Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy P. w W. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Julita Wyrębiak - Romero

Protokolant: Martyna Rafałko

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z wniosku B. K.

z udziałem miasta stołecznego W., E. Ł., K. Ł. (1), K. Ł. (2), U. K.

o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości

postanawia:

I.  stwierdzić, że B. K. i U. K. nabyli na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej, w drodze zasiedzenia, z dniem 26 września 2008 roku własność nieruchomości położonej w W. przy ulicy (...), stanowiącej działkę o nr ewidencyjnym 30/2 z obrębu 3-07-25 o powierzchni 131 m ², uwidocznionej na wyrysie z mapy ewidencyjnej gruntów nr BG-UE-E-III. (...). (...).2015.E., który to wyrys stanowi integralną część niniejszego orzeczenia;

II.  każda ze stron ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 40/15

UZASADNIENIE

W dniu 07 stycznia 2015 roku (data prezentaty) B. K. wniósł o stwierdzenie, że nabył on w dniu 26 września 2008 roku przez zasiedzenie własność nieruchomości o powierzchni 131 m2, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) z obrębu 3-07-25, położonej w W. przy ul. (...) róg ul. (...) oraz o obciążenie uczestnika postępowania miasto stołeczne W. kosztami postępowania sądowego według norm przepisanych (wniosek, k. 1).

Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2015 roku do udziału w sprawie w charakterze uczestników zostali wezwani E. Ł., K. Ł. (1) i K. Ł. (2) (postanowienie, k. 29).

Na rozprawie w dniu 28 października 2015 roku pełnomocnik uczestnika miasto stołeczne W. wniósł o oddalenie wniosku (protokół, k. 65). Postanowieniem z dnia 28 października 2015 roku, Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestnika U. K. (protokół, k. 68).

Na rozprawie w dniu 03 lutego 2016 roku pełnomocnik uczestnika miasta stołecznego W. pozostawił wniosek do uznania sądu, a uczestniczka U. K. przyłączyła się do wniosku (protokół, k. 101).

Pozostali uczestnicy nie zajęli stanowiska w sprawie.

Na rozprawie w dniu 23 marca 2016 roku uczestnik miasto stołeczne W. wniósł o oddalenie wniosku.

Do momentu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy dalszej zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Działka będąca przedmiotem wniosku położona jest w W. przy ul. (...), na rogu z ulicą (...), ma powierzchnię 131 m2 i oznaczona jest w ewidencji gruntów jako działka nr (...) z obrębu 3-07-25 (księga wieczysta, k. 5, mapa, k. 33).

Aktem notarialnym z dnia 02 grudnia 1975 roku nr rep. A-I- (...) rodzice wnioskodawcy B. W. K. i I. K. dokonali na rzecz wnioskodawcy darowizny udziału wynoszącego ½ części w nieruchomości, opisanej jako działka geodezyjna o nr 30/1 w obrębie 3-07-25 o powierzchni 404 m2, położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. prowadzi księgę wieczystą KW o nr (...) (akt notarialny, k. 6).

Aktem notarialnym z dnia 26 września 1978 roku o nr rep. A-V- (...) rodzice wnioskodawcy W. K. i I. K. dokonali na rzecz wnioskodawcy darowizny pozostałego udziału wynoszącego ½ części nieruchomości opisanej jako działka geodezyjna o nr 30/1 w obrębie 3-07-25 o powierzchni 404 m2, położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. prowadzi księgę wieczystą KW o nr (...) (akt notarialny, k. 8).

Działka będąca przedmiotem wniosku znajdowała się wraz z działką o nr (...) w obrębie jednego ogrodzenia zarówno w chwili darowizny pierwszej połowy udziałów w nieruchomości o nr (...), jak i drugiej połowy. Obydwie działki stanowią jedną całość pod względem zagospodarowania (zeznania świadków E. B., k. 66 i J. D., k. 66, zeznania stron, k. 67 i k. 101v).

Wobec otrzymania w darowiźnie nieruchomości (...), z chwilą przejęcia na własność całej tej nieruchomości, wnioskodawca B. K. stał się samoistnym posiadaczem nieruchomości oznaczonej jako działka o nr (...), będąca przedmiotem wniosku. Poprzednimi posiadaczami przedmiotowej działki byli W. K. i I. K..

B. K. pozostaje w związku małżeńskim z U. K. od grudnia 1976 roku (zeznania U. K., k. 101v).

Powyżej ustalony stan faktyczny nie był kwestionowany przez któregokolwiek z uczestników. Sąd w postępowaniu nieprocesowym dokonał zgromadzenia materiału dowodowego celem wykazania przesłanek zasiedzenia nieruchomości objętej wnioskiem. Na materiał ten składały się przede wszystkim przedstawione przez wnioskodawcę dokumenty, a to: akty notarialne darowizny działki (...), wypis z ksiąg wieczystych, mapa do celów sądowych (k. 33). Ponadto materiał dowodowy uzupełniono zeznaniami świadków E. B. i J. D., a także zeznaniami uczestników B. K. i U. K.. Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich tych osób, albowiem są one spójne i korespondują ze sobą tworząc logiczna całość.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 172 § 1 kc, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Zgodnie z § 2 tego artykułu, po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Na podstawie art. 336 kc, posiadaczem samoistnym nieruchomości jest ten, kto nią włada jak właściciel.

W niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, iż B. K. był samoistnym posiadaczem nieruchomości objętej wnioskiem od 1978 roku, kiedy to wszedł w jej posiadanie. Wnioskodawca wykazał, że nieruchomość ta była funkcjonalnie związana ze stanowiącą jego własność działką sąsiednią o numerze 30/1 i że we wskazanym przez niego okresie nieprzerwanie był posiadaczem samoistnym działki objętej wnioskiem.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, przede wszystkim zeznania świadków i stron, jednoznacznie wykazały, że nieruchomość objęta wnioskiem jest funkcjonalnie związana z nieruchomością będącą własnością wnioskodawcy i to od wielu lat. Świadczy o tym zagospodarowanie tego terenu, przede wszystkim zasadzone tam tuje, a także jednolitość ogrodzenia zarówno od strony ulicy (...), jak i ulicy (...). Obecnie nic nie wskazuje na to, aby obie działki stanowiły odrębne od siebie nieruchomości.

Należy mieć na uwadze, iż Sąd także w postępowaniu nieprocesowym związany jest dyrektywami dotyczącymi ciężaru dowodowego określonymi w procedurze cywilnej. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7 poz. 76). Sąd nie ma obowiązku w toku postępowania dążyć do ujawnienia prawdy materialnej. To uczestnicy, jeżeli nie przyłączają się do wniosku, winni wykazać, iż nie zostały spełnione przesłanki do zasiedzenia.

W ocenie Sądu, wnioskodawca w sposób wystarczający wykazał, iż jest nieprzerwanie od dnia 26 września 1978 roku, posiadaczem samoistnym wskazanej we wniosku nieruchomości. W myśl art. 339 kc, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Oznacza to, iż dla ustalenia posiadania samoistnego wystarczy (jako przesłanka domniemania) dowód faktycznego władania rzeczą ( corpus).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż na przedmiotowym terenie, obejmującym obie działki – 30/1 i 30/2 – jak już wskazano funkcjonalnie stanowiące jedną całość - wnioskodawca przebywał, jak również teren ten zamieszkiwał – znajduje się tam bowiem jego dom. Wszystkie te okoliczności, wskazane w stanie faktycznym, potwierdzają fakt władztwa B. K. nad nieruchomością stanowiącą działkę numer (...). Powyższe domniemanie nie zostało przez uczestników obalone w niniejszym postępowaniu, co więcej, ostatecznie żaden z uczestników nie kwestionował okoliczności podnoszonych przez wnioskodawcę. Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie przeczył w swej treści wskazywanym okolicznościom.

Od 26 września 1978 roku do 26 września 2008 roku upłynęło 30 lat wymaganych ustawą, aby zasiedzieć nieruchomość w złej wierze. Wnioskodawca nie wskazywał w toku postępowania, aby występowała po jego stronie dobra wiara. Trzeba mieć na uwadze, iż działka będąca przedmiotem wniosku ma powierzchnię 131 m2, zaś działka będąca dotychczas własnością wnioskodawcy tj. 30/1 ma powierzchnię 404 m2. W ocenie Sądu, nie jest prawdopodobnym, aby nie zauważyć tak znacznej rozbieżności pomiędzy chociażby powierzchnią, za którą wnioskodawca opłacał podatek od nieruchomości, a rzeczywistą wielkością zajmowanej przez ogrodzenie powierzchni. Sąd ponadto związany był treścią wniosku, z którego wynikało, iż wnioskodawca sam zdaje sobie sprawę z charakteru jego posiadania, wnosząc o zasiedzenie nie po dwudziestu, a po trzydziestu latach od objęcia w posiadanie.

Należy wskazać, iż w chwili upływu terminu do zasiedzenia wnioskodawca B. K. pozostawał w związku małżeńskim z uczestniczką U. K.. Sąd w pełni podzieli i przyjmuje za własny pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 28 lutego 1978 r. sygn. III CZP 7/78, w którym sąd ten uznał, iż: „własność nieruchomości nabyta przez jednego z małżonków w drodze zasiedzenia wchodzi w skład majątkowej wspólności ustawowej wówczas, gdy bieg terminu zasiedzenia zakończył się w czasie trwania wspólności ustawowej”. Zatem nabycie własności przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie, wobec powyższych okoliczności winno nastąpić do majątku wspólnego B. K. i U. K..

W związku z wykazaniem przez wnioskodawcę przesłanek niezbędnych do stwierdzenia nabycia własności nieruchomości objętej wnioskiem przez zasiedzenie, Sąd uwzględnił wniosek, jednocześnie orzekając, iż nabycie własności następuje do majątku wspólnego B. K. i U. K..

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 kpc, zgodnie z którym w postępowaniu nieprocesowym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Mając na uwadze powyższe, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.