Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wnioskiem złożonym w dniu 08 września 2015 roku M. H. wniósł o stwierdzenie, że nabył on przez zasiedzenie własność nieruchomości rolnej bez zabudowań w T., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) w udziale 8/12 części oraz oraz własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonej w miejscowości J., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). W uzasadnieniu żądania M. H. wskazał, że on oraz uczestnicy postępowania t.j. R. H., F. H., T. H., Z. H. są synami zmarłego w 1982 roku K. H.. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Legnicy w sprawie o sygn. akt I Ns 1826/76 oraz I Ns 535/01 wnioskodawca stał się współwłaścicielem opisanych nieruchomości w udziale 4/12, zaś uczestnicy postępowania R. H. oraz F. H. odpowiednio po 2/12 części, zaś T. H. w udziale 3/12, a Z. H. w udziale 1/12 części. W ocenie wnioskodawcy skoro w/w nieruchomości od chwili zgonu K. H. przeszły w posiadanie wnioskodawcy i pozostają w jego posiadaniu do dzisiaj, to przedmiotowy wniosek o stwierdzenie zasiedzenia w/w nieruchomości jest zasadny.

W odpowiedzi na wniosek Z. H. wniósł o jego odrzucenie wskazując, że w odniesieniu do wnioskodawcy nie upłynęły ustawowe terminy zasiedzenia. Według uczestnika wnioskodawcę nie sposób także traktować jako posiadacza samoistnego przedmiotowych nieruchomości, skoro niektóre ciężary związane z własnością nieruchomości ponosił brat W. H..

W odpowiedzi na wniosek uczestnicy postępowania R. H. oraz T. H. wnieśli o oddalenie wniosku. W uzasadnieniu przyjętego stanowiska uczestnicy wskazali, że wnioskodawca nie jest samoistnym posiadaczem w/w nieruchomości albowiem do śmierci W. H. w 1991 roku nieruchomości były przedmiotem posiadania tak wnioskodawcy jak i tego brata W. H.. Nadto w ocenie uczestników wnioskodawca nie jest posiadaczem w dobrzej wierze. Za taki stanowiskiem przemawia zainicjowane w 2002 roku przez tutejszym Sądem pod sygn.. akt I Ns 1529/02 postępowanie dotyczące zniesienia współwłasności przedmiotowych nieruchomości. To właśnie w trakcie tego postępowania wnioskodawca złożył oświadczenie w piśmie z dnia 10 grudnia 2003 roku, w którym zapewnił swoją gotowość oraz wolę spłaty udziałów pozostałych uczestników postępowania.

W toku postępowania wobec śmierci pierwotnego wnioskodawcy M. H., co nastąpiło w dniu 21 listopada 2015 roku, z wnioskiem o zasiedzenie wystąpiła B. J. (1) domagając się stwierdzenia, że nabyła on przez zasiedzenie własność nieruchomości rolnej bez zabudowań w T., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) w udziale 8/12 części oraz nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonej w miejscowości J., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) w udziale 8/12 części- stosownie do swego udziału w spadku po M. H.. Tożsamy wniosek, co wniosek B. J. (1), złożył P. H... Wskazali oni, że są spadkobiercami po pierwotnym wnioskodawcy M. H..

W piśmie z dnia 27 stycznia 2016 roku B. H. wskazała, że spadkobiercami F. H. zmarłego w dniu 23 sierpnia 2006 roku są B. H. oraz A. H.. Na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr (...) B. R. umocowała A. H. do dokonywania w jej imieniu nieodpłatnego działu spadku, w skład którego wchodzi m.in. działka nr (...) w taki sposób, że udział w przedmiotowej nieruchomości nabył wyłącznie A. H..

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2016 roku Sąd oznaczył prawidłowo wnioskodawców jako B. J. (1) oraz P. H. w miejsce zmarłego w dniu 21 listopada 2015 roku M. H. oraz na podstawie art. 510§2 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania A. H. i B. H. – spadkobierców nieżyjącego F. H..

Na rozprawie w dniu 19 maja 2016 roku uczestniczka B. H. wskazała, że pozostawia decyzję w sprawie wniosku do uznania Sądu.

Uczestnik postępowania A. H. podał, że nie zgadza się z wnioskiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) w postaci:

1) nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym, składającej się z działek gruntu nr (...) o obszarze 8,1261 ha – 0,4061 ha (93/1), położonej w miejscowości J., gmina K., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz

2) nieruchomości rolnej bez zabudowań, składającej sie z działki nr (...) o obszarze 1,93 ha, położonej w T., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...),

objęte są współwłasnością:

- B. J. (1), P. H. z udziałami po 2/12 na rzecz każdego z nich,

- R. H. z udziałem 2/12,

- B. H. i A. H. z udziałami po 1/12 na rzecz każdego z nich,

- T. H. z udziałem 3/12

- Z. H. z udziałem 1/12.

Współwłasność wynika z dziedziczenia po następujących osobach:

- S. H. – matce M., R., T., F., E., W. H., która zmarła w grudniu 1975 roku

- K. H., ojcu M., R., T., F., E., W. H., który zmarł w dniu 28 czerwca 1982 roku,

- W. H., który zmarł w styczniu 1991 roku, będąc kawalerem i nie posiadając dzieci,

- E. H., który zmarł i pozostawił spadkobiercę w osobie syna Z. H.,

- F. H., który zmarł w dniu 23 sierpnia 2006 roku pozostawiając spadkobierców w osobie żony B. H. i syna A. H.,

- M. H., który zmarł w dniu 21 listopada 2015 roku pozostawiając spadkobierców w osobie dzieci B. J. (1) i P. H..

Dowód:

- akta prowadzone przez tutejszy Sąd Wydział I Cywilny pod sygn. I Ns 1529/02,

- odpis zwykły księgi wieczystej o numerze (...)-k.7-7v,

- odpis zwykły księgi wieczystej o numerze (...)-k.8-8v,

- zawiadomienie o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków-k. 45,

- skrócony odpis aktu zgonu F. H.-k. 52,

- akt poświadczenia dziedziczenia po M. H.-k.76,

- skrócony odpisu aktu zgonu M. H.-k. 75,

- akt poświadczenia dziedziczenia po F. H. z dnia 03 listopada 2015 roku-k. 118,

- zeznania uczestników postępowania R. H., k. 123 odwrót, T. H., k. 124, Z. H., k. 124 odwrót, A. H., k. 124 odwrót.

W 1976 roku po śmierci S. H., M. H. z rodziną( w tym z dziećmi B. J. (2) oraz P. H.) wprowadził się do domu zajmowanego przez ojca K. H. i brata W. H.. Pracował zawodowo w hucie, dzierżawił pole należące pierwotnie do rodziców. Za życia swojej żony M. H. hodował też inwentarz.

Po śmierci K. H. M. H. zajął górną kondygnację domu, zaś brat W. H. zajął dół domu. Prace gospodarskie były wykonywane tak przez M. H., jak i przez W. H.. Od śmierci W. H. w styczniu 1991 r. M. H. wraz z najbliższą rodziną w osobie żony oraz dzieci sam zajmował dom stanowiący współwłasność uczestników postępowania.

Przez okres od 1982 roku do około 1984 roku R. H. uprawiał na jednej z w/w nieruchomości ogródek.

W okresie, gdy M. H., samodzielnie władał przedmiotowymi nieruchomościami, oddawał on w dzierżawę w/w grunty orne.

Ciężary związane z przedmiotowymi nieruchomościami w postaci podatku od nieruchomości oraz podatku rolnego były ponoszone tak przez M. H. jak i przez R. H. oraz T. H..

W styczniu 2016 r. doszło do wywłaszczenia na cele publiczne (budowa drogi) części nieruchomości (...) , stanowiącej działkę nr (...) o powierzchni 0,4061 ha. Postępowanie administracyjne w tej sprawie dotyczyło się z udziałem wszystkich współwłaścicieli nieruchomości.

Dowód:

- akta prowadzone przez tutejszy Sąd Wydział I Cywilny pod sygn. I Ns 1529/02,

- oświadczenie z dnia 10 marca- k. 9,

- decyzja z dnia 14 lutego 2001 roku-k. 10,

- decyzja z dnia 12 lutego 1997 roku-k. 11,

- nakaz płatniczy z dnia 14 lutego 2007 roku-k. 12,

- nakaz płatniczy z dnia 15 lutego 2005 roku-k. 13,

- zaświadczenie z dnia 23 listopada 2005 roku-k. 14,

- pismo do Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 20 sierpnia 2003 roku i z dnia 27 grudnia 2003 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 1529/02-k. 28-28v,

- pismo biegłego sądowego w sprawie o sygn. akt I Ns 1529/02- k. 29-30,

- pismo do Sądu Rejonowego w Legnicy w sprawie I Ns 1529/02 z dnia 10 grudnia 2003 roku- k. 42,

- kopia wniosku o zniesienie współwłasności-k. 43-44,

- zawiadomienie o zmianach w danych ewidencji gruntów i budynków-k. 45,

- pismo (...) z dnia 05 stycznia 2016 roku-k. 116,

- nakaz płatniczy z dnia 20 lutego 2003 roku-k. 117,

- zeznania świadka M. Ł.- k. 121v-122,

- zeznania świadka E. S.-k. 122-122v,

- przesłuchanie wnioskodawczyni B. J. (1)-k. 122v-123,

- przesłuchanie wnioskodawcy P. H.-k. 123-123v,

- przesłuchanie uczestnika postępowania R. H.-k. 123v-124,

- przesłuchanie uczestnika postępowania T. H.-k. 124,

- przesłuchanie uczestnika postępowania Z. H.-k. 124v.,

- przesłuchanie uczestnika postępowania A. H.-k. 124v-125

Przed Sądem Rejonowym w Legnicy I Wydział Cywilny było prowadzone postępowanie z wniosku z dnia 21 listopada 2002 roku wniesionego przez R. H. o dział spadku, w skład którego wchodzą nieruchomość rolna bez zabudowań położona w T., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem mieszkalnym położona w miejscowości J., dla której Sąd Rejonowy w Legnicy prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Sprawa ta została zarejestrowana pod sygn. akt I Ns 1529/02. Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2003 roku M. H. oświadczył, że nie zgadza się na zniesienie współwłasności. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2010 roku Sąd umorzył postępowanie w sprawie. Niniejsze rozstrzygnięcie uprawomocniło się w dniu 14 sierpnia 2010 roku.

Dowód:

-

akta sprawy tutejszego Sądu Wydziału I Cywilnego pod sygn. I Ns 1529/02.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że wniosek prawidłowo dotyczył zasiedzenia udziału 8/12 w nieruchomościach KW (...) i (...), bowiem udział 4/12 należał do pierwotnego wnioskodawcy M. H.. Natomiast właściciel nie może zasiedzieć przedmiotu swojego prawa. Nabycie własności rzeczy np. w wyniku dziedziczenia wyłącza możliwość nabycia własności tej samej rzeczy w drodze zasiedzenia.

W przedmiotowej sprawie do oceny pozostawał wniosek B. J. (1) oraz P. H. tj. czy posiadanie ich ojca, a pierwotnego wnioskodawcy M. H., odpowiadało wymaganiom wskazanym przez ustawodawcę w treści art. 172 i art. 176 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z pożn.z.), zwany dalej k.c. Według tych przepisów posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast § 2 niniejszego artykułu wskazuje, iż po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Analiza treści przepisu art. 172 Kodeksu cywilnego prowadzi do wniosku, że przesłanka samoistności posiadania oraz przesłanka upływu czasu są jedynymi koniecznymi w przypadku nieruchomości. Przesłanka dobrej wiary ma istotne znaczenie tylko dla oznaczenia okresu wymaganego do nabycia prawa własności. Dokonując definicji samoistnego posiadania odnieść się należy do treści art. 336 k.c., zgodnie z którym posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel; w odróżnieniu od posiadacza zależnego, który rzeczą włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą. Podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, iż stan posiadania współtworzą fizyczny element (corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi). W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (tj. posiadacz samoistny włada rzeczą jak właściciel). Przy ustalaniu charakteru posiadania bierze się pod uwagę zachowania posiadacza manifestowane na zewnątrz.

W odniesieniu do zakresu przedmiotowej sprawy wskazać należy, że tak w judykaturze jak i w doktrynie, utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym w razie wykazania spełnienia przesłanek określonych treścią powołanego powyżej przepisu przedmiotem nabycia własności przez zasiedzenie może być nie tylko nieruchomość gruntowa lub jej fizycznie wydzielona część, ale także udział w prawie własności, czyli tzw. idealna część nieruchomości. Współwłaściciel chcąc zasiedzieć idealny udział innego współwłaściciela powinien udowodnić, że zmienił (rozszerzył) zakres swego samoistnego posiadania i uzewnętrznił tę zmianę wobec współwłaściciela. Podkreślić przy tym należy, że jeżeli jeden ze współwłaścicieli nie wykonuje swojego współposiadania, nie oznacza to wcale, że posiadacz całości wykonywał swoje prawo do przysługującej mu idealnej części nieruchomości, a w stosunku do pozostałej był posiadaczem samoistnym. Takiemu traktowaniu stosunku współwłasności sprzeciwia się przepis art. 206 k.c. Posiadając podczas trwania stosunku współwłasności nawet całość nieruchomości współwłaściciel wykonując względem swego udziału uprawnienia właścicielskie oraz wobec udziału innego współwłaściciela przysługujące jemu uprawnienia nie wykonuje ich automatycznie jako posiadacz samoistny.

W wypadku dziedziczenia nieruchomości spadkowej przez kilku spadkobierców, spadkobierca władający całą nieruchomością czyni to zazwyczaj w imieniu własnym i pozostałych spadkobierców, chyba że w niedwuznaczny sposób uważa się za samoistnego posiadacza całej nieruchomości. Z reguły więc z chwilą otwarcia spadku staje się on posiadaczem samoistnym w zakresie przypadającego mu na podstawie dziedziczenia udziału oraz dzierżycielem w zakresie pozostałych udziałów ( art. 338). Z chwilą otwarcia spadku może on wprawdzie samowolnie zawładnąć całą nieruchomością i stać się posiadaczem samoistnym całości, ale wtedy początkiem biegu terminu zasiedzenia będzie dzień, w którym ujawnił swą wolę posiadania dla siebie w sposób jawny i dostrzegalny dla otoczenia, albo dzień, w którym został wpisany do księgi wieczystej jako wyłączny właściciel (niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym).

W realiach przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, że zarówno M. H. jak i następnie jego dzieci B. J. (1) oraz P. H. byli samoistnymi posiadaczami zgłoszonych do zasiedzenia nieruchomości. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w okresie do śmierci W. H. w 1991 r. M. H. wraz z nim ,,gospodarzył” na nieruchomościach pozostałych po ich rodzicach. Wspólnie też dzieli między siebie koszty związane z utrzymaniem nieruchomości. Z niepodważonych zeznań uczestników postępowania wynika nawet, że to W. H. był większościowym współwłaścicielem tego gospodarstwa po śmierci rodziców, gdyż tylko on, wspólnie z ojcem K., odziedziczyli spadek po matce uczestników S. H.. Świadek M. Ł., nie potrafił zaakcentować który z braci – M. czy W. – był stroną dominującą jeśli chodzi o prowadzenie gospodarstwa. Zeznał: „Ja pamiętam, że mieszkali tam cały czas W. i M. do śmierci. Nie mogę powiedzieć czy gospodarstwem zajmował się M., czy W., czy razem. Ziemię uprawiali, ale nie wiem jak to było między nimi (...)”. Zdaniem Sądu z powyższego nie wynika jawny dla otoczenia zamiar M. H. władania nieruchomością wyłącznie dla siebie. Skoro dla świadka, osoby postronnej, nie było jednoznaczne, że gospodarstwem zajmował się tylko i wyłącznie M. H., to tym samym nie zostało udowodnione, że W. H. na przedmiotowej nieruchomości tylko mieszkał, o niczym nie decydował oraz utrzymywał się wyłącznie z pracy w charakterze parobka u inny gospodarzy. Nie wykazano także, aby wyjazd W. H. do siostry nad morze, gdzie zmarł, był definitywnym opuszczeniem nieruchomości. Z kolei świadek E. S. zeznawał na temat oddania pola w dzierżawę przez W. H.. Taka okoliczność także przeczy tezie o braku zainteresowania nieruchomością przez W. H.. Dla przyjęcia przesłanki władania nieruchomością jak właściciel nie jest konieczne stwierdzenie że posiadacz uprawia ziemię bezpośrednio i osobiście. Jeśli bowiem oddaje ziemię w dzierżawę to także daje wyraz swojemu władztwu nad rzeczą. Z istotny prawa własności (art. 140 k.c.) wynika wszak możność rozporządzania rzeczą, w tym oddania jej w posiadanie zależne. Do tego dochodzi ustalenie (na podstawie zeznań R. H.), że w latach 1982 do 1984 R. H. uprawiał na jednej z w/w nieruchomości ogródek. Trudno zatem przyjąć, że w okresie biegu deklarowanego terminu zasiedzenia w sposób nieprzerwany i wyłączny M. H. władał nieruchomościami jak właściciel będąc ich posiadaczem samoistnym. Decydującym argumentem za stanowiskiem, iż posiadanie M. H. nie miało charakteru samoistnego jest fakt, że w toku postępowania działowego, które było prowadzone w okresie od 2002 roku do 2010 roku przed tutejszym Sądem pod sygn. akt I Ns 1529/02, M. H. deklarował wolę działu spadku i nie godził się na podział nieruchomości. Dla oceny samoistności posiadania istotne znaczenie ma to, że w tej sprawie M. H. deklarował spłatę pozostałych współwłaścicieli (do protokołu, k. 47 – na rozprawie w dniu 25.08.2003 r., w piśmie z dnia 10.12.2003 r., k. 147, 20.01.2004 r., k. 173). Zgłoszenie gotowości spłaty przemawia z reguły za tym, że władający całą nieruchomością jest w zakresie udziału tego współwłaściciela posiadaczem zależnym.

Przeciw przyjęciu samoistnego posiadania przez M. H. nieruchomości zgłoszonych do zasiedzenia przemawia także fakt, że ciężary dotyczące tych nieruchomości w postaci podatku od nieruchomości, podatku rolnego, ubezpieczenia nie były ponoszone wyłącznie przez pierwotnego wnioskodawcę. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz ustalony w oparciu o niego stan faktyczny wskazują, że także inni uczestnicy postępowania partycypowali finansowo w ponoszeniu tego typu wydatków. W tym samym kontekście należało ocenić fakt przeprowadzenia postępowania uwłaszczeniowego z udziałem wszystkich współwłaścicieli, co również niweczy istnienie po stronie M. H. oraz jego następców prawnych jawnego dla otoczenia zamiaru władania całą rzeczą wyłącznie dla siebie, tj. jak właściciel.

Z uwagi zatem na powyższe Sąd uznał, że wnioskodawcy nie wykazali, iż M. H. był samoistnym posiadaczem zgłoszonych do zasiedzenia nieruchomości.

Ponadto dla oceny istnienia dalszych przesłanek z art. 172 k.c. istotne znaczenie ma moment objęcia rzeczy w posiadanie prowadzące do zasiedzenia.

We wniosku wskazywano datę śmierci K. H. (28.06.1982 r.), czemu przeczą jednak oświadczenia M. H. znajdujące się w aktach I Ns 1529/02, z których wynika, że po śmierci ojca M. H. gospodarował wspólnie z W. H., wspólnie ponosili koszty związane z utrzymaniem nieruchomości i dopiero po śmierci W. H. w 1991 roku M. H. robił to już samodzielnie.

W ocenie Sądu wnioskodawcy nie dostarczyli dowodów na okoliczność, że M. H. był wyłącznym gospodarzem na gospodarstwie ojca od daty jego śmierci. Co innego wynika z zeznań uczestników postępowania. W szczególności wnioskodawcy nie podważyli tej części zeznań, z której wynika że W. H. po śmierci K. H. był współwłaścicielem większości tego gospodarstwa. Nie dostarczyli też dowodów na okoliczność, że posiadaczem udziału W. H. w tym gospodarstwie do czasu śmierci W. był M. H., o czym była już mowa wyżej.

Nadto zdaniem Sądu, analiza przesłanek zasiedzenia udziału w przedmiotowych nieruchomościach z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy, nie może się odbyć bez przyjęcia złej wiary M. H.. Złą wiarę możemy bowiem przypisać, gdy posiadacz wie lub wiedzieć powinien, że prawo własności, które wykonuje przysługuje innej osobie. Przeciwieństwem złej wiary jest dobra wiara, którą przyjmuje się, gdy zachodzą okoliczności uzasadniającej błędne przekonanie, że posiadaczowi przysługuje prawo do nieruchomości, które wykonuje.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które uzasadniałyby błędne przekonanie M. H. o tym, że przysługuje mu tytuł prawny w postaci prawa własności przedmiotowych działek.

Dla możliwości zasiedzenia nieruchomości przez posiadacza samoistnego w złej wierze ustawodawca wymaga upływ 30 lat tego posiadania.

W realiach przedmiotowej sprawy także ta przesłanka nie została spełniona. Nawet bowiem gdyby liczyć ten termin w sposób najbardziej korzystny dla wnioskodawców, tj. od 1982 roku to i tak okres ten nie upłynął. Doszło bowiem do zdarzeń powodujących przerwanie biegu terminu zasiedzenia. Jak bowiem wskazano wyżej przez tutejszym Sądem I Wydział Cywilny było prowadzone postępowanie z wniosku z dnia 21 listopada 2002 roku wniesionego przez R. H. o dział spadku. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2010 roku Sąd umorzył postępowanie w sprawie. Niniejsze rozstrzygnięcie uprawomocniło się w dniu 14 sierpnia 2010 roku. W ocenie Sądu procedującego w sprawie wniesienie wniosku o dział spadku spowodowało przerwanie biegu terminu zasiedzenia przez pierwotnego wnioskodawcę. Zgodnie bowiem z art. 175 k.c. do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczeń. W świetle zaś art. 123§1 pkt 1 k.p.c. bieg terminu zasiedzenia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszy wniosek w następstwie złożenia wniosku o dział spadku bieg terminu zasiedzenia w/w nieruchomości biegnie na nowo od dnia prawomocnego zakończenia w/w postępowania, a zatem od 14 sierpnia 2010 roku. Nawet zatem gdyby pozostałe przesłanki zasiedzenia zostały spełnione- samoistne posiadanie w/w nieruchomości przez pierwotnego wnioskodawcę - to i tak, wobec niespełnienia przesłanki upływu 30 lat posiadania nieruchomości, zasiedzenie nie może zostać stwierdzone.

Zgodnie z treścią art. 176 §1 i §2 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza.

W realiach niniejszej sprawy tak M. H., jak i jego spadkobiercy tj. B. J. (1) oraz P. H. nie spełniają kryteriów warunkujących stwierdzenie zasiedzenia wskazanych w treści wniosku nieruchomości.

Z uwagi zatem na powyższe na podstawie art. 172 §1 i§2 a contrario k.c. oraz art. 176§1 i §2 k.c. Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 520§1 k.p.c.