.  zajmując się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, Z. S., prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe(...)” S. Z., uporczywie w terminie do dnia 30.04.2014r., nie wpłacał na konto Urzędu Skarbowego w Ś., należnego podatku dochodowego PIT-36 za rok 2013 w kwocie 712.018 zł, czym naruszył art. 45 ust. 4 pkt 3 w zw. z ust. 1 i 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego:

- w pkt I części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

- w pkt II części wstępnej wyroku tj. wykroczenia skarbowego z art. 77 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

- w pkt III części wstępnej wyroku tj. wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.,

i za to, na podstawie art. 48 § 1 k.k.s. w zw. z art. 50 § 1 k.k.s. wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 30.000 zł (trzydziestu tysięcy złotych);

II.  na podstawie art. 627 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i na podstawie art. 21 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 3.000 zł.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. S. pozostaje w związku małżeńskim z Z. S., która w 2004r. założyła działalność gospodarczą o nazwie (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) z/s w M..

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216,

wydruk z (...), k. 211.

Oskarżony od początku zajmował się sprawami gospodarczymi, w tym finansowymi Z. S. w zakresie prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Podejmował on wszystkie czynności z zakresu działania jej firmy, w szczególności decydował o płatnościach wynikających z różnych zobowiązań, w tym podatkowych,

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216.

Rola Z. S. w ramach Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego (...) ograniczała się do podpisywania dokumentów, które były przygotowywane na zlecenie oskarżonego. Nie podejmowała ona żadnych decyzji zarządczych ani finansowych.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216.

W Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym (...) była zatrudniona na stanowisku księgowej A. D.. W ramach swoich obowiązków pracowniczych składała ona m.in. deklaracje podatkowe do Urzędu Skarbowego, sporządzała zestawienia płatności, w tym te dotyczące zobowiązań podatkowych firmy. Dokumenty te przesyłała następnie M. S. faksem do jego biura w B., a on decydował, które z zobowiązań należy zapłacić.

Dowód:

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216.

Oskarżony miał formalne pełnomocnictwa do części firmowych kont bankowych Z. S., ponadto dysponował hasłami, pozwalającymi na wykonywanie przelewów bankowych za pośrednictwem usług bankowości elektronicznej. Oskarżony przekazywał A. D. dyspozycje dotyczące płatności podatków, które ta wykonywała, bądź też zlecał przelewy innym pracownikom firmy.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216.

W dniu 25 lutego 2014r. Z. S., w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą sprzedała spółce (...)-PL (...). z o.o. w Z. przysługujące jej prawo wieczystego użytkowania nieruchomości położonych w Z. za łączną kwotę 32.472.000 zł, w tym należny podatek VAT wynoszący 6.072.000 zł. Umowę tą podpisał w imieniu kupującej spółki uprawniony do jej reprezentacji oskarżony M. S.. W § 3 umowy zastrzeżono, że M. S. działający w imieniu i na rzecz (...) sp. z o.o. zapłaci Z. S. kwotę 6.072.000 zł po zwrocie równowartości podatku VAT przez właściwy Urząd Skarbowy, lecz nie później niż do dnia 25.02.2015r. Kwota 26.4000.000 zł miała być natomiast spłacana ratalnie bezpośrednio na rzecz (...) w M., w związku z zobowiązaniami finansowymi Z. S. wobec tegoż podmiotu.

Dowód:

kserokopia aktu notarialnego, k. 115 – 125,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214.

Decyzję o sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przez Z. S. podjął M. S..

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216.

W dniu 12 marca 2014r. Z. S. dokonała przelewu wierzytelności, wynikającej z umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości z dnia 25 lutego 2014r., do kwoty 32.472.000 na rzecz E.-met Sp. z o.o. z/s w B.. Umowę tą podpisał w imieniu E.-met Sp. z o.o., M. S. będący Prezes Zarządu tejże spółki.

Dowód:

dokumentacja z (...) sp. z o.o. sp. k., k. 130 – 135.

M. S. posiadał wiedzę o wymaganych do zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kwotach, wynikających z deklaracji VAT – 7, złożonych przez Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe Import – Eksport „Gwarek” S. Z.. Mimo to nie uiszczał w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, kwot wynikających z deklaracji VAT – 7 za następujące miesiące: 10/2013r. – w kwocie 17.243 zł, 11/2013r. – w kwocie 241.301 zł, 12/2013r. – w kwocie 207.204 zł, 1/2014r. - w kwocie 30.915 zł, 2/2014r. – w kwocie 4.643.282 zł, 3/2014r. – w kwocie 321.474 zł, 4/2014r. – w kwocie 9.715 zł, 5/2014r. – w kwocie 28.354 zł, 6/2014r. – w kwocie 26.533 zł, 7/2014r. – w kwocie 1.108.109 zł, 8/2014r. – w kwocie 213.569 zł, 9/2014r. – kwocie 99.511 zł, 10/2014r. roku – w kwocie 907.163 zł, tj. w łącznej wysokości 7.855.768 zł.

Dowód:

zeznania świadka A. D., k. 215 – 216,

informacja US w Ś. z dnia 29.09.2015r. dot. podatku VAT wraz z listą zaległości, k. 6, 9,

zestawienie danych z deklaracji VAT, k. 17,

wydruki deklaracji VAT-7, k. 93 – 103.

Oskarżony w okresie od 21 lutego 2014r. do 21 maja 2014r. zajmując się sprawami finansowymi Z. S., prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...)” S. Z. nie wpłacał w obowiązującym terminie na rachunek Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. należnych zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń pracowniczych za styczeń, marzec i kwiecień 2014r., w łącznej kwocie 2.549 zł.

Dowód:

informacja US w Ś. z dnia 17.10.2014r. dot. podatku PIT-4R wraz z listą zaległości, k. 7, 11.

M. S. w terminie do dnia 30 kwietnia 2014r. nie wpłacił również na konto Urzędu Skarbowego w Ś. podatku dochodowego PIT-36L należnego od Z. S. w związku z prowadzoną przez nią działalności gospodarczą, w łącznej wysokości 712.018 zł.

Dowód:

informacja US w Ś. z dnia 17.10.2014r. dot. podatku PIT-36L wraz z listą zaległości, k. 4 – 5,

wydruki deklaracji PIT-36L, k. 105,

zestawienie dochodów podatnika, k. 18.

Wobec Z. S. z tytułu zadłużenia powstałego w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, były prowadzone od 2014r. liczne postępowania egzekucyjny, które okazały się w większości bezskuteczne.

Dowód:

informacje od Komorników Sądowych, k. 233 – 246.

Oskarżony M. S. ma 62 lata, jest żonaty, pracuje w firmie (...) sp. z o.o. jako przedstawiciel handlowy uzyskując miesięcznie 10.000 zł. Nie był karany sądownie za przestępstwa. U M. S. występują zaburzenia adaptacyjne oraz zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu. T. criminis oskarżony nie miał wyłączonej ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania znaczenia swoich czynów ani pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S., k. 46 – 48, 213v – 214,

informacja z Krajowego Rejestry Karnego, k. 205,

opinia sądowo – psychiatryczna, k. 80 – 83.

Oskarżony w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Będąc przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, iż nieuregulowanie zobowiązań podatkowych przez Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...)” Z. S., wynikało z nieterminowo przeprowadzonych kontroli w firmie, przez Urząd Skarbowy w Ś.. Spowodowało to brak zwrotu podatku VAT z transakcji sprzedaży nieruchomości w Z. przy ul. (...), które zgodnie z treścią aktu notarialnego miały zostać przekazane do Urzędu Skarbowego w Ś., na spłatę zobowiązań podatkowych Z. S.. Wskazał, że na dzień sprzedaży tejże nieruchomości Z. S., nie posiadała żadnych zobowiązań wobec Urzędu Skarbowego ani ZUS-u. Odnosząc się do swojej funkcji w działalności gospodarczej Z. S., oskarżony wyjaśnił, że miał ogólne całościowe pełnomocnictwo do całej działalności, jak również pełnomocnictwa do kont bankowych. Dodał, że Z. S. podejmowała decyzje wyłącznie po konsultacji z nim. Potwierdził, że zajmował się sprawami gospodarczymi i finansowymi firmy, oświadczając że zakres jego działań był „bezwzględny” oraz dodał „Byłem osobą decydującą i się nie uchylam od tego, nigdy się nie uchylałem i nie będą uchylał” (k. 48 a.s.). Wyjaśnił, że Z. S. miała wiedzę ogólną dotyczącą firmy, gdyż informował ją „co robimy, gdzie jedziemy, po co jedziemy” (k. 48 a.s.)

Podczas rozprawy głównej oskarżony zmienił częściowo swoje pierwsze wyjaśniania. Nie przyznając się do zarzucanych mu czynów stwierdził, że był jedynie doradcą Z. S., która podejmowała ostateczne decyzje. Dodał, że „To co komunikowałem księgowej to były moje sugestie, a decyzja należało do pani Z. S..” (k. 213v). Oskarżony odmówił odpowiedzi na pytanie o rozbieżności w złożonych przez niego wyjaśnieniach co do roli jaką pełnił w firmie (...).

Ponadto Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego w sprawie sąd poczynił w oparciu o dowody o charakterze materialnym, wymienione w pierwszej części uzasadnienia oraz zeznania świadka A. D., co której wiarygodności nie było jakichkolwiek zastrzeżeń. Jako zasługujące na uwzględnienie sąd ocenił także pierwsze wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego. Sąd uznał, iż opisana wówczas przez M. S. rola jaką pełnił w działalności gospodarczej swojej żony, pozostawała zgodna z rzeczywistością, tym bardziej, że znalazła potwierdzenie w zeznaniach A. D.. Tym samym sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego złożonym podczas rozprawy głównej, gdzie odwołał swoją wcześniejszą relację i zaprzeczył aby miał wpływ na funkcjonowanie firmy (...) w M.. Zdaniem sądu modyfikacja wyjaśnień przez oskarżonego stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez niego linii obrony i zmierza do poprawienia jego sytuacji procesowej.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego M. S., w przedmiocie przypisanych mu czynów z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. oraz z art. 77 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., nie budzą wątpliwości.

Ustalenie odpowiedzialności karno-skarbowej oskarżonego za zarzucane mu przestępstwa wynikało z roli jaką pełnił on w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez jego żonę pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) z/s w M.. Mając na uwadze całokształt przeprowadzonych w sprawie dowodów, sąd nie miał wątpliwości, że M. S. na zasadzie faktycznego wykonywania, zajmował się całością spraw gospodarczych, w szczególności finansowych Z. S., w rozumieniu art. 9 § 3 k.k.s. Co więcej z zeznań świadka A. D. oraz pierwszych wyjaśnień samego oskarżonego, wynika, że był on w zasadzie jedyną osobą „decyzyjną” w firmie Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowe (...) z/s w M.. Powyższy status oskarżonego, który miał wgląd w całość działalności gospodarczej Z. S., a w tym jej stosunki finansowe i majątkowe powodował, iż w pełni uzasadnione pozostaje poniesienie przez niego odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia.

Uznając M. S. winnym popełnienia dwóch wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 k.k.s., sąd uznał, iż doszło po jego stronie do uporczywego nie wpłacania w terminie podatku od towarów i usług wynikającego z deklaracji VAT-7 za okres od października 2013r. do października 2014r. oraz podatku dochodowego PIT 36L za 2013r., obciążających Z. S.. Jak ustalono w oparciu o przesłuchanie A. D., to oskarżony podejmował decyzję odnośnie należności, które podlegały uregulowaniu, dokonując ich wartościowania. Z racji pełnionej funkcji w działalności gospodarczej żony, na M. S. ciążyła zatem powinność takiego zawiadywania jej finansami aby możliwe było wywiązywanie się z zapłaty należności podatkowych. Oskarżony tego nie uczynił i nie wpłacał w terminie podatku VAT oraz dochodowego, narażając te należności publicznoprawne, w niemałej przecież wysokości, na uszczuplenie. Zdaniem sądu M. S. działał umyślnie, zaś jego tłumaczenie jakoby nieopłacanie podatków w terminie wynikało z braku zwrotu podatku VAT z transakcji sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przez Z. S. na rzecz (...) sp. z o.o., nie zasługuje na uwzględnienie. W tym zakresie wskazać należy, że powoływanie się przez oskarżonego na zapisy aktu notarialnego, gwarantujące Z. S. uzyskanie od kupującego kwoty 6.072.000 zł celem opłacenia jej wymagalnych należności podatkowych, kłóci się z treścią umowy przelewu z dnia 12 marca 2014r. Na mocy tejże umowy Z. S. scedowała bowiem wierzytelności, wynikającej z umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości z dnia 25 lutego 2014r., do kwoty 32.472.000 na rzecz E.-met Sp. z o.o. z/s w B., gdzie umowę tę podpisał w imieniu E.-met Sp. z o.o. oskarżony. Powyższe oznacza zatem, że środki te nie mogły służyć zabezpieczeniu wykonania należności podatkowych Z. S., z czego oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę. Z powyższych powodów sąd uznał sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie obu zarzucanych mu czynów z art. 57 § 1 k.k.s. Zdaniem sądu, zadłużenie ciążące na Z. S. w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, nie stanowi okoliczności, która wyłączałaby odpowiedzialność oskarżonego za przypisane mu wykroczenia. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że firma żony M. S., uczestniczyła w 2014r. w obrocie gospodarczym, uzyskując dochody. Tym samym na oskarżonym, z racji pełnionej przez niego funkcji, spoczywał obowiązek takiego prowadzenia spraw finansowych, aby możliwe było wywiązywania się w terminie z należności publicznoprawnych.

Stwierdzając popełnienie przez M. S. trzeciego z zarzucanych mu czynów, sąd uznał iż wypełnił on wszystkie znamiona wykroczenia skarbowego z art. 77 § 1 i 3 k.k.s. Na oskarżonym zajmującym się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, Z. S., (...) w M., ciążył na podstawie art. 31 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek płatnika podatku od osób fizycznych. Powinnością płatnika, a w niniejszej sprawie M. S., było obliczenie podatku, pobranie go i wpłacenie go na rachunek organu. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że środki pieniężne nie należą do płatnika, a do podatnika – do czasu ich pobrania i do Skarbu Państwa od czasu ich wpłacenia. Tymczasem oskarżony, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, w okresie od 21.02.2014r. do 21.05.2014r. nie wpłacał w obowiązującym terminie na rachunek Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. należnych zaliczek na podatek dochodowy od wpłaconych wynagrodzeń pracowniczych za miesiące styczeń, marzec i kwiecień 2013r., w łącznej kwocie 2.549 zł. Sąd uznał iż oskarżony działał w sposób umyślny i zawiniony, brak było okoliczności wyłączających winę i bezprawność jego czynu.

Wydając wyrok skazujący wobec M. S. sąd uznał, iż nie doszło jeszcze do przedawnienia czynów popełnionych przez oskarżonego. Zgodnie z art. 51 § 1 k.k.s „Karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Przepisy art. 44 § 2-4 i 6-7 stosuje się odpowiednio”. W myśl art. 44 § 3 k.k.s., znajdującego odpowiednie zastosowanie do wykroczeń skarbowych, bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Wreszcie zgodnie z art. 51 § 2 k.k.s. „Jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.” Mając na uwadze zacytowane powyżej przepisy wskazać należy, iż terminem przedawnienia wykroczeń skarbowych przypisanych M. S. jest dzień 31 grudnia 2017r.

Sąd wymierzając oskarżonemu M. S. karę za przypisane mu wykroczenia miał na uwadze treść art. 50 k.k.s., zgodnie z którym jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa albo więcej wykroczeń skarbowych, sąd wymierza łącznie karę grzywny w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu także innych środków za pozostające w zbiegu wykroczenia. W zakresie wymiaru kary oskarżonemu sąd baczył na dyrektywy wskazane w art. 12 § 2 k.k.s. uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna wobec niego osiągnąć. Stosownie do art. 13 § 1 k.k.s. sąd wziął pod uwagę m.in. w ujemne następstwa czynu oskarżonego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na oskarżonym obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu.

Jako okoliczność obciążającą oskarżonego sąd wziął pod uwagę m.in. wysokość uszczuplonych w wyniku jego zachowania należności publicznoprawnych, i długość okresu za który oskarżony nie wpłacał w terminie podatku. Biorąc pod uwagę wskazane powyżej okoliczności sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w kwocie 30.000 złotych. Zdaniem sądu grzywna w tej wysokości jest adekwatna do czynów popełnionych przez oskarżonego jak też uwzględnia okoliczności wskazane w art. 48 § 4 k.k.s., a w szczególności warunki osobiste oskarżonego, oraz jego możliwości zarobkowe.

Sąd zasądził od oskarżonego zwrot wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i wymierzył mu opłatę sądową w kwocie 3.000 złotych – co stanowi 10% orzeczonej kary grzywny. W ocenie sądu możliwości zarobkowe oskarżonego oraz jego stosunki majątkowe umożliwiają mu poniesienie kosztów sądowych, wobec czego brak było podstaw do zwolnienia oskarżonego z tego obowiązku.

SSR Radosław Gluza