Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2014r.
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:
Przewodniczący: SSO Ewa Malinowska
protokolant: protokolant sądowy - stażysta Piotr Hołyś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 roku w Warszawie sprawy

z odwołania (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 16 listopada 2011 roku numer (...) (...) (...)

I.  uchyla decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 16 listopada 2011 roku numer (...) (...) (...);

II.  zasądza od pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. kwotę 477 zł (czterysta siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt: XVII AmE 196/11

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2011 r. Prezes URE wydał decyzję nr (...) (...) (...) mocą której orzekł o zawarciu pomiędzy powodem (...) S.A. w L. a zainteresowanym (...) sp. z o.o. w W. umowy o przyłączenie (...) położonej w gminie G., w oparciu o projekt umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej oraz warunki przyłączenia z dnia 8 lutego 2010 r. sporządzone przez powoda, z uwzględnieniem szeregu zmian w treści umowy.

Prezes oparł przedmiotową decyzję na następujących ustaleniach i rozważaniach.

Niezasadne jest stanowisko powoda zaprezentowane w sprawie w myśl którego zainteresowana spółka nie wykazała tytułu prawnego do gruntów na których mają stać urządzenia farmy wiatrowej. W ocenie pozwanego, poprzez wydanie warunków przyłączenia powód jest co do zasady zobowiązany do zawarcia umowy o przyłączenie, a spór może dotyczyć treści umowy. Na obecnym etapie postępowania powód nie ma możliwości negacji wydanych warunków przyłączenia. Prezes URE podkreślił, że na etapie wydawania warunków i w toku postępowania administracyjnego powód nie uzasadnił, dlaczego przedstawione kopie umów nie mogą stanowić tytułu prawnego.

Uzasadniając dokonanie zmian konkretnych postanowień umowy Prezes URE podniósł, m. in., ze zapis zaproponowany w punkcie 3 sentencji znajduje odzwierciedlenie w art. 7 ust. 12 i ust. 13 ustawy Prawo energetyczne; wskazał nadto, że żądanie powoda dostarczenia przez zainteresowanego decyzji o pozwoleniu na budowę jest nieuzasadnione (k. 3 – 24)

W odwołaniu od powyższej decyzji powód wniósł o jej uchylenie bądź zmianę, poprzez ustalenie szacunkowej opłaty za przyłączenie w wysokości 116 980 000 zł. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił m. in.:

a)  naruszenie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy poprzez przyjęcie istnienia po stronie powoda publicznoprawnego obowiązku przyłączenia zainteresowanej spółki do sieci oraz poprzez założenie, że istnieją ekonomiczne i techniczne warunki przyłączenia a zainteresowana spółka posiada tytuł prawny do dysponowania nieruchomością przyłączaną;

b)  naruszenia art. 7 ust. 9 ustawy poprzez jego niezastosowanie w sytuacji nieistnienia obowiązku przyłączenia oraz braku ekonomicznych warunków przyłączenia sieci;

c)  naruszenie art. 7 ust. 8i ustawy poprzez jego zastosowanie;

d)  naruszenie art. 1 ust. 2 ustawy poprzez brak równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców;

e)  naruszenie art. 6, 7, 77, 107 kpa;

f)  naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy poprzez wykroczenie przez Prezesa URE poza przypisane mu kompetencje ustawowe w zakresie orzekania.

W uzasadnieniu powód podniósł, że Prezes URE dokonał błędnej wykładni art. 7 ust. 1 PE uznając, ze spełnione zostały warunki techniczne i ekonomiczne przyłączenia podmiotu Zainteresowanej do sieci elektroenergetycznej powoda jedynie na podstawie wydania przez powoda warunków przyłączenia, pomimo braku ekonomicznej opłacalności przyłączenia – co skutkowało niezgodnym z prawem uznaniem, że powód ma obowiązek zawarcia umowy przyłączeniowej bez możliwości uwzględnienia w opłacie przyłączeniowej kosztów rozbudowy i modernizacji sieci. Zdaniem powoda brak zaistnienia warunków ekonomicznych przyłączenia zwalnia przedsiębiorstwo energetyczne od obowiązku zawarcia umowy przyłączeniowej, ale nie oznacza zakazu wydania warunków przyłączenia. Powód podkreślił, że Prezes URE nie dokonał weryfikacji istnienia obowiązku przyłączenia, w szczególności nie ustalił, czy istnieją ekonomiczne i techniczne warunki przyłączenia do sieci i to mimo, że analiza istnienia tych warunków z wykorzystaniem S. Prezesa URE (...) wskazuje, że w analizowanym przypadku przyłączenie jest nieopłacalne dla powoda.

Ponadto powód zarzucił, że pozwany nie zweryfikował istnienia publicznoprawnego obowiązku przyłączenia do sieci bez dokonania ustaleń w tej mierze, co wiązało się z przyjęciem posiadania przez zainteresowaną spółkę tytułu prawnego do nieruchomości. W niniejszej sprawie wnioskodawca posiadał umowy przedwstępne dzierżawy. Powód zakładał, że w toku postępowania Prezes URE dokona weryfikacji dokumentów rzekomo dowodzących tytułu prawnego zainteresowanej, co jednak nie nastąpiło. Tym samym organ nie rozważył należycie całokształtu okoliczności faktycznych sprawy. Zakwestionowanie istnienia tytułów prawnych winno prowadzić do wydania decyzji odmawiającej ukształtowania umowy między zainteresowaną spółką a powodem.

Powód zarzucił również decyzji brak równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców w sytuacji, gdy skrajnie odmienne od propozycji powoda ukształtowanie wielkości opłaty za przyłączenie odbija się negatywnie dla odbiorców w taryfie na lata kolejne poprzez zatwierdzenie wyższych wielkości stawek i opłat, wobec następczego ujęcia we wniosku taryfowym, zaś podmioty – wytwórcy, w tym zainteresowana spółka, nie ponoszą żadnych kosztów związanych z wprowadzeniem wyprodukowanej energii do systemu dystrybucyjnego, dla którego funkcję operatora pełni powód. (k. 25 – 50)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie podnosząc, że w aktach sprawy znajduje się ekspertyza wpływu przyłączenia farmy wiatrowej do sieci powoda na Krajowy System Elektroenergetyczny, który był podstawą dokonania oceny istnienia warunków przyłączenia. Decyzja dotycząca wydania lub odmowy wydania warunków przyłączenia do sieci należała do powoda i wyłącznie na nim spoczywa odpowiedzialność co do ewentualnej błędnej oceny stanu faktycznego i prawnego. Ponadto Prezes URE wskazał, że powód wydał na rzecz zainteresowanej Spółki warunki przyłączenia co zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skutkuje powstaniem swoistego stanu związania powoda przez okres ich ważności. Innymi słowy wydanie warunków przyłączenia rozstrzyga co do zasady, że zachodzą w sprawie przesłanki o których mowa w art. 7 ust. 1 i 3 ustawy; do rozstrzygnięcia zaś pozostają jedynie sporne zapisy umowne. Jako nieuzasadnione pozwany ocenił również wywody powoda dotyczące przypisania zasadniczej części ciężaru ekonomicznego przyłączenia wyłącznie powódce. Zdaniem pozwanego postępowania w niniejszej sprawie ma charakter odrębny i nie można skutków orzeczenia w niniejszej sprawie przenosić na postępowanie o zatwierdzenie taryfy.

Odnosząc się do zarzutu braku tytułu prawnego do posiadanej nieruchomości przez zainteresowaną spółkę pozwany wskazał, że zarzut ten został sformułowany w końcowej fazie postępowania administracyjnego (po zakończeniu postępowania dowodowego. W procesie wydawania warunków i negocjowania postanowień umowy o przyłączenie do sieci powód nie negował przedstawionych przez zainteresowaną spółkę tytułów prawnych do nieruchomości. Wraz z wydaniem warunków przyłączenia do sieci ustał spór co do zasady tj. istnienia warunków technicznych i ekonomicznych, a także kwestii posiadania tytułu prawnego. Dodatkowo przepisy ustawy nie definiują pojęcia tytuł prawny; zgodnie z poglądem doktryny tytułem prawnym w rozumieniu ustawy są również stosunki obligacyjne, a przedmiotowa farma wiatrowa ma być posadowiona na gruntach, co do których przyłączany podmiot zawarł przedwstępne umowy dzierżawy. (k. 89 – 94)

Zainteresowana spółka wniosła o oddalenie odwołania, przyłączając się do stanowiska pozwanego. (k. 103 – 108)

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 r. strony podtrzymały dotychczasowe twierdzenia i wnioski. (k. 145 – 146)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) S.A. z siedzibą w L. – następca prawny (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. – jest operatorem systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego.

Dowód: odpis KRS (k. 14 – 24 akt administracyjnych)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. ubiegał się o przyłączenie do sieci powoda (...) o mocy 34 MW położonej w gminie G.. Zainteresowany zawarł w tym celu umowy przedwstępne dzierżawy nieruchomości, na których miały być posadowione urządzenia farmy.

Dowód: twierdzenia powoda o faktach, którym powód nie zaprzeczył i które Sąd uznał za przyznane na zasadzie art. 230 a przez to udowodnione na podstawie art. 229 k.p.c. (k. 36)

Pismem z dnia 8 lutego 2010 r. powód wydał na rzecz zainteresowanego Warunki przyłączenia nr (...), które nie ulegały zmianie w toku postępowania zmierzającego do zawarcia umowy. Warunki te zostały wydane w oparciu o ekspertyzę wpływu na Krajowy System Energetyczny przyłączenia farmy wiatrowej. Jednocześnie powód przedłożył zainteresowanemu projekt umowy o przyłączenie do sieci i poinformował go, że warunki przyłączenia przedmiotowej farmy wiatrowej zawierają szeroki zakres rozbudowy sieci 110 kV, który nie jest ujęty w planach inwestycyjnych na najbliższe lata, a przyłączenie farmy bez realizacji całego zakresu rozbudowy umieszczonego w warunkach przyłączenia jest niemożliwe.

Dowód: pismo powoda z dnia 8 lutego 2010 r. (k. 246 akt administracyjnych)

warunki przyłączenia (k. 247 – 254 akt administracyjnych)

ekspertyza (k. 202 -223 akt administracyjnych)

Następnie strony podjęły negocjacje w celu zawarcia umowy przyłączenia. Powód zaproponował opłatę za przyłączenie w szacunkowej wysokości 56 000 000 zł. Zainteresowany zakwestionował opłatę w tej wysokości podnosząc, że bezpodstawne jest obciążanie go kosztami przyłączenia liczonymi jako wyliczenie przyjętych kosztów dla poszczególnych inwestycji w sieci. Jego zdaniem opłata za przyłączenie winna być ustalana na podstawie nakładów inwestycyjnych na budowę przyłącza, bez uwzględnienia nakładów na rozbudowę sieci niezbędnej do przyłączenia. Zainteresowany odrzucił także zapisy umowy przewidujące obowiązek ustanowienia gwarancji bankowej tytułem zabezpieczenia opłaty. Podnosił również, że dla planowanej inwestycji brak potrzeby dostosowania istniejącej linii do pracy z wyższą temperaturą.

Dowód: pismo zainteresowanego z dnia 2 listopada 2010 r. (k. 296 – 298 akt administracyjnych)

Ostatecznie strony nie doszły do porozumienia w zakresie treści przedmiotowej umowy, w szczególności co do wysokości opłaty przyłączeniowej. Z tej przyczyny pismem z dnia 27 maja 2011 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. złożyła u Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wniosek o rozstrzygnięcie sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy o przyłączenie.

Dowód: decyzja Prezesa URE z dnia 16 listopada 2011 r. (k. 3 – 14)

Prezes URE w toku postępowania administracyjnego nie dokonał analizy efektywności ekonomicznej przedmiotowej inwestycji.

Dowód: twierdzenia powoda o faktach, którym powód nie zaprzeczył i które Sąd uznał za przyznane na zasadzie art. 230 a przez to udowodnione na podstawie art. 229 k.p.c. (k. 34)

Przedmiotowa inwestycja została ujęta w planie rozwoju przedsiębiorstwa elektroenergetycznego.

Dowód: wyciąg z planu rozwoju przedsiębiorstwa (k. 134)

Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom; ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd postanowił oddalić wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego albowiem okoliczność, której wniosek ten dotyczył, pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszego sporu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne (dalej: ustawa) przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, jest obowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie jej zawarcia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy.

Zgodnie z art. 7 ust. 3a ustawy podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci składa w przedsiębiorstwie energetycznym wniosek o określenie warunków przyłączenia. Ocena, czy istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci, jest dokonywana przez przedsiębiorstwo po złożeniu przez podmiot tego wniosku wraz z wymaganymi dokumentami. Warunki te określają aspekty techniczne przyłączenia stosownie do okoliczności konkretnego przypadku.

W niniejszej sprawie zainteresowana spółka złożyła wniosek o przyłączenie farmy do sieci energetycznej i otrzymała od przedsiębiorstwa energetycznego warunki przyłączenia na piśmie; następnie jednak przedsiębiorstwo to odmówiło zawarcia umowy.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do pytania, czy fakt wydania na rzecz zainteresowanej spółki warunków przyłączenia de facto stanowi potwierdzenie istnienia technicznych i ekonomicznych warunków, o których mowa we ww. przepisie art. 7 ust. 1 ustawy. W ocenie Sądu odpowiedź na tak postawione pytanie jest negatywna.

Okoliczność istnienia warunków technicznych i ekonomicznych nie wynika z samego faktu ich wydania przez przedsiębiorstwo dystrybucyjne. Samo wydanie warunków technicznych przyłączenia stanowi jedynie potwierdzenie technicznej możliwości dokonania przyłączenia.

Powyższe stanowisko zgodne jest wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2012 r. (III SK 33/11) z którego wynika, że wydanie przez przedsiębiorstwo energetyczne warunków przyłączenia do sieci oraz przedłożenie projektu umowy o przyłączenie do sieci nie oznacza, że istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci w rozumieniu art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego. Warunki przyłączenia nie odnoszą się w ogóle do przesłanki technicznej możliwości przyłączenia źródła energii oraz ekonomicznej zasadności koniecznych do tego inwestycji.

Zatem pozwany nieprawidłowo przyjął, iż z faktu wydania przez powoda warunków przyłączenia do sieci spełnione zostały przesłanki z art. 7 ust. 1 ustawy.

W ocenie Sądu to Prezes URE korzystając z władczego uprawnienia wynikającego z art. 8 ust. 1 ustawy do ukształtowania treści stosunku prawnego mającego połączyć strony sporu, zobligowany jest do zbadania ww. przesłanek. Gdy podmiot zainteresowany przyłączeniem do sieci kwestionuje warunki umowy o przyłączenie do sieci i występuje do Prezesa URE w wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu, Prezes URE zobowiązany jest najpierw ustalić, czy na przedsiębiorstwie energetycznym spoczywał obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie, a następnie dopiero ocenić, które z postanowień projektu umowy wymagają zmiany (por. ww. wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2012 r.)

Pozwany powinien był zbadać kwestię sposobu finansowania i rozbudowy sieci powoda na potrzeby przyłączenia zainteresowanej spółki. Opłata za przyłączenie, o której mowa w art. 7 ust. 8 pkt 3 ustawy, pobierana jest za zespolenie instalacji nowego wytwórcy energii z siecią przedsiębiorstwa energetycznego. Tym samym – i należy to podkreślić – opłata ta obejmuje nakłady za wykonanie tego zespolenia, a nie rozbudowę sieci przedsiębiorstwa na potrzeby przyłączenia (por. wyrok SN op. cit.).

Obowiązek rozbudowy sieci przez powoda aktualizuje się w określonych warunkach, o których mowa w art. 7 ust. 5 ustawy, w zakresie wynikającym z przepisów wykonawczych oraz w zakresie wynikającym z założeń lub planów o których mowa w art. 19 i 20 ustawy (por. wyrok SN op. cit., wyroki SA w Warszawie: sygn. akt VI ACa 1508/11 i VI ACa 278/13.). Podkreślenia wymaga, że w niniejszej sprawie pozwany nie przedstawił planów lub założeń do planów o których mowa w art. 19 i 20 ustawy, z których wynikałby obowiązek finansowania i rozbudowy sieci na użytek przyłączenia zainteresowanej. Tylko bowiem w przypadku istnienia planów o których mowa w art. 19 i 20 ustawy uprawnione byłoby twierdzenie a priori, że istnieją ekonomiczne warunki przyłączenia farmy wiatrowej do sieci. Takim planem nie jest zatwierdzony przez Prezesa URE plan rozwoju przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 16 ustawy Prawo energetyczne, który został przedłożony przez pozwanego w toku postępowania.

Postępowanie sądowe prowadzone z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki ma charakter pierwszoinstancyjnego postępowania rozpoznawczego, które toczy się na zasadach postępowania kontradyktoryjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r. III SZP 2/05 wraz z uzasadnieniem). Zgodnie z obowiązującą w polskim procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, to na stronach procesu ciąży obowiązek dowodzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a co za tym idzie - to strony są w pełni odpowiedzialne za wynik tego postępowania. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powyższe oznacza, że gromadzenie materiału procesowego należy do stron procesu. Jest to ciężar procesowy, realizowany przez stronę w jej własnym interesie. Jeżeli strona pozostanie bierna, to musi się liczyć w ujemnymi konsekwencjami, np. oddaleniem powództwa. Jest to zatem obowiązek strony, ale wobec samej siebie. (por. H. Dolecki, „Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego”, Lex 2011).

W ocenie Sądu w niniejszym procesie pozwany Prezes URE nie wykazał – do czego był obowiązany na mocy art. 6 k.c. – okoliczności kluczowych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podobnie w postępowaniu administracyjnym nie zostało przeprowadzone postępowanie dowodowe, które dałoby odpowiedź na pytanie czy w istocie spełnienie warunków technicznych przyłączenia, które zostały wydane, może mieć miejsce w rzeczywistości, jak również czy w rzeczywistości istnieją warunki ekonomiczne przyłączenia zainteresowanego do sieci.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut odwołania, iż zainteresowana spółka nie wykazała tytułu prawnego do nieruchomości na których posadowione miały być urządzenia farmy wiatrowej. Zdaniem Sądu pojęcie „tytuł prawny”, które zawiera art. 7 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne powinien być interpretowany szeroko tytułem prawnym jest własność lub współwłasność, ograniczone prawa rzeczowe, a także prawa wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, czyli z umów cywilnoprawnych, takich jak: dzierżawa, najem, podnajem czy użyczenie. Zainteresowana jest stroną przedwstępnych umów dzierżawy nieruchomości, co w ocenie Sądu stanowi tytuł prawny o którym mowa w powołanym przepisie.

Podkreślenia przy tym wymaga, że okoliczność istnienia przedwstępnych umów dzierżawy nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Dla zawarcia umowy o przyłączenie nie jest również wymagane fizyczne istnienie obiektu przyłączanego, co uwzględnić powinien pozwany prowadzący postępowanie administracyjne (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2013 r., VI ACa 1066/12).

Konkludując stwierdzić należy, że wydana przez Prezesa URE decyzja nie miała podstawy prawnej, bowiem dokonana subsumcja wynikała z zawodnego wnioskowania o faktach, bez przeprowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego. Warunki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, nie zaistniały.

Naruszenie prawa materialnego przez Prezesa URE jest na tyle istotne, że czyni zbędnym rozważanie pozostałych zarzutów podniesionych w odwołaniu.

Ustalenie, że w toku postępowania przed Prezesem URE nie doszło do wyjaśnienia okoliczności kluczowych dla istnienia publicznoprawnego obowiązku zawarcia umowy pociąga za sobą wniosek, że zaskarżona decyzja nie ma podstaw prawnych, a zatem należy ją wyeliminować z obrotu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 479 indeks 53 § 2 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z § 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądzając solidarnie od pozwanego i zainteresowanej spółki na rzecz powoda kwotę 477 zł tytułem zwrot kosztów postępowania. Na kwotę tę składają się: opłata od odwołania w wysokości 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 360 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł.

SSO Ewa Malinowska