Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 19 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Piotr Jarmundowicz

Protokolant:Irmina Szawica

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko D. C.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 17 marca 2016 r.

sygn. akt I C 1858/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanej D. C. na rzecz strony powodowej (...) w W. 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokość czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego liczonymi od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, a także zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej 1.518,25 zł tytułem kosztów procesu;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej 1.500 zł kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu na rzecz adwokata M. P. 1.107 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie pomocy prawnej w postępowaniu apelacyjnym pozwanej, w tym 207 zł podatku od towarów i usług.

SSO Piotr Jarmundowicz

Sygn. akt II Ca 1377/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu oddalił powództwo (...) w W. o zapłatę przez pozwaną D. C. kwoty 10 000 zł wraz z odsetkami umownymi liczonymi od dnia 12 sierpnia 2015 r. oraz kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie o następująco ustalony stan faktyczny:

W dniu 25.02.2009 r. pozwana D. C. zawarła z (...) SA. w K. umowę konsolidacyjną kredytu gotówkowego wraz z aneksami. W dniu 22.08.2012 r. (...) S.A. wypowiedział pozwanej umowę kredytu z dnia 22.08.2012 r. W dniu 25.10.2013 r. (...) S.A. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, w którym wskazał, że zadłużenie pozwanej z tytułu umowy z dnia 25.02.2009 r. obejmuje kwotę 72 054,33 zł. Postanowieniem z dnia 19.11.2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu w sprawie I Co 2010/13 nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności w całości. W dniu 19.12.2014 r. strona powodowa zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której bank zbył na rzecz strony powodowej wierzytelności wymienione w załącznikach nr 1 i 2 umowy. W dniu 19.12.2014 r. został sporządzone pismo zawierające zawiadomienie pozwanej o przelewie wierzytelności. W dniu 22.01.2015 r. strona powodowa sporządziła wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 3 680,37 zł. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu na dzień 11.01.2016 r. prowadzi egzekucję przeciwko pozwanej na podstawie bankowego tytułu wykonawczego z dnia 25.10.2013 r. opatrzonego klauzulą wykonalności przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu w sprawie I Co 2010/13.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd I instancji zważył, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że strona powodowa domagała się zapłaty przez pozwaną kwoty 10 000 zł tytułem należności wynikającej z umowy, jaką pozwana zawarła z (...) S.A., wskazując, iż wierzytelność tę nabyła na podstawie umowy z dnia 19.12.2014 r. Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Zgodnie z art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Sąd wskazał, że w judykaturze utrwalony i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki SN z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, nr 7-8, poz. 108; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. - wkładka 1997, nr 10, s. 44; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (zob. wyrok SN z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, Biul. SN 1972, nr 10, poz. 178). Sąd Rejonowy zważył, że w wyroku z dnia 20.10.1998 r. (I CKU 85/98) Sąd Najwyższy wskazał, iż niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe.

Sąd I instancji zważył, że skoro strona powodowa wywodziła zgłoszone roszczenie z cesji wierzytelności, to przede wszystkim winna była wykazać, że doszło do przelewu wierzytelności. Niezbędny był zatem dowód potwierdzający zawarcie umowy, o której mowa w art. 509 k.c., obejmującej cesję konkretnej wierzytelności (tj. wierzytelności przysługującej poprzednikowi strony powodowej względem pozwanej). Zważywszy bowiem, że wierzytelność w każdym wypadku jest prawem majątkowym oznaczonym co do tożsamości (polega na uprawnieniu do żądania określonego zachowania od konkretnego dłużnika), by udowodnić skuteczny przelew niezbędne jest wykazanie zawarcia umowy, której przedmiotem jest zbycie konkretnej, dostatecznie precyzyjnie oznaczonej wierzytelności. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu I instancji, dowód taki nie został przedłożony. Strona powodowa nie udowodniła, że nabyła od (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanego. Sąd Rejonowy wskazał, że przepis art. 129 § 2 k.p.c. nie przewiduje tworzenia przez profesjonalnego pełnomocnika wyciągu z dokumentu – taka kompetencja zastrzeżona jest dla notariusza. Takie stanowisko zajął Sąd Okręgowy we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 25.07.2014 r., sygn. akt II Ca 908/14, a Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni je podziela. Z tych względów sporządzony przez pełnomocnika strony powodowej (w nieznanej dacie) „wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności” jest całkowicie pozbawiony mocy dowodowej. Dowodu przejścia wierzytelności nie stanowi także, w ocenie Sądu Rejonowego, pismo z dnia 19.12.2014 r., bowiem strona powodowa nie wykazała, że osoba, która podpisała to pismo, była umocowana do działania w imieniu banku. Z tych przyczyn Sąd Rejonowy stwierdził, że strona powodowa nie wykazała, by nabyła wierzytelność wobec pozwanej i już ta okoliczność uzasadniała oddalenie powództwa. Brak legitymacji procesowej czynnej Sąd uwzględnia bowiem z urzędu.

Przedłożone dowody, w ocenie Sądu Rejonowego, nie dowodzą, że strona powodowa posiada wierzytelność wobec pozwanej, a przytoczone przez stronę powodową okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości, wobec czego powództwo należało oddalić.

Sąd I instancji zwrócił uwagę na fakt, że strona powodowa, poza bardzo ogólnym uzasadnieniem pozwu, nie wskazała dlaczego dochodzi kwoty 10 000 zł, gdy z dowodów przez nią przedłożonych wynika, że pozwana była wzywana do uiszczenia kwoty znacznie większej, a jeśli pozwana dokonała wpłat to jak zostały one zaliczone. Sąd wskazał, że z pozostałych dokumentów przedłożonych przez stronę powodową wynika jedynie, że jej poprzednik prawny wystawił bankowy tytuł egzekucyjny a następnie na jego podstawie prowadził egzekucje, przy czym co istotne z informacji Komornika wynika, że egzekucja na podstawie tego tytułu w dalszym ciągu jest prowadzona, strona powodowa nie wykazała tym samym jak ewentualnie uzyskane przez Komornika środki są/były zaliczone na poczet wierzytelności pozwanej. Nadto okoliczność powyższa dodatkowo wzmacnia wątpliwość co do faktu objęcia umową cesji wierzytelności przysługującej bankowi wobec pozwanej.

Sąd Rejonowy zauważył, że należało mieć na względzie specyfikę wierzytelności objętych bankowym tytułem egzekucyjnym scharakteryzowaną w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. uchwały z dnia 7 stycznia 2004 r., III CZP 48/03, OSNC 2004/10/155, z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005/6/98, oraz wyrok z dnia 21 września 2005 r., V CK 152/05 niepublikowany). Sąd Najwyższy podkreślił w wymienionych orzeczeniach, iż wyposażając banki w uprawnienie do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych ustawodawca przyznał mu przywilej kwalifikowany i wyjątkowy. Umożliwił im realizację roszczeń cywilnoprawnych bez konieczności ich dochodzenia w sądowym postępowaniu rozpoznawczym. Z tego względu w Prawie bankowym wytyczone zostały ścisłe ramy prawne dopuszczalności posłużenia się przez bank bankowym tytułem egzekucyjnym w celu dochodzenia wierzytelności od jego dłużników. Przyjmuje się już powszechnie, że na podstawie wystawionego przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego, zaopatrzonego w sądową klauzulę wykonalności może być prowadzona jedynie egzekucja wierzytelności bankowej i tylko na rzecz banku, a nie na rzecz innej osoby. Zatem w sytuacji, gdy bank jako uprzywilejowany wierzyciel dokona zbycia wierzytelności na rzecz podmiotu nie będącego bankiem, traci uprawnienie do korzystania z uproszczonego trybu dochodzenia roszczeń na podstawie b.t.e. zaopatrzonego w sądowa klauzulę wykonalności. Nabywca wierzytelności bankowej nie będzie też mógł uzyskać klauzuli wykonalności nadanej b.t.e. w trybie art. 788 k.p.c., ale niezbędne stanie się dochodzenie przez niego roszczeń z wierzytelności tych wynikających na zasadach ogólnych, w trybie procesu cywilnego. Konsekwencją powyższego jest fakt, że strona powodowa nie może wywodzić pozytywnych skutków prawnych materialnych w postaci udowodnienia wysokości roszczenia z faktu, że jej poprzednik prawny wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, bowiem nie może korzystać z dobrodziejstwa tej instytucji a winna wykazać zasadności i wysokości roszczenia w toku niniejszego postępowania według zasad ogólnych. Przeciwny wniosek prowadziłby do obejścia prawa i w sposób nieuprawniony warunkowałby jako lepszą w procesie sytuację strony powodowej. Z tych względów, zdaniem Sądu Rejonowego, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu wywiodła strona powodowa zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów postępowania cywilnego w postaci art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez wyprowadzenie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego przy dokonywaniu oceny wiarygodności i mocy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, poprzez uznanie, iż powód nie udowodnił w dostateczny sposób, że posiada legitymację do dochodzenia roszczeń wskazanych w pozwie, podczas gdy z okoliczność przejścia wierzytelności na Powoda wykazana została w dostateczny sposób dokumentami załączonymi do pozwu; powód nie udowodnił w dostateczny sposób wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, podczas gdy w pozwie strona powodowa wskazała, iż w niniejszym postępowaniu dochodzona jest jedynie część wierzytelności przysługującej Powodowi względem Pozwanego, i na kwotę dochodzoną pozwem tj. 10 000,00 PLN składa się jedynie kwota niespłaconego kapitału co zostało potwierdzone złożonymi wraz z pozwem dokumentami oraz dokumentu - zaświadczenie od komornika o dokonanych wpłatach

Przy tak sformułowanych zarzutach strona powodowa wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od Pozwanego na jej rzecz 10 000,00 PLN wraz z umownymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I instancji według norm przepisanych. Ponadto wniosła o zwrot kosztów procesu za postępowanie przed Sądem II instancji według norm przepisanych, w tym opłaty od apelacji i kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie (k. 141 – 144 verte).

Postanowieniem z dnia 12 października 2016 r. Sąd Rejonowy zwolnił pozwaną od kosztów sądowych w całości oraz ustanowił pełnomocnika z urzędu (k. 158).

Pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. pełnomocnik z urzędu pozwanej wniósł o oddalenie apelacji strony powodowej oraz o zasądzenie od strony skarżącej na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego. Pełnomocnik z urzędu pozwanej złożył nadto oświadczenie, iż koszty nieopłaconej pomocy prawnej nie zostały w żadnej części uiszczone.

Na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2017 r. pełnomocnik z urzędu pozwanej wniósł o dopuszczenie dowodu z zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu T. W. z dnia 10 lutego 2017 r. na okoliczność prowadzenia z wniosku (...) wobec pozwanej postępowania egzekucyjnego.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Z wniosku dotychczasowego wierzyciela (...) Bank SA prowadzone jest w sprawie KM 789/14 postępowanie egzekucyjne na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 25 października 2013 r. opatrzonego sądową klauzulą wykonalności z dnia 20 listopada 2013 r. Całkowite zadłużenie z tego tytułu na dzień wystawienia zaświadczenia wynosi 136 836,61 zł.

Wobec pozwanej z wniosku innych wierzycieli prowadzone są przez Komornika Sądowego postępowania egzekucyjne.

Dowód:

kserokopia zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu Tomasza Wieczorka z dnia 10 lutego 2017 r. k. 170.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Sąd Okręgowy zważył, że postępowanie apelacyjne oparte jest na apelacji pełnej cum beneficio novorum, której istota polega na tym, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę ponownie, to znaczy jeszcze raz bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji (zobacz: uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, mająca moc zasady prawnej z 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/2007 OSNC 2008/6 poz. 55). Sąd drugiej instancji, zachowując pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia, ma obowiązek merytorycznie rozpoznać sprawę, nie ograniczając się tylko do skontrolowania legalności orzeczenia wydanego przez sąd pierwszej instancji. Rozpoznając sprawę kontynuuje postępowanie rozpoczęte w sądzie pierwszej instancji. Jest również sądem, który przeprowadza - jeśli zachodzi konieczność - własne postępowanie dowodowe, w którym istnieje możliwość powtórzenia i uzupełnienia dowodów przeprowadzonych w sądzie pierwszej instancji oraz uwzględnienia nowych faktów i dowodów. Skoro istotą postępowania apelacyjnego jest merytoryczne sądzenie sprawy, to sąd drugiej instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu przed sądami obu instancji.

Realizując powyższe obowiązki, Sąd Okręgowy po rozważeniu na nowo całego zebranego w sprawie materiału dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w konsekwencji czego uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nie jest trafne. Sąd I instancji przeprowadził w sposób należyty postępowanie dowodowe, które zostało jedynie uzupełnione w zakresie zaświadczenia Komornika Sądowego z dnia 10 lutego 2017 r., z którego wynikał fakt dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez dotychczasowego wierzyciela oraz kwota zadłużenia. Pozwoliło to Sądowi Okręgowemu na przyjęcie za własne ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy (art. 382 k.p.c.), uzupełniając go jedynie w zakresie wysokości zadłużenia oraz dalszego prowadzenia z wniosku (...) SA postępowania egzekucyjnego wobec pozwanej.

Zdaniem Sądu Odwoławczego przy prawidłowo poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd I instancji dokonał jego błędnej oceny prawnej. Sąd Okręgowy nie podzielił bowiem stanowiska Sądu I instancji, iż na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można ustalić, że strona powodowa jest legitymowana czynnie w niniejszym postępowaniu. Zdaniem Sądu Odwoławczego analiza całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwala na ustalenie, że strona powodowa nabyła na podstawie umowy z dnia 19 grudnia 2014 r. wierzytelność przysługującą (...) SA wobec pozwanej D. C.. Za przyjęciem powyższego wniosku przemawiają dołączone do pisma przygotowawczego strony powodowej z dnia 23 października 2015 r. dokumenty w postaci umowy przelewu wierzytelności nr (...), zawiadomienie z dnia 19 grudnia 2014 r., wezwanie do zapłaty z dnia 22 stycznia 2015 r., umowa konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) wraz z aneksami, a także dołączone do pisma z dnia 8 marca 2016 r. dowody w postaci wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 22 sierpnia 2012 r., bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 25 października 2013 r. oraz postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 19 listopada 2013 r. sygn. akt Co 2010/13. Analiza powyższych dokumentów, które zostały potwierdzone przez występującego w sprawie pełnomocnika klauzulą „za zgodność z oryginałem” pozwala na przyjęcie, że strona powodowa nabyła skutecznie wierzytelność wobec pozwanej. Wskazać przy tym trzeba, że sama pozwana w toku postępowania przed Sądem I instancji nie kwestionowała legitymacji czynnej strony powodowej, podnosząc wyłącznie zarzuty dotyczące toczącego się postępowania egzekucyjnego z wniosku dotychczasowego wierzyciela. W tym miejscu należy zauważyć, że co do zasady należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego dotyczącym braku kompetencji adwokata lub radcy prawnego do sporządzania wyciągów z dokumentów. Niemniej jednak w niniejszej sprawie strona powodowa oprócz dokumentów w postaci wyciągu z załącznika nr 2 (k. 32 – 34) dołączyła inne dowody, których ocena całościowa pozwoliła Sądowi II instancji na przyjęcie, że strona powodowa skutecznie nabyła wierzytelność wobec pozwanej. Wskazać trzeba, iż sam Sąd Rejonowy ustalił, że doszło w dniu 19 grudnia 2014 r. do zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie zaś z § 15 powyższej umowy nabywca zobowiązany był do zawiadomienia dłużnika o dokonanym przelewie wierzytelności na przygotowanym przez zbywcę papierze firmowym zbywcy, opatrzonym skanem podpisu osoby umocowanej do występowania w imieniu zbywcy. Z tego względu nie można było zasadnie kwestionować pisma z dnia 19 grudnia 2014 r. Zostało ono bowiem przygotowane na papierze firmowym zbywcy i opatrzone podpisem osoby uprawnionej do działania w imieniu cedenta. Zauważyć przy tym trzeba, że pozwana nie kwestionowała charakteru powyższego pisma. Pismem tym zaś pozwana została zawiadomiona o dokonanej cesji wierzytelności dotychczasowego wierzyciela na rzecz strony powodowej. Wynika z niej także wysokość wierzytelności oraz obowiązek zapłaty na rzecz strony powodowej. Również okoliczność, że strona powodowa jest w posiadaniu dokumentów w postaci umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego z dnia 25 lutego 2009 r., aneksów do tej umowy, pisma stanowiącego wypowiedzenie tej umowy, bankowego tytułu egzekucyjnego i postanowienia Sądu o nadaniu klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny, pozwalają na ustalenie, że doszło do zawarcia skutecznej umowy przelewu wierzytelności. Ponownie należy wskazać na umowę z dnia 19 grudnia 2014 r. gdzie w § 9 ust. 3 wskazano, że nabywca obowiązany jest w terminie 3 dni od dnia wydania dokumentacji do złożenia odpowiednich wniosków. Oznacza to, że zbywca zobowiązany był do wydania nabywcy dokumentacji. Skoro zaś strona powodowa przedłożyła do pism przygotowawczych dowody w postaci dokumentów dotyczących zawartej przez pozwaną umowy, to należy przyjąć, iż nabyła ona na mocy umowy z dnia 19 grudnia 2014 r. wierzytelność przysługującą dotychczasowemu wierzycielowi. W innym wypadku nie mogłaby wejść w ich posiadanie. Stąd też sporządzenie przez pełnomocnika strony powodowej wyciągu z załącznika nr 2 do umowy przelewu wierzytelności nr (...) nie mogło mieć decydującego znaczenia dla uznania, że strona powodowa nie wykazała, aby skutecznie nabyła wierzytelność wobec pozwanej.

W tym miejscu należy zauważyć, że niepotwierdzenie każdej strony złożonych dokumentów przez stronę nie miało wpływu na wynik sprawy, bowiem pozwana nie podniosła nawet takiego zarzutu i nawet nie próbowała wskazywać na ich ewentualną niezgodność z oryginałem, zwłaszcza, że większość dokumentów złożonych przez stronę powodową to dokumenty, którymi na etapie przedprocesowym dysponowały obie strony. Nadto wskazać należy, że nie można odmówić wartości dowodowej złożonym dowodom tylko przez sam fakt nieumieszczenia na dokumentach potwierdzeń za zgodność z oryginałem. Należy bowiem pamiętać, że strona winna podnosić konkretne zarzuty dotyczące faktów istotnych dla wyniku sprawy i wskazywać z czym się nie zgadza. Jeżeli strona nie zgadza się z konkretnymi okolicznościami winna podać co zarzuca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., sygn. akt III CSK 341/08). Okoliczność niepotwierdzenia dokumentów za zgodność z oryginałem może być wówczas metodą dowodzenia określonych faktów, np. przez wskazanie, że określone zdarzenie kształtuje się odmiennie niż wskazuje na to strona przeciwna, a złożony przez nią dowód (niepotwierdzony za zgodność z oryginałem) jako przerobiony, podrobiony lub poświadczający nieprawdę nie może być środkiem dowodowym wiarygodnie obrazującym to zdarzenie. Takich zarzutów odnośnie do prawdziwości treści wskazanych w załączonych kopiach jednakże pozwana nie podnosiła. Stąd też zdaniem Sądu II instancji trafnie zarzuciła strona powodowa w złożonej apelacji, iż błędne było stanowisko Sądu Rejonowego o nie wykazaniu przez apelującego legitymacji czynnej.

W niniejszej sprawie pozwana zarzucała, że brak jest podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, a to ze względu na prowadzone już z wniosku dotychczasowego wierzyciela postępowanie egzekucyjne. Zdaniem Sądu Odwoławczego fakt, iż z wniosku dotychczasowego wierzyciela prowadzona jest egzekucja nie pozbawia strony powodowej uprawnienia do wszczęcia i dochodzenia roszczeń wynikających z umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego. Począwszy od dnia, w którym dotychczasowy wierzyciel wyzbył się praw do wierzytelności względem pozwanej, jego czynności egzekucyjne względem niej są nieuprawnione (Bank utracił przymiot wierzyciela). Po powstaniu tytułu egzekucyjnego powstało bowiem zdarzenie wskutek którego zobowiązanie względem Banku wygasło. W takiej sytuacji to pozwana winna podjąć obronę wnosząc przeciwko Bankowi, który utracił przymiot wierzyciela, powództwo przeciwegzekucyjne, na zasadzie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. (takie też stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w sprawie I ACa 424/16 z dnia 19 sierpnia 2016 r.). Z tego względu okoliczność, iż dotychczasowy wierzyciel nie cofnął wniosku egzekucyjnego wobec pozwanej, nie ma prawnego znaczenia dla żądania dochodzonego przez stronę powodową.

Zdaniem Sądu II instancji z zaoferowanego przez stronę powodową materiału dowodowego wynika wysokość dochodzonego roszczenia. Zauważyć trzeba, że już w pozwie strona powodowa zastrzegła, że dochodzi jedynie części roszczenia. Ponadto ze złożonych dokumentów wynika, że wysokość zadłużenia na dzień zawiadomienia pozwanej o wszczęciu przez dotychczasowego wierzyciela postępowania egzekucyjnego, czyli 14 kwietnia 2014 r., wynosiła 72 054,33 zł tytułem należności głównej oraz 26 520,37 zł tytułem odsetek (patrz k. 91). Pozwana nie wykazała w toku postępowania, aby spłaty dokonane przez nią przed zawiadomieniem o dokonanej cesji pokryły w całości lub części zadłużenie. Wskazać przy tym trzeba, że z zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2017 r. wynika, że w sprawie egzekucyjnej prowadzonej z wniosku dotychczasowego wierzyciela należność główna wynosi 136 836,61 zł a sprawa jest nadal czynna (k. 170). Wskazać także trzeba, że pozwana nie podniosła zarzutów dotyczących wysokości odsetek za opóźnienie oraz sposobu ich wyliczenia. Istotne jest także, że pozwana przyznała fakt istnienia zadłużenia. Skoro zaś strona powodowa nabyła wierzytelność, której sama należność główna wynosi 72 054,33 zł, zaś pozwana nie wykazała aby w jakiejś części wierzytelność ta została zapłacona, powództwo o zapłatę 10 000 zł, a więc w wysokości niższej niż nabyta wierzytelność, należało uznać za w pełni uzasadnione i udowodnione.

Z tych wszystkich przyczyn, zdaniem Sądu II instancji powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu znajduje uzasadnienie w normie art. 98 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490) w związku z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

W niniejszej sprawie ostatecznie powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Strona powodowa poniosła koszty związane z wynagrodzeniem jej pełnomocnika (1 200 zł), opłaty sądowej (300 zł), poniesionym wydatkiem na opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszt opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności (1,25 zł). Z tego względu pozwana obowiązana jest zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności z wynik sprawy. Wskazać trzeba przy tym, że sama trudna sytuacja materialna strony i związane z tym korzystanie ze zwolnienia od kosztów sądowych nie przesądza o automatycznym zastosowaniu normy wyrażonej w art. 102 k.p.c. Pozwana jest niewątpliwie w trudnej sytuacji materialnej, nie oznacza to jednak, że strona powodowa ma nie odzyskać z tego względu należnych jej kosztów procesu (patrz art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego znajduje uzasadnienie w art. 98 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji (patrz § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2016 r., poz. 1667). W niniejszej sprawie apelacja strony powodowej zasługiwała na uwzględnienie. Z tego względu pozwana obowiązana jest zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty postępowania apelacyjnego, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika (1 200 zł) i opłata sądowa od apelacji (300 zł). Mając na uwadze wynik sprawy, należało orzec jak w pkt II sentencji wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie przyznanego wynagrodzenia z urzędu pełnomocnika pozwanej uzasadnione jest normą § 8 pkt 4 w związku z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1801 ze zm.) w związku z § 22 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714).

SSO Piotr Jarmundowicz