Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Karolina Kowalczyk

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 roku w W.

sprawy H. K. z domu K.

córki E. i J. z domu K.

urodzonej dnia (...) w G.

obwinionej o to, że:

w dniu 3 lutego 2017 roku ok. godz. 10:00 w W. przy skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem marki C. o nr. rej. (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wskutek czego potrąciła pieszą znajdującą się na przejściu dla pieszych p. J. K.,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw,

I.  obwinioną H. K. uznaje za winną, w granicach zarzutu, czynu polegającego na tym, iż w dniu 3 lutego 2017 roku ok. godz. 10:00 w W. przy skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem marki C. o nr. rej. (...), nie zachowując należytej ostrożności, nie ustąpiła pierwszeństwa znajdującej się na przejściu dla pieszych pokrzywdzonej J. K., czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje ją, zaś na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza obwinionej karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 2982/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 lutego 2017 roku około godziny 10:00 w W. pokrzywdzona J. K., wysiadła z taksówki, która zatrzymała się na skrzyżowaniu ulic (...), a dalej kierowała się pod adres ul. (...), gdzie miała umówione służbowe spotkanie. Pokrzywdzona doszła do przejścia dla pieszych na ulicy (...), i po upewnieniu się, że może bezpiecznie przejść, weszła na przejście, patrząc od strony Al. (...) z jego prawej na lewą stronę. Będąc w lewej części przejścia, w pobliżu wysepki oddzielającej pasy jezdni, z lewej strony pokrzywdzonej, od strony ulicy (...). J. nadjechał pojazd (...) marki C. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierującą była obwiniona H. K.. Kierująca nie ustąpiła pierwszeństwa znajdującej się już na przejściu dla pieszych pieszej J. K., i hamując z piskiem opon zatrzymała pojazd na przejściu przed pokrzywdzoną. W wyniku tego zdarzenia, pokrzywdzona J. K. zachwiała się i przewróciła do przodu na wysepkę, w taki sposób, że doznała ona urazu nadgarstków oraz skrętnego urazu odcinka szyjnego kręgosłupa. Przechodnie pomogli jej podnieść się i zebrać rzeczy osobiste, które rozsypały się w wyniku upadku, w tym także telefon komórkowy, który w chwili zdarzenia pokrzywdzona miała w ręku.

Po zdarzeniu kierująca H. K. wysiadła z pojazdu i podeszła do pokrzywdzonej. Zapytała o stan jej samopoczucia i zaproponowała, że odwiezie ją w miejsce przez nią wskazane. J. K., nie dostrzegając urazów, odmówiła i udała się na umówione spotkanie, które ostatecznie nie doszło do skutku. Po około 40 minutach z bólem głowy, szyi oraz nadgarstków i dłoni, trafiła do przychodni na ul. (...), a później do szpitala na ul. (...), gdzie na SOR-ze wykonano jej stosowne badania. Kierująca odjechała z miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionej (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 12 grudnia 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 70; k. 67), zeznań świadka J. K. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 12 grudnia 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 70, k. 67-68), protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (k. 2-4), odręcznego szkicu miejsca zdarzenia (k. 6), dokumentacja medyczna (k. 7-8), opinii sądowo – lekarskiej (k. 12), protokołu oględzin (k. 14-15),wydruków fotografii (k. 16-17), nagrania na płycie CD-R (k. 36).

Obwiniona H. K. tak w toku czynności wyjaśniających, jak i przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Przesłuchana na rozprawie w dniu 12 grudnia 2017 roku wyjaśniła, iż w dniu zdarzenia, podjeżdżając do pasów taksówką, której była kierującą, na ul. (...) przy ul. (...) spojrzała w prawo i stwierdziła, że na pasach nie ma pieszych. Wtedy zwróciła wzrok do przodu, w kierunku jazdy, bowiem niedaleko miała wypuścić pasażerkę, którą wiozła. W tym czasie zdaniem obwinionej piesza J. K. wtargnęła z prawej strony na przejście dla pieszych, nie zachowując przy tym szczególnej ostrożności. Obwiniona dostrzegła ją dopiero przed maską swojego samochodu i gwałtownie zahamowała, prawdopodobnie z piskiem opon. Zdaniem obwinionej to prawdopodobnie wystraszyło pokrzywdzoną, która nie potrafiła utrzymać równowagi i przewróciła się do przodu na lewe ramię, nie uderzając głową o podłoże czy słupek, obok którego się przewróciła. H. K. uznała, że nie czuła uderzenia w pokrzywdzoną, żadne obdukcje nie wykazały żadnej zmiany na nogach i podudziach pokrzywdzonej, otarć ani siniaków, co zdaniem obwinionej potwierdził ojciec pokrzywdzonej, gdy następnego dnia spotkali się na Komendzie, a więc zdaniem obwinionej nie doszło do uderzenia. Obwiniona była pewna, że nie uderzyła pokrzywdzonej swoim samochodem, zachowała należytą ostrożność, gdyż zahamowała w ostatniej chwili, dzięki czemu pokrzywdzona uniknęła większych ubytków na zdrowiu. Jak wyjaśniła w dalszej kolejności, J. K. wchodząc na pasy trzymała przy lewym uchu komórkę i cały czas przez nią rozmawiała. Telefon w wyniku upadku wypadła pokrzywdzonej z dłoni, zaś z torby, którą miała przy sobie wypadły rzeczy osobiste. Obwiniona wysiadła z samochodu, by pomóc pokrzywdzonej. W tym momencie także kobieta przechodząca obok, pomogła się jej podnieść i pozbierać rzeczy osobiste, w tym telefon. Zdaniem obwinionej miała ona powiedzieć, by pokrzywdzona zadzwoniła do osoby, z którą uprzednio rozmawiała, aby poinformować, że nic się jej nie stało, po czym nieznana kobieta odeszła. Obwiniona zaproponowała J. K., że ją odwiezie pod wskazane przez nią miejsce, bo wiedziała, że ta jedzie na spotkanie. Na pytanie obwinionej, jak się czuje, pokrzywdzona miała odpowiedzieć, że chyba nic jej nie jest. Obwiniona jednak, jak uważa, chciała ją mieć na oku, żeby ewentualnie udzielić jej pomocy. Pokrzywdzona zrobiła jeszcze zdjęcie pojazdu z tablicą rejestracyjną i rozstały się.

Obwiniona w toku dalszych wyjaśnień kategorycznie zaprzeczyła aby doszło do kontaktu pomiędzy jej samochodem a pokrzywdzoną, zaś stwierdziła, że to pokrzywdzona wtargnęła na przejście i nie zachowała podstawowych zasad bezpieczeństwa. Sama jak twierdzi, nie jechała szybko, bowiem miała zamiar zatrzymać się. Dodała, że jest osobą niekaraną za wykroczenia drogowe, nie posiada żadnych punktów karnych, a to jest pierwsza taka sytuacja.

Sąd zważył, co następuje:

Za zgodną z prawdą uznano tę część wyjaśnień obwinionej, z której wynika, że w dniu zdarzenia kierowała ona pojazdem marki C. o numerze rejestracyjnym (...). Nadto na wiarę zasługuje, iż zajmowała ona lewą część jezdni ul. (...) oraz, że poruszała się ona od strony Al. (...) w stronę ul. (...), gdzie na przejściu dla pieszych na ul. (...) przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego z pieszą. W tej części wyjaśnienia obwinionej korespondują z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w szczególności w postaci zeznań świadka J. K. oraz częściowo z materiałem filmowym pochodzącym z nagrania monitoringu.

W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionej, w których nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, nie zasługują na wiarę. W ocenie Sądu, stanowią one jedynie przyjętą linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Linia obrony obwinionej sprowadzała się głównie do twierdzenia, że to pokrzywdzona nie zachowała środków ostrożności przy przechodzeniu przez jezdnię i wtargnęła na jezdnię. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej w powyższym zakresie stoją w sprzeczności z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd po wnikliwej analizie materiału dowodowego, biorąc pod uwagę stanowiska prezentowane przez uczestników zdarzenia w całości obdarzył walorem wiarygodności, jako odpowiadającym rzeczywistemu przebiegowi zdarzenia zeznania świadka J. K.. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że w momencie zdarzenia znajdowała się już w ostatniej części przejścia dla pieszych, tuż przy zejściu przez nią z tego przejścia na wysepkę oddzielającej pasy jezdni w przeciwnych kierunkach. Wynika z tego, że do momentu zdarzenia, zdążyła ona już pokonać dystans większej części przejścia dla pieszych. Wówczas nadjechała obwiniona, która nie zatrzymała pojazdu przed przejściem i nie ustąpiła pokrzywdzonej pierwszeństwa. Znajduje to również potwierdzenie w nagraniu z monitoringu. Co do miejsca zaistnienia zdarzenia, relacja ta znajduje również potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionej. Z relacji świadka nie wynika jednakże w sposób jednoznaczny, iż doszło do jej potrącenia przez kierującą pojazdem C.. Świadek sam do końca nie pamiętała tego faktu. Zebrana w sprawie dokumentacja medyczna, także opinia sądowo – lekarska nie traktuje również o tym, by pokrzywdzona doznała jakichś obrażeń na skutek uderzenia przez samochód, a jedynie obrażenia będące skutkiem upadku na twardą powierzchnię.

Sąd uznał zeznania J. K. za w pełni wiarygodne. Świadek jest pokrzywdzonym w sprawie, jednakże fakt ten zdaniem Sądu, nie umniejsza wiarygodności jej zeznań. Jest ona osobą obcą dla obwinionej a przebieg zdarzenia opisywała konsekwentnie. Nadto jej zeznania korespondują z uznanym za wiarygodne nagraniem z monitoringu. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności poddających w wątpliwość zeznania J. K..

Sąd uznał również za wiarygodne nagrania z monitoringu znajdujące się w aktach sprawy na płycie CD-R na k. 18. Nagranie to pochodzi z dnia 3 lutego 2017 roku z kamery numer 113, obejmującej ul. (...), ul. (...) i ul. (...), która to kamera działa w trybie obrotowym. Jak wynika z nagrania o godzinie 09:56 na przejście dla pieszych od prawej strony ul. (...) patrząc od strony Al. (...) wchodzi kobieta ubrana na ciemno, która lewą rękę trzyma na wysokości ucha jakby rozmawiała przez telefon. Po dokonaniu przez kamerę obrotu, widać jak na przejściu dla pieszych widoczny jest jasny pojazd oznakowany jako taksówka, zatrzymujący się na pasach i w tym samym momencie opisana wcześniej kobieta jakby się potyka i upada na chodnik poza jezdnią, gdzie z ręki wypada jej prawdopodobnie komórka. W ocenie Sądu dowód ten ma istotne znaczenie dla sprawy, wobec czego uznano go za podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym na rozprawie w postaci: pisma Prokuratury Rejonowej (k. 1), protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (k. 2-4), odręcznego szkicu miejsca zdarzenia (k. 6), dokumentacji medycznej (k. 7-8), opinii sądowo – lekarskiej (k. 12), protokołu oględzin (k. 14-15), postanowienia o umorzeniu dochodzenia (k. 18), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 46-48), danych z KRK (k. 56), danych z rejestru wykroczeń (k. 57). Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby i instytucje. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd uznał za ujawnione bez odczytywania także fotografie (k. 16-17). Na zdjęciu na k. 16 widać pokrzywdzoną na przejście dla pieszych, zaś na zdjęciu na k. 17 widać jak na przejściu przed pokrzywdzoną pojawia się taksówka, która nie ustępuje jej pierwszeństwa.

Biorąc pod uwagę materiały zgromadzone w niniejszej sprawie, nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości co do zaistnienia zdarzenia, jak również co do udziału w nim i winy H. K., z tą różnicą, iż w materiale dowodowym nie znajduje potwierdzenia fakt, jakoby pokrzywdzona została przez obwinioną potrącona. Sama pokrzywdzona też nie jest tego pewna, a zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna nie traktuje nic o ewentualnych skutkach uderzenia pieszej przez samochód. Brak jest w niniejszej sprawie dowodów, które mogłyby skutecznie podważyć wartość dowodową materiałów, na których Sąd opierał swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie. W ocenie Sądu pełny obraz zdarzenia niewątpliwie wynika z zeznań pokrzywdzonej J. K. oraz nagrań z monitoringu miejskiego.

Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Karą przewidzianą w treści w/w przepisu za popełnienie tego wykroczenia jest kara grzywny.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W niniejszej sprawie kluczową kwestią było zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala zarzucić obwinionemu czyn, będący wykroczeniem z art. 86 § 1 kw. Oskarżyciel publiczny, składając wniosek o ukaranie, w opisie zarzucanego czynu stwierdził, iż obwiniona, kierując pojazdem marki C. o numerze rejestracyjnym (...), spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w skutek czego potrąciła pieszą znajdującą się na przejściu dla pieszych p. J. K..

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie stypizowane w art. 86 § 1 jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Powinność zachowania „szczególnej ostrożności” przewidziana w niektórych przepisach ustawy, nakłada na uczestnika ruchu obowiązek zwiększenia uwagi, wzmożenia koncentracji i zachowywania się w taki sposób, by możliwe było odpowiednio szybkie reagowanie. Jednym z przepisów przewidujących taki obowiązek jest art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy zebrany w niniejszym postępowaniu, w sposób jednoznaczny wskazuje na to, iż H. K. w dniu 3 lutego 2017 roku kierowała pojazdem marki C., poruszając się lewą stroną jezdni ul. (...) od Al. (...) w stronę ul. (...) w W.. Okoliczności tej obwiniona nie kwestionowała na żadnym etapie postępowania. Obwiniona całkowicie negowała jednak swoje sprawstwo, twierdząc, że to pokrzywdzona wtargnęła na przejście dla pieszych i nie zachowała zasad bezpieczeństwa.

Zdaniem Sądu nie sposób się jednak zgodzić ze stanowiskiem obwinionej w powyższym zakresie. W ocenie Sądu, obwiniona, poruszając się po drodze publicznej, i zbliżając się do przejścia dla pieszych, nie zachowała choćby podstawowych środków ostrożności, nie obserwowała w sposób wystarczający drogi, co doprowadziło do tego, że nie zauważyła J. K., która znajdowała się już na przejściu, zbliżając się do jego końca i nie ustąpiła jej pierwszeństwa. Zdaniem Sądu osobą odpowiedzialną za zaistniałe zdarzenie była wyłącznie obwiniona.

Argumentacja obwinionej mająca przemawiać za jej niewinnością skupiała się także na tym, iż nie doszło do kontaktu pomiędzy samochodem obwinionej a pieszą. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie doprowadziło do ustalenia w sposób jednoznaczny, że doszło do potrącenia J. K., przez kierującą pojazdem obwinioną. Niemniej jednak należy zauważyć, że by doszło do popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw nie wymaga się, aby doszło do skutku w postaci kontaktu między pojazdem obwinionej a pieszą, a w dalszej konsekwencji do naruszenia czynności ciała pieszej. Wystarczającym jest, aby doszło do powstania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co w tej sprawie niewątpliwie miało miejsce.

W związku z powyższymi ustaleniami Sąd w granicach zarzutu dokonał zmiany opisu czynu i uznał obwinioną H. K. winną tego, że w dniu 3 lutego 2017 roku około godziny 10:00 w W. przy skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem marki C. o numerze rejestracyjnym (...), nie zachowując należytej ostrożności, nie ustąpiła pierwszeństwa znajdującej się na przejściu dla pieszych pokrzywdzonej J. K., czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionej karę grzywny w wysokości 500 zł, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionej, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem, w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył w pierwszej kolejności, że czyn którego dopuściła się obwiniona jest społecznie szkodliwy, albowiem zostały naruszone zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a skutkiem zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd zważył także na potrzebę zdecydowanej reakcji wymiaru sprawiedliwości wobec osób dopuszczających się takiego typu wykroczeń. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień winy obwinionej, jak również cele zapobiegawcze, w tym także wychowawcze jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W ocenie Sądu wymierzona kara spowoduje, że obwiniona będzie w przyszłości z większą ostrożnością i rozwagą podejmował manewry podczas kierowania pojazdem.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny należycie wyważa okoliczności obciążające i łagodzące oraz będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionej na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniona będzie zwracała większą uwagę na innych uczestników ruchu, w sposób szczególny pieszych, którzy w starciu z pojazdem mają znacznie mniejsze szanse na nieodniesienie obrażeń.

O kosztach postępowania, Sąd orzekł zgodnie z ogólnymi zasadami ich ponoszenia przez obwinioną, brak bowiem w sprawie okoliczności, które wskazywałyby aby obowiązek ich poniesienia był dla obwinionej zbyt uciążliwy. Wobec tego, Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 50 złotych tytułem opłaty sądowej od kary, ustalonej na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.