Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Kluczyńska

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2017 r. w Środzie Śląskiej na rozprawie

sprawy z powództwa B. W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz powódki B. W. kwotę 6 350,91 zł (sześć tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz powódki B. W. kwotę 2 771,08 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt jeden złotych osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zwraca powódce kwotę 270,92 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem niewykorzystanej zaliczki na wydatki.

Z/

1.  (...)

2.  (...)

9 czerwca 2017 r.

UZASADNIENIE

Powódka B. W. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. kwoty 6494,06 zł tytułem odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy wyliczonym przez niezależnego rzeczoznawcę kosztem naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) w wysokości 17707,44 zł, a kwotą wypłaconego przez pozwanego odszkodowania w wysokości 11213,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 marca 2016 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu w tym kwoty 4817 zł tytułem zwrotu podwójnych kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości 4800zł oraz kosztu opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Uzasadniając żądanie powódka wskazała, że na skutek kolizji drogowej w dniu 16 stycznia 2016 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki B. o nr rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego G. S., który na mocy umowy cesji zawartej w dniu 10 lutego 2016 r. przelał na rzecz B. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) wszelkie prawa do odszkodowania, jakie mu przysługiwały wobec strony pozwanej. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia oc w pozwanym towarzystwie. Poszkodowany zgłosił roszczenie o wypłatę odszkodowania stronie pozwanej w dniu 18 stycznia 2016 r. Strona pozwana na podstawie wykonanego w trakcie oględzin protokołu szkody sporządziła kalkulację naprawy nr (...) na kwotę 11213,38 zł. Poszkodowany otrzymał odszkodowanie z tytułu szkody częściowej w pojeździe B. o nr rej. (...) w wysokości 11213,38 zł. Poszkodowany nie godząc się na zaproponowany przez stronę pozwaną sposób wyliczenia szkody zlecił rzeczoznawcy D. S. wykonanie dodatkowej niezależnej opinii na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu marki B. z uwzględnieniem indywidulanej historii tego pojazdu, w tym przebiegu i stanu powłok blacharskich, wyposażenia fabrycznego oraz dokumentów pochodzenia. Według niezależnego rzeczoznawcy całkowity koszt naprawy pojazdu wynosi 17707,44 zł. Strona pozwana zaniżyła zatem wartość odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego o kwotę 6494,06 zł. Strona pozwana przy wyliczaniu kosztu naprawy pojazdu zastosowała stawki roboczogodzin blacharsko-lakierniczych w wysokości 50,00 zł netto w sytuacji gdy średnie stawki roboczogodziny w nieautoryzowanych warsztatach na terenie powiatu (...) wynoszą 100 zł netto, a stawka roboczogodziny w (...) B. wynosi 140,00 zł – 180,00 zł netto. N. pojazdu powinno również nastąpić z uwzględnieniem cen i rodzaju, w tym pochodzenia części będących na wyposażeniu pojazdu B. przed szkodą. Na zaproponowane przez stronę pozwaną części zamienne nieznanego pochodzenia poszkodowany nie wyraził zgody, gdyż ich jakość nie gwarantuje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Roszczenie dotyczące pokrycia pełnych kosztów naprawy pojazdu B. o nr rej. (...) zostało przeniesione w drodze cesji na powódkę, która weszła w prawa osoby poszkodowanej i jest upoważniona do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od (...) S.A.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) SA z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie strony pozwanej kwota odszkodowania wypłacona tytułem kosztów naprawy pojazdu w wysokości 11213,38 zł odpowiadała kosztom naprawy wyliczonym wg przeciętnych cen części zamiennych i robocizny niezbędnej dla dokonania naprawy. Uzyskana z odszkodowania kwota pozwala na przywróceniu pojazdu do stanu sprzed wypadku przy uwzględnieniu cen usług i części występujących na lokalnym rynku. W ocenie strony pozwanej miernikiem wysokości szkody winny być przeciętne, a nie maksymalne ceny rynkowe, wówczas wypłacone odszkodowanie stanowi odpowiednią sumą pieniężną w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Strona pozwana wskazała również, że przedstawiona przez powoda kalkulacja nie uwzględnia alternatywnych części zamiennych dostępnych na krajowym rynku motoryzacyjnym, zatem nie może być jedyną bazą do ustalania wysokości należnego odszkodowania. Sporządzony kosztorys znacząco odbiega od realiów rynkowych, a nadto przyjmuje maksymalne wartości w zakresie robocizny oraz części zamiennych. Strona pozwana w całości zakwestionowała twierdzenia powoda jakoby wypłacone odszkodowanie było zaniżone i nie odzwierciedlało rzeczywistej szkody, którą poniósł poszkodowany. Nie ma również uzasadnienia roszczenie o zapłatę odsetek za opóźnienie w wykonaniu zobowiązania skoro pozwany nie był i nie jest w opóźnieniu w rozumieniu art. 481 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 stycznia 2016 r. w miejscowości W. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) miało miejsce zdarzenie drogowe w wyniku, którego uszkodzony został pojazd marki B. nr. rej. (...) rok. prod. 2008 będący własnością G. S.. Samochód został uszkodzony z winy innego uczestnika ruchu, który posiadał ważne ubezpieczenie obowiązkowe OC na podstawie umowy zawartej ze stroną pozwaną.

Dowód: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 16 stycznia 2016 r. w aktach szkody

Strona pozwana, po otrzymaniu w dniu 18 stycznia 2016 r. zawiadomienia o fakcie powstania szkody, przeprowadziła tzw. postępowanie likwidacyjne, uznając swoją odpowiedzialność z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana w sporządzonym przez siebie kosztorysie wskazała, iż koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 11213,38 zł brutto. Z kosztorysu wynika, że zastosowano głównie nowe oryginalne części zamienne lub zamienniki tych części. Tam gdzie wprowadzono części oryginalne zastosowano 10 % urealnienia na części oryginalne. Zastosowano stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych i prac lakierniczych na poziomie 50 złotych oraz uwzględniono rabat na materiały lakiernicze w wysokości 25 %. Kwota 11213,38 zł została wypłacona na rzecz właściciela uszkodzonego pojazdu w oparciu o decyzję z dnia 9 lutego 2016 r.

Dowody: zawiadomienie o szkodzie w aktach szkody kosztorys E.´s nr (...) k. 9 decyzja z dnia 9 luty 2016 r. k. 11

Poszkodowany zlecił rzeczoznawcy Stowarzyszenia (...) w W. określenie kosztów naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...). Koszt naprawy brutto pojazdu określony w kalkulacji z dnia 9 lutego 216 r. wyniósł 17770,44 zł.

Dowód: kalkulacja z dnia 9 lutego 2016 r. rzeczoznawcy (...) w W. k.12-14

W dniu 10 lutego 2016 r. poszkodowany G. S. zawarł z powódką B. W. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) umowę przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania przysługującego zbywcy od (...) S.A. z siedzibą w W. wynikająca ze zdarzenia z dnia 16 stycznia 2016 r., w wyniku, którego uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o nr rej. (...) nr akt szkody (...).

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 10 lutego 2016 r. k. 8

Pismem z dnia 15 lutego 2016 r. powódka poinformowała stronę pozwaną o cesji wierzytelności zawartej w dniu 10 lutego 2016 r. z poszkodowanym G. S. na podstawie, której nabyła wierzytelności z tytułu kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego ponad wypłaconą w ramach bezpośredniej likwidacji szkód kwotę 11213,38 zł i wezwała stronę pozwaną do zapłaty w terminie 14 dni kwoty 6494,06 zł tytułem różnicy pomiędzy uzasadnionym kosztem naprawy pojazdu B. o nr rej. (...) w wysokości 17707,44 zł zgodnie z przedłożoną kalkulacją naprawy nr (...), a kwotą wypłaconego przez (...) SA odszkodowania w wysokości 11213,38 zł oraz kwoty 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego.

Dowód : wezwanie z dnia 15 luty 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 15-17

Koszt naprawy samochodu B. nr rej. (...) w związku z uszkodzeniem tego pojazdu, do którego doszło w dniu 16 stycznia 2016 r., a tym samym wysokość szkody w pojeździe wynosi 17564,29 zł brutto. Koszt określony został w systemie A. zgodnie z zaleceniami producenta przy zastosowaniu do naprawy części oryginalnych. Przyjęto średnią stawkę stosowaną w rozliczeniu szkód komunikacyjnych przez zakłady specjalizujące się w naprawach blacharsko-lakierniczych na rynku lokalnym dla poszkodowanego tj. 100 zł/rbg prace blacharsko-mechaniczne, 100 zł/rbg prace lakiernicze.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych M. P. z dnia 23 lutego 2017 r. k. 68-88

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powódka dochodziła zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6494,06 zł tytułem odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy wyliczonym przez niezależnego rzeczoznawcę kosztem naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) w wysokości 17707,44 zł, a kwotą wypłaconego przez stronę pozwaną odszkodowania w wysokości 11213,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 marca 2016 r. do dnia zapłaty.

Pomiędzy stronami procesu sporna była wysokość przysługującego powódce świadczenia wynikająca z rodzaju i cen części, jakie mają być wykorzystane do naprawy pojazdu oraz wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych. Niesporny był zakres naprawy przedmiotowego pojazdu, jak również odpowiedzialność strony pozwanej, co do zasady. Sporna pozostawała także zasadność zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 2 k.c.). Zgodnie natomiast z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Podobne uregulowanie zawiera art. 19 ust. 1 znajdującej zastosowanie w niniejszej sprawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Jak stanowi art. 34 ust. 1 cytowanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą również obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 36 ust. 1 powołanej ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Podstawę odpowiedzialności sprawcy szkody stanowi natomiast art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.). Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod względem stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości i wyglądu odpowiada stanowi przed uszkodzeniem. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. (VI ACa 975/12).

W ocenie Sądu, aby można było mówić o realizacji zasady pełnego odszkodowania należało przychylić się do stanowiska powódki, że strona pozwana niezasadnie zaniżyła wysokość świadczenia przysługującego w związku ze szkodą powstałą wskutek zdarzenia z dnia 16 stycznia 2016 r. Szkoda ta zostanie całkowicie naprawiona poprzez zapłatę na rzecz powoda świadczenia w wysokości 6350,91 zł ( 17564,29 zł – 11213,38 zł).

Wysokość szkody powstałej wskutek zdarzenia z dnia 16 stycznia 2016 r. została określona w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych M. P. na kwotę 17564,29 zł brutto. Koszt ten został określony w systemie A. zgodnie z zaleceniami producenta przy zastosowaniu do naprawy części oryginalnych oraz przyjęciu średniej stawki stosowanej w rozliczeniu szkód komunikacyjnych przez zakłady specjalizujące się w naprawach blacharsko-lakierniczych na rynku lokalnym dla poszkodowanego tj. 100 zł/rbg prace blacharsko-mechaniczne, 100 zł/rbg prace lakiernicze. Sąd podzielił zarówno ustalenia, jak i wnioski opinii w pełnej rozciągłości.

Zgodnie z treścią uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. (III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112) część wmontowywana do pojazdu nie będzie stanowiła samodzielnego przedmiotu obrotu, w związku, z czym nie można jej wartości porównywać z wartością wymontowywanej części już eksploatowanej. Część ta, bowiem stanowić będzie część składową pojazdu i jako taka ma być w pełni zgodna z pozostałymi elementami wchodzącymi w jego skład. Należy stwierdzić, że część taka, co do zasady nie będzie odbierana, jako zwiększająca wartość pojazdu, przy czym zamontowanie dostępnego na rynku zamiennika mogłoby doprowadzić właśnie do jej zmniejszenia. Użyty w uzasadnieniu uchwały zwrot, „co do zasady” oznacza, że w wyjątkowych sytuacjach zamontowanie w używanym pojeździe nowej części stanowić będzie rzeczywiste zwiększenie jego wartości. Taki stan miałby miejsce, gdyby części, które miały być wymienione, bądź naprawione, były już wcześniej poddane naprawie blacharskiej lakierniczej lub były uszkodzone. Ciężar wykazania tej okoliczności spoczywał na stronie pozwanej, która nie przedstawiła na tę okoliczność żadnego dowodu.

Poszkodowany ma prawo wyboru warsztatu, w którym dokona naprawy swojego pojazdu. Warsztaty samochodowe różnią się między sobą w zakresie wyposażenia w sprzęt i aparaturę naprawczą oraz kwalifikacje osób wykonujących czynności naprawcze. Skorzystanie z najtańszego warsztatu naprawczego łączy się ze zwiększonym ryzykiem, że naprawa nie doprowadzi do rzeczywistego przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. W przypadku pojazdów nieobjętych gwarancją producenta, której zachowanie wymagałoby spełnienia określonych wymogów nie można przyjąć, aby właściwą naprawę pojazdu zapewniała tylko autoryzowana stacja obsługi pojazdów danej marki. Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi w tym przypadku będą, zatem koszty ustalone według cen oryginalnych części zamiennych oraz przy uwzględnieniu wysokości średnich stawek prac blacharsko-lakierniczych, obowiązujących w nieautoryzowanych lokalnych warsztatach naprawczych spełniających technologię naprawczą producenta.

W związku z powyższym za niezasadne należy uznać stanowisko strony pozwanej, że dokonana przez nią na rzecz poszkodowanego wypłata kwoty 11213,38 zł wyczerpywała całość odszkodowania. Tym samym należało uznać, że w pełni zasadne jest zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 6.350,91 zł na podstawie art. 436 k.c. w zw. z art. 822 k.c., art. 361 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 817 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Na zasądzoną kwotę 6350,91 zł składa się różnica pomiędzy wyliczonym przez biegego sądowego M. P. kosztem naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) w wysokości 17564,29 zł, a kwotą wypłaconego przez stronę pozwaną odszkodowania w wysokości 11213,38 zł. W kwestii dalszych odsetek ustawowych od kwoty należności głównej 6350,91 zł Sąd orzekł na podstawie art. 482 § 1 k.c., zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 4 marca 2016 r. do dnia zapłaty. O powyższym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie żądanie zapłaty podlegało oddaleniu, jako niezasadne, o czym orzeczono w pkt. II sentencji wyroku. Powódka nie wykazała, aby wysokość szkody w pojeździe przekraczała kwotę 17564,29 zł brutto. Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu rozumieć należy z jednej strony, jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu. Interpretacja pojęcia „faktu” musi prowadzić do łączenia go wyłącznie z faktami prawnymi. Tylko z takimi faktami, bowiem normy prawa materialnego wiążą w swych hipotezach określone konsekwencje prawne ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 293/07).

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w pkt III sentencji wyroku oparto na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania albo, gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powódka uległa tylko w nieznacznej części swojego żądania, dlatego w ocenie Sądu należało obciążyć stronę pozwaną całością kosztów poniesionych przez powódkę. Na zasądzoną kwotę 2771,08 zł składa się opłata w wysokości 325 zł, pobrana zaliczka w wysokości 1229,08 zł, koszty zastępstwa adwokackiego 1217 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (.Dz. U. z 5 listopada 2015 r. poz. 1800). W ocenie Sądu żądanie zasądzenia kosztów zastępstwa w podwójnej wysokości nie uzasadniał ani nakład pracy pełnomocnika powódki ani rodzaj i charakter sprawy.

Orzeczenie w pkt. IV wyroku znajduje uzasadnienie w 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zmianami) zaś kwota 270,92 zł stanowi różnicę pomiędzy wpłaconą przez powódkę zaliczką 1500 zł, a zaliczką faktycznie wykorzystaną na wynagrodzenie biegłego w wysokości 1229,08 zł.