Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 31 października 2018 roku, w sprawie II K 779/17 oskarżony J. F. został uznany winnym tego, że:

I.  w dniu 16 sierpnia 2017 roku we W. dokonał uszkodzenia rzeczy ruchomej bę­dącej własnością K. B. w postaci samochodu marki F. (...) o nu­merze rejestracyjnym DW (...) w ten sposób, że wybił szybę w prawych drzwiach wskazanego pojazdu, dokonał wgniecenia i zarysowania powłoki lakierniczej jego przed­niej maski, zarysowania tylnej szyby, wgniecenia i zarysowania tylnego zderzaka przy wlewie paliwa, wgniecenia dachu powodując straty o łącznej wartości 8 282,00 złotych na szkodę K. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od od­bycia w okresie od 08 listopada 2014 roku do 03 marca 2017 roku kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu, V Wydział Karny wyrokiem z dnia 09 lutego 2007 roku w sprawie o sygn.

• K 2276/06 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k., przy przyjęciu iż wartość wyrządzonej szkody wyniosła nie mniej niż 800 złotych tj., czynu z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w dniu 16 sierpnia 2017 roku we W., groził K. B. popełnieniem na jego szkodę przestępstwa w postaci pozbawienia go życia, jak również spowodowania uszczerbku na jego zdrowiu, które to groźby wzbudziły u wskazanego pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia, odmawiając jednocześnie opuszczenia mieszkania po­łożonego we W. przy ul. (...), wbrew wyraźnemu żądaniu wy­powiadanemu przez osobą uprawnioną, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 08 listopada 2014 roku do 03 marca 2017 roku kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu, V Wydział Karny wyrokiem z dnia 09 lutego 2007 roku w sprawie o sygn.

• K 2276/06 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k. tj., czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  w dniu 19 września 2017 roku groził K. B. pozbawieniem go życia i ude­rzył K. B. ręką kilkukrotnie w twarz oraz szyję powodując u wskazanego pokrzywdzonego obrażenia w postaci otarcia naskórka i podbiegnięć krwawych, skutku­jących naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres krótszy niż siedem dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 08 listopada 2014 roku do 03 marca 2017 roku kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu, V Wydział Karny wyrokiem z dnia 09 lutego 2007 roku w sprawie o sygn. V K 2276/06 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k. tj., czynu z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolno­ści;

IV.  w okresie od 17 sierpnia 2017 roku do 18 września 2017 groził K. B. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 08 listopada 2014 roku do 03 marca 2017 roku kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu, V Wydział Karny wyrokiem z dnia 09 lutego 2007 roku w sprawie o sygn. V K 2276/06 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k. tj., czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe wymie­rzone oskarżonemu w pkt od I do IV części dyspozytywnej wyroku i wymierzono mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono o przepadku dowodu rzeczowego w postaci młotka budowlanego, opisanego pod poz. 1 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) na k. 133 akt sprawy, zarządzając jednocześnie jego zniszczenie;

VII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzeczono o zwrocie osobie uprawnionej dowodu rzeczo­wego w postaci noża typu scyzoryk, opisanego w pkt 2 wykazu dowodów rzeczowych nr (...) na k. 133 akt sprawy, zarządzając jednocześnie złożenie go do depozytu są­dowego;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu od 16 sierpnia 2017 roku godz. 20.45 do dnia 17 sierpnia 2017 roku godz. 11.50; od 21 września 2017 roku godz. 12.00 do dnia 14 lutego 2018 roku do godz. 12.00;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152) zwolniono oskarżonego od kosztów sądo­wych w sprawie, w tym, od opłaty;

X.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasą­dzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 826,56 złotych z VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu urzędu.

Apelację od niniejszego wyroku złożył obrońca oskarżonego z urzędu w zakresie orze­czenia o karach jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa, zarzucając ra­żącą niewspółmierność orzeczonej kary wynikająca z nieprawidłowego zastosowania dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary, a w szczególności:

-

przepisu art. 53 kk przez nieprawidłowe zastosowanie i orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności bez równoczesnego orzeczenia o zawieszeniu jej wykonania, pod­czas gdy, stopień zawinienia oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynów, jak i wska­zania prewencji indywidualnej obejmujące skruchę i deklarację naprawienia szkody, przema­wiają za orzeczeniem wobec oskarżonego kary z równoczesnym zawieszeniem jej wykonania,

-

przepisu art. 58 § 1 kk przez nieprawidłowe zastosowanie i orzeczenie względem oskarżonego kary pozbawienia wolności bez równoczesnego orzeczenia o zawieszeniu jej wykonania, pod­czas gdy, w ślad za dyspozycją naruszonego przepisu nakazującego preferować kary o charak­terze wolnościowym - przy uwzględnieniu ustaleń Sądu w zakresie stanu faktycznego kara pozbawienia wolności z równoczesnym jej zawieszeniem na okres próby spełniałby wszystkie cele postępowania w zakresie prewencji indywidualnej.

W oparciu o podniesione uchybienia skarżący wniósł:

1)  o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie względem oskarżonego J. F. kar jednostkowych pozbawienia wolności w dolnych granicach zagrożenia ustawowego oraz zakresie kary łącznej, wymierzenie kary łącznej nie wyższej niż 1 rok pozbawienia wolno­ści wraz z równoczesnym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lat,

2)  o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w drugiej instancji, równocze­śnie oświadczając, że koszty te nie zostały w żadnej części pokryte.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. F. nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelacja obrońcy ograniczona do zarzutu niewspółmierności wymierzonej oskarżo­nemu kar pozbawienia wolości (art. 438 pkt. 4 kpk). Ocena zasadności tak postawionego wy­roki zarzutu wymaga przede wszystkim wykładni samej normy. ,,Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zaś znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, za­służoną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podsta­wie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która po­winna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary prze­widzianych w art. 53 k. k. oraz zasad ukształtowanych przez orzeczniczo ” - tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2018 roku, w sprawie II AKa 248/18 LEX nr 2613654. S.­nie wiec Sąd wiąże ocenę rodzaju i rozmiaru kary z przekonaniem o jej słuszności ukształto­wanym, nie na podstawie ocen opartych na przesłankach pozaprawnych, ale na podstawie prze­słanek i wskazań wymiaru kary przewidzianych w przepisach ustawy karnej. Jako karę wiec niewspółmierną należy traktować karę, która została ukształtowana przede wszystkim niezgod­nie z przepisami prawa.

Tak też formułuje zarzut skarżący, zarzucając wymierzenie skarżącemu kary z narusze­niem przepisu art. 53 kk i art. 58 § 1 kk, w zakresie odstąpienia od zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Z takimi zarzutami skarżą­cego zgodzić się nie można.

Sąd Rejonowy ustalając wymiar kary w uzasadnieniu (strona 11-13) wskazał na szereg okoliczności, które wziął pod uwagę. W tym zakresie ważne są przede wszystkim na okolicz­ności przedmiotowe, takiej jak: sposób działania oskarżonego, powtarzanie zachowań przestęp­czych, niewielki odstęp czasowy pomiędzy tymi czynami, ich istotna dolegliwość dla pokrzyw­dzonego przejawiająca się w zaburzeniu poczucia bezpieczeństwa oraz wywołaniu uzasadnio­nej obawa o życie, zdrowie i mienie. Należy mieć w tym zakresie na uwadze także tan fakt, że oskarżony powtarzał swoje agresywne zachowania wobec podejrzanego pomimo, że był z po­wodu tego powodu zatrzymywany (16 sierpnia 2017 roku), aż do momentu zatrzymania go i tymczasowe aresztowania w dniu 21 września 2017 roku. Taki sposób działania oskarżonego wykazuje jego determinację w realizacji przestępstwa. Sąd Rejonowy przy wymiarze kary za poszczególne czynu wziął pod uwagę również fakt, że oskarżony owych 4 czynów na szkodę pokrzywdzonego K. B. dopuścił się będąc uprzednio karany za przestępstwo podobne oraz ponosząc odpowiedzialność w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk. J. czynów tych dopuścił się zaledwie 5 miesięcy po odbyciu kary pozbawienia wolności (od 8 listopada 2014 roku do 3 marca 2017 roku) za przestępstwo z art. 280 § 1 kk

orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 9 lutego 2007 roku, w sprawie sygn. akt V K 2276/06.

Z treści uzasadnienia wyroku należy wnosić, że Sąd Rejonowy wziął pod uwagę po­stawę oskarżonego już w trakcie procesu, jego przyznanie się do popełnienia czynów oraz wy­rażoną skruchę. Sąd miał również na uwadze motywy działania oskarżonego, choć w tym przy­padku, wbrew twierdzeniom skarżącego, impulsywne działanie wywołane osobistymi rela­cjami, nie może być traktowane jako okoliczność, która oskarżonego usprawiedliwia lub istot­nie wpływa na łagodzenie kary. Niezdolność do kontroli emocji i potrzeba ich wyładowywania, przybierająca postać dokuczliwych przestępstw, nie może zasługiwać na akceptację i pobłażli­wości.

Mając na uwadze powołane okoliczności należy dojść do przekonania, że kara wymie­rzona oskarżonemu ukształtowana została na podstawie i zgodnie z dyrektywami sędziow­skiego wymiaru kary przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Sąd Rejonowy wskazał w sposób przekonujący na istotne okoliczności przedmiotowe, które przekonują o istotnym stopniu spo­łecznej szkodliwości czynów. Jednocześnie ukształtowana kar pozostaje współmierna do stop­nia winy oraz realizuje stawiane jej cele w zakresie prewencji szczególnej oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie.

Oceniając rozmiar wymierzonej oskarżonemu kary należy wskazać, że w każdym przy­padku przestępstwa jest to kara wymierzona w miesiącach, nie zaś latach, pomimo, że usta­wowe zagrożenia karą za przypisane oskarżonemu przestępstwa wynosi do 2 lat (art. 190 § 1 kk, art. 157 § 2 kk) oraz do 5 (art. 288 § 1 kk) lat pozbawienia wolności. Są to za każdym razem kary wymierzone poniżej średniej ustawowego zagrożenia. Sąd nie skorzystał przy tym z moż­liwości obostrzenia kary na podstawie art. 64 § 1 kk. Stąd nie sposób przyjmować, aby tak wymierzone kary jednostkowe mogły być taktowane jako wadliwe z uwagi na ich rażąca, nad­mierną surowość. Tak również należy oceniać wymierzoną oskarżonemu karę łączną. Przy ka­rach jednostkowych w wymiarze: 10, 10, 10 i 6 miesięcy pozbawienia wolności, kara łączna w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą wymierzono w wysokości połowy sumy kar. Kara taka również uwzględnia, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 85a kk, cele za­pobiegawcze i wychowawcze jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Skarżący tak formułuje zarzuty i wnioski apelacji aby uzasadnić warunki i potrzebę orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Otóż niezależnie od wielkości kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżo­nemu, zawieszenie wykonania kary nie jest dopuszczalne wobec faktu, że oskarżony był w

przeszłości karany za przestępstwo na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 kk). Stąd wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Obrońca w swojej apelacji podnosi także naruszenie przez Sąd Rejonowym przepisu art. 58 § kk statuujący prymat kar wolnościowych w przypadku przestępstw zagrożonych karą do pięciu lat pozbawienia wolności. S. jest to wskazanie rodzaju kary, a nie - jak twierdzi skarżący - prymat środków probacyjnych. Nie mniej w sytuacji oskarżonego, mając na uwadze sposób działania, okoliczności przedmiotowe czynów, a w szczególności fakt, że oskarżony odpowiada w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk, wymierzenie kary pozba­wienia wolności należy traktować jako uzasadnione i wymagane z uwagi na cele kary. Z.­sowanie kar łagodniejszych co do rodzaju, kar wolnościowych, byłoby w stosunku do oskarżo­nego nadmiernie pobłażliwe i przez to sprzeczna z celami stawianymi karze, zwłaszcza w za­kresie prewencji oraz społecznego poczucia sprawiedliwości.

Mając powołane okoliczności na uwadze należy przyjmować, że zarzuty apelacji nie mogą być traktowane jako uzasadnione oraz stanowić podstawy do zmiany zaskarżonego orze­czenia.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało na podstawie art. 29 prawo o adwo­katurze (Dz. U. 2014, poz. 635) § 17 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielone z urzędu (Dz. U. 2016.1714). Stawka wynagrodzenia została powiększona o należny VAT.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparte została na podstawie art. 624 § 2 kpk. O.­żony nie posiada majątku i stałych dochodów, a w warunkach wykonania kary pozbawienia wolności, wykonanie orzeczenia o obciążeniu go kosztami postępowania byłoby niewykonalne.