Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy P. w W. I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julita Wyrębiak - Romero

Protokolant: Ewelina Nikodemska

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 17.218,30 zł (siedemnaście tysięcy dwieście osiemnaście złotych trzydzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 12 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 3.778 zł (trzy tysiące siedemset siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w W. kwotę 619,10 zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziesięć groszy) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 1400/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 maja 2015 roku powód M. M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem, wniosła przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 20.158,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 12 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania według norm przepisanych (pozew, k. 1).

W odpowiedzi na pozew z dnia 03 lipca 2015 roku, pozwany (...) Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew, k. 33).

Do momentu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 marca 2015 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym uczestniczył pojazd należący do powódki M. M. marki V. o nr rejestracyjnym (...) oraz P. C. prowadzący pojazd marki B. (...) o nr rejestracyjnym (...), ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Odpowiedzialnym za spowodowanie wypadku został uznany kierowca pojazdu B..

Pozwany w ramach likwidacji szkody wykonał kosztorys naprawy pojazdu V. i wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 23.799.26 zł.

Zgodnie z opinią biegłego z zakresu wyceny pojazdów i techniki samochodowej mgr inż. Z. K., koszty naprawy samochodu marki V., należącego do powódki, w systemie (...) według cen nowych części zamiennych producenta pojazdu dostępnych na rynku, a oferowanych poza oficjalną siecią producenta pojazdu i średnich cen robocizny dla warsztatów nie posiadających autoryzacji producenta na terenie W., winny wynieść 41.017,56 zł (opinia biegłego, k. 73-101).

Powyższy stan faktyczny w znacznej mierze został ustalony na podstawie bezspornych twierdzeń stron, popartych dodatkowo dokumentacją w postaci akt szkody (k. 53). Kwestią sporną między stronami były rzeczywiste koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, tę okoliczność Sąd ustalił na podstawie przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu wyceny pojazdów i techniki samochodowej. Treść tej opinii została zakwestionowana przez stronę pozwaną w niewielkim zakresie, a ponadto uzupełniona ustną opinią złożoną przez biegłego na rozprawie w dniu 15 czerwca 2016 roku (protokół, k. 143). Zarówno treść opinii pisemnej jak i jej ustne uzupełnienie nie budziły wątpliwości Sądu co do prawidłowości i rzetelności z jaką biegły przystąpił do ich wykonania. Opinia jest spójna, rzeczowa i logiczna, dlatego też Sąd uznał ją za w pełni wiarygodną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje w znacznej części na uwzględnienie.

Z uwagi na fakt, że odpowiedzialność ubezpieczyciela została ściśle uzależniona od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody, przy ustalaniu obowiązku odszkodowawczego oraz rozmiarów szkody znajdują pełne zastosowanie przepisy prawa materialnego. Jak bowiem trafnie wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 1668/00: „odpowiedzialność ubezpieczyciela jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie odszkodowania jest w prawie ubezpieczeniowym takie same jak w innych działach prawa odszkodowawczego i służy naprawieniu powstałej szkody” (Lex Polonica).

Stosownie do art. 436 §1 kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Nadto, zgodnie z art. 824 ¹ § 1 kc suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Zasadą jest więc, że odszkodowanie powinno odpowiadać wysokości szkody. Wymaga podkreślenia, że na gruncie polskiego prawa cywilnego obowiązuje, wyrażona w treści art. 361 § 2 kc zasada pełnego odszkodowania. W zgodzie z jej założeniami, naprawienie zaistniałej szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku, zarówno w zakresie strat jakie poniósł, jak i w zakresie korzyści jakie mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W konsekwencji, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152).

Należy mieć przede wszystkim na uwadze, iż w niniejszej sprawie pozwany nie zaprzeczył ani okoliczności, iż jest odpowiedzialny za szkodę powstałą w mieniu powódki M. M., nie kwestionował także tego, iż jej elementem jest koszt naprawy pojazdu. Sporna była jedynie wysokość szkody, co wynikało z kwestionowanej przez powoda metody jej wyliczenia. Wskazać także należy, że w ocenie ubezpieczyciela – pozwanego, wywiązał się on z obowiązku naprawienia szkody i wypłacił powódce odszkodowanie w wysokości 23.799,26 zł.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd stanął na stanowisku, iż wypłacone powódce odszkodowanie nie odpowiada rzeczywistej wysokości szkody. Sąd dopuścił w toku postępowania dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego, który określił i obliczył na podstawie swej wiedzy, doświadczenia i przyjętych metod obliczania takich czynników, koszt naprawy pojazdu – a więc przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Z przeprowadzonej opinii wynika, iż powódka co do zasady słusznie twierdziła, iż wypłacone odszkodowanie nie odpowiada rzeczywistemu rozmiarowi szkody w jej pojeździe. Rzeczywisty koszt naprawy pojazdu V. wyniósł, zgodnie z opinią biegłego w sumie 41.017,56 złote. Ponieważ pozwany wypłacił już powódce kwotę 23.799,26 złotych, do zapłaty pozostała kwota 17.218,30 złotych. W pozostałym zakresie – to jest co do kwoty 2.940,29 złotych powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione w tym zakresie.

Wskazać należy, że pozwany w pewnym zakresie kwestionował ustalenia biegłego, twierdził on bowiem, że niezasadne było ujęcie przez biegłego w kosztorysie naprawy wymiany podnośniki szyby drzwi przednich prawych i listwy progu prawego, albowiem w protokole oględzin po wypadku uszkodzenie tych elementów nie było ujęte. W opinii ustnej uzupełniającej biegły wyjaśnił jednak, że wymiana tych elementów także była konieczna ze względu na uszkodzenie drzwi i progu i Sąd uznał te wyjaśnienia za wystarczające, by uznać, że opinia została sporządzona prawidłowo. Biegły w sposób przekonujący i wyczerpujący wyjaśnił z jakich powodów elementy, które uprzednio nie były wymienione w protokole szkody musiały ulec uszkodzeniu na skutek przedmiotowego zdarzenia. Zasadą jest, że szkoda powinna ulec likwidacji w całości i w tym stanie rzeczy Sąd uznał, że strona pozwana zobowiązana jest do jej pokrycia również w tym zakresie.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl § 2 tego przepisu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Sąd, zgodnie z żądaniem powództwa zasądził odsetki ustawowe od kwoty żądanej pozwem od dnia 12 kwietnia 2015 roku, gdyż wówczas upłynął 30-dniowy termin od zgłoszenia szkody na wypłatę odszkodowania przez ubezpieczyciela, zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.)

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § l i 3 kpc. Uznając, iż powództwo okazało się niezasadne w minimalnym zakresie, zaś w znacznej części powód wygrał, pozwany winien ponieść koszty procesu w całości. Na koszty procesu poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w wysokości 1.008 złotych, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 złotych (na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackich oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 j.t.), a także koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.