Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR del. Michał Chojnacki

Protokolant: Agata Szymańska

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2018 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P. i M. M. (1)

przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od A. P. i M. M. (1) solidarnie na rzecz (...) Bank (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 14417,00zł (czternaście tysięcy czterysta siedemnaście złotych i zero groszy) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 14400,00zł (czternaście tysięcy czterysta złotych i zero groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  obciąża Skarb Państwa nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 lipca 2016 r. (data nadania) powodowie M. M. (1) i A. P. wnieśli o pozbawienie w całości wykonalności Bankowego Tytułu Egzekucyjnego nr (...)/15 z dnia 09 kwietnia 2015r., zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy z dnia 06 listopada 2015 r., sygn. akt XVI GCo 715/15 wystawionego przez (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w W..

Nadto wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych lub według spisu kosztów.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu 29 lipca 2008r. powód M. M. (1) zawarł z (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. (obecnie: (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) umowę kredytu nr (...) na kwotę 600.000,00 zł, indeksowanego kursem do waluty franka (...)CHF. W celu zabezpieczenia kredytu M. M. (1) ustanowił hipotekę na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), której współwłaścicielem jest także powódka A. P..

Strona powodowa wskazała, że w dniu zawarcia umowy kredytu kurs franka szwajcarskiego wynosił 1,95 zł. Następnie pomiędzy stronami zostały porozumienia restrukturyzacyjne kredytu. W konsekwencji zobowiązanie M. M. (1) z tytułu umowy kredytu wynosiło 264.377,08 CHF, co stanowiło 953.026,50 zł, po kursie 3,60 zł za franka (...).

Z uwagi na zaniechanie spłacania rat kredytu, bank dnia 02 lipca 2014r. wypowiedział umowę kredytu, co stanowiło podstawę wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, następnie zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

Strona powodowa podniosła, że Bankowy Tytuł Egzekucyjny (...)/15 z dnia 09 kwietnia 2015 r., opiewający na kwotę 1.060.857,49 zł jest nieprawidłowy. Tym samym też kwota, która jest dochodzona przez Bank w postępowaniu egzekucyjnym przeciwko M. M. (1) i A. P.. Bowiem wysokość należności powinna być pomniejszona o:

- kwoty wynikające z tzw. spreadu,

- kwoty, która została pobrana jako ukryta prowizja za tzw. przewalutowanie kredytu,

- kwoty za sporządzenie aneksów, pobieranie opłat za prowadzenie rachunków o przelewy w walutach obcych, prowadzenie rachunków pomocniczych,

- kwoty za czynności związane z windykacją,

- kwoty wynikające z waloryzacji kwoty kredytu do kursu CHF/PLN w wykonaniu przedmiotowej umowy kredytu.

Powodowie wskazali, że wysokość opłaty pobieranej przez bank tytułem tzw. spreadu nie była im znana, gdyż strona pozwana jednostronnie ustalała wielkość tej opłaty, stosując przy tym własne tabele kursowe. Powód nie wyraził zgody na pobieranie przez bank innych opłat i prowizji. Tak samo, klauzula waloryzacyjna kwoty kredytu do kursu CHF/PLN jest postanowieniem umownym nieważnym. Wskazali, że klauzule walutowe naruszają zasady współżycia społecznego, dobre obyczaje oraz ustawę.

Dalej powodowie podnieśli, że w łączącym strony stosunku zobowiązaniowym, to na banku – jako profesjonaliście ciążył obowiązek poinformowania kredytobiorcę o ryzyku walutowym.

Powodowie argumentując swoje żądanie powołali się także na Rekomendację S dotyczącą dobrych praktyk, wydaną przez Komisję Nadzoru Finansowego z dnia 20 marca 2006 r., która to obejmowała obowiązek pisemnego informowania konsumenta o charakterze kredytu walutowego, o ryzyku związanym ze zmianą kursu walutowego oraz o wszelkich ryzykach związanych ze zmianą wartości składników stanowiących zabezpieczenie kredytu, w tym obciążonych hipotecznie.

Powodowie podnieśli, że pozwany Bank działał z naruszeniem interesów kredytobiorcy niezależnie od tego czy kredytobiorcą jest konsument czy przedsiębiorca. Zastosowane przez bank klauzule indeksacyjne i mechanizm nadpłaty przy spłacie kolejnych rat kredytu mogą świadczyć o nadużyciu przez Bank swojej dominującej pozycji ( pozew k. 2-21) .

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) Bank (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezpodstawnego.

Nadto o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanej poniesionych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Bank podnosił, że strona powodowa nie wykazała obligatoryjnych, kumulatywnych przesłanek do uznania postanowień umownych, umowy kredytowej łączącej strony, za niedozwolone. Przede wszystkim, że powód zawierając z pozwaną umowę kredytu nie występował jako konsument, lecz zawierał kredyt na rzecz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zdaniem pozwanej, strony ustaliły kwotę świadczenia głównego w postaci udzielonego kredytu jako wartość sztywną, więc klauzula opisująca sposób spłaty tego zobowiązania przez kredytobiorcę (dokonujących spłaty w walucie (...), która następnie zostaje przeliczana na walutę obcą) w sposób ewidentny reguluje „główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie” – ma realny wpływ na wysokość głównego zobowiązania kredytobiorcy względem kredytodawcy. Zatem fragmenty umowy, które normują sposób obliczania wysokości spłaty danej raty miesięcznej (czy to płaconej przez kredytobiorcę w terminie czy po jego przekroczeniu) są postanowieniami określającymi główne świadczenie stron, a zarazem pozostają sformułowane w sposób jednoznaczny i nie można uznać je za abuzywne.

Pozwany podkreślał, że warunki udzielonego kredytu zostały uzgodnione z powodem M. M. (1) w sposób indywidualny, a bank prowadzony przez poprzednika prawnego pozwanej spółki dostosował parametry kredytu do potrzeb powoda. Co więcej, bank nie stosował wobec powodów żadnych nieuczciwych praktyk, odbiegających od standardów rynkowych panujących w obrocie gospodarczym, powszechnych i zaakceptowanych zarówno przed przedsiębiorców, jak i konsumentów. W wyniku zawarcia umowy kredytu nie doszło także do rażącego naruszenia interesów powodów. Zapisy w umowie kształtujące prawa i obowiązki powodów nie były sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Powodowie mieli nie wskazać także w jaki sposób są kwestionowane przez nich postanowienia umowne, a zatem jak uznanie ich za abuzywne, przedkładałoby się na wysokość ujętego w tytule egzekucyjnym zadłużenia – i to na tyle, by móc pozbawić ten tytuł wykonalności w całości. Jednocześnie pozwana podniosła, że powodowie nie wykazali jaka część wierzytelności objętej tytułem według nich jest wadliwa, bowiem niezaprzeczalnym jest, że zadłużeniem względem Banku istnieje ( odpowiedź na pozew k. 246-255) .

Pismem procesowym z dnia 06 lutego 2018 r. powodowie sprecyzowali, że kwota o jaką powinna być pomniejszona kwota należności dochodzonej przez Bank na podstawie Bankowego Tytułu Egzekucyjnego z dnia 09 kwietnia 2015 r. wynosi 8.640,86 zł. Nadpłata z tytuły tzw. spreadu została dokonana w okresie od sierpnia 2008 r. do listopada 2011 r. Wyjaśnili, że jest to kwota będą różnicą złotówek jaką pobrał bank przy spłacie każdej raty kredytu z zastosowaniem własnego kursu sprzedaży CHF, a ilością złotówek, które bank by pobrał gdyby do przeliczeń stosował obiektywny kurs CHF, tj. kurs średni Narodowego Banku Polskiego dla waluty franka (...)( pismo k. 386-393) .

Strony podtrzymały swoje stanowiska do zamknięcia rozprawy w dniu 02 października 2018 r. ( k. 530) .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2008r. pomiędzy (...) S.A. Oddział W P.z siedzibą w W. (obecnie: (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) a M. M. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) została zawarta Umowa Kredytu Rozwojowego indeksowanego kursem franka (...)nr (...).

Zgodnie z umową bank udzielił kredytobiorcy kredyt indeksowany do waluty obcej franka (...)w kwocie 600.000,00 zł (§1 umowy).

Oddane do dyspozycji środki pieniężne przeznaczone miały być na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej oraz pokrycie prowizji za udzielenie kredytu, należnej Bankowi na mocy umowy kredytu (§2).

Kredyt został udzielony na okres 120 miesięcy począwszy od daty postawienia kwoty kredytu do dyspozycji kredytobiorcy. Uruchomienie kredytu nastąpiło bezpośrednio w formie uznania rachunku rozliczeniowego prowadzonego przez Bank wskazanego jako rachunek spłaty (§3).

Kredytobiorca zobowiązał się do poniesienia kosztów związanych z kredytem, tj. prowizji w wysokości 9.000,00 zł, pozostałych prowizji i opłat zgodnych z Tabelą Opłat i Prowizji dla Małych firm, odsetek od wykorzystanego kredytu. Odsetki naliczane wg zmiennej stopy procentowej opartej o zmienną stawkę LIBOR 3M oraz stałą marżę 5,25 p.p., z zastrzeżeniem, że zostanie obniżona do poziomu 4,25 p.p. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 8,01 % p.a. (§4)

Kredyt miał zostać spłacony w równych ratach kapitałowo-odsetkowych. Kredytobiorca zobowiązał się do zapewnienia na rachunku rozliczeniowym wystarczających środków na pokrycie rat kapitałowo-odsetkowych lub rat odsetkowych w terminach spłaty (§5).

Zgodnie z § 6 umowy zostało uregulowane, że kredyt został zabezpieczony w formie hipoteki łącznej kaucyjnej do kwoty 1.200.000,00 zł ustanowionej na zabezpieczenie kredytu wraz z odsetkami i innymi kosztami kredytu na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. (...), opisanej w KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie X Wydział Ksiąg Wieczystych oraz na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. nr (...), opisanej w KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie VI Wydział Ksiąg Wieczystych oraz cesji praw z umowy ubezpieczenia nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. nr (...), opisanej w KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie X Wydział Ksiąg Wieczystych oraz na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. nr (...), opisanej w KW nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie VI Wydział Ksiąg Wieczystych, o sumie ubezpieczenia zgodnej z postanowieniami Regulaminu, pisemnego oświadczenia dłużnika hipotecznego o poddaniu się egzekucji ( umowa k. 26-29, akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 umowa k. 13-16) .

Współwłaścicielem w części ½ nieruchomości położonej przy ul. (...) lok. nr (...)w W. jest także A. P. ( akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 treść KW k. 56-61) .

Kredytobiorca M. M. (1) złożył oświadczenie, że w zakresie roszczeń banku wynikających z umowy kredytu poddaje się egzekucji w trybie art. 97 ust. 1-2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe oraz wyraża zgodę na wystawienie przez bank bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 1.200.000,00zł w przypadku niewywiązania się z zobowiązań umowy ( k. 30, akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 17 ).

W dniu 15 kwietnia 2009r. pomiędzy bankiem a M. M. (1) został zawarty aneks do umowy kredytu. Na jej podstawie został wydłużony okres kredytowania ze 120 do 180 miesięcy, tj. łączny okres trwania kredytu to: od dnia 28 sierpnia 2008 r. do dnia 28 sierpnia 2023 r. ( akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 6).

W dniu 13 kwietnia 2010 r. M. M. (1) podpisał porozumienie o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie przedmiotowej umowy zmienionej aneksem z dnia 15 kwietnia 2009r.

Na dzień 02 kwietnia 2010 r. zadłużenie z tytułu umowy kredytu wynosiło łącznie 773.149,82 zł, co stanowiło 276.826,89 CHF. Na kwotę tą składał się: kapitał kredytu – 769.673,13 zł, wymagalne odsetki: 2.626,75 zł, odsetki naliczone od dnia zapadalności ostatniej spłaty 849,94 zł, co stanowi 304,32 CHF oraz prowizje, opłaty i inne koszty wynikające z umowy: 0,00 zł (§1).

Na mocy umowy restrukturyzacyjnej został wydłużony okres spłaty kredytu o 60 miesięcy, co oznacza, że okres spłaty kredytu został ustalony na 240 miesięcy licząc od dnia uruchomienia kredytu zgodnie z umową (§2).

Kredytobiorca zobowiązał się ponieść koszty związane ze spłatą ostatecznej kwoty, tj. prowizje i opłaty zgodnie z Tabelą Opłat i Prowizji dla Małych Firm oraz odsetki naliczane od Ostatecznej Kwoty Restrukturyzacji. Zmienna stopa procentowa oparta o zmienną stawkę LIBOR 3M oraz stała marża banku w wysokości 4,25 p.p. Na dzień zawarcia porozumienia oprocentowanie 4,49 % p.a. Ostateczna kwota restrukturyzacji miała zostać spłacona w równych ratach kapitałowo-odsetkowych lub równych ratach odsetkowych (w okresie karencji spłaty kapitału) obliczanych zgodnie z modelem rat równych, z zastrzeżeniem, że w pierwszych 6 kolejnych następujących po sobie rat płatne są w kwocie 1.000,00 zł. W związku z tym kwota niespłaconych odsetek powiększy ostateczną kwotę restrukturyzacji w następnym dniu po dniu płatności 6 raty. W tym samym dniu bank przeliczy całe zadłużenie i rozpocznie stosowanie modelu rat równych (§3).

Spłata zadłużenia z tytułu umowy została zabezpieczona w formie wskazanej w umowie oraz w formie oświadczenia kredytobiorcy o poddaniu się egzekucji (§5).

Kredytobiorca wyraził zgodę, aby przy pobieraniu środków pieniężnych z jego rachunku bankowego, bank stosował kurs zgodny z obowiązującą w banku Tabelą Kursów(...) w dniu pobrania środków pieniężnych z rachunku bankowego ( porozumienie k. 31-34) .

M. M. (1) w dniu 19 kwietnia 2010 r. złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji w zakresie wszelkich zobowiązań wynikających z umowy kredytu i upoważnił Bank do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty nie większej niż 1.546.299,64 zł ( k.35, akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 11) .

Jednocześnie w dniu 19 kwietnia 2010 r. M. M. (1) i A. P. poddali się egzekucji z ograniczaniem do nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. nr (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi KW o nr (...) oraz wyrazili zgodę na wystawienie przez wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 1.200.00,00zł w przypadku nie wywiązania się z zobowiązań ( k. 265-267, akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 22-23) .

W dniu 18 maja 2010 r. strony zawarły aneks do porozumienia o restrukturyzacji kredytu udzielonego na podstawie umowy kredytu z późniejszymi zmianami ( akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 19-20) .

Następnie w dniu 14 sierpnia 2013 r. został zawarty Aneks do porozumienia z dnia 13 kwietnia 2010 r. o restrukturyzacji umowy kredytu z dnia 29 lipca 2008 r. wraz z późniejszymi zmianami.

Według stanu na dzień 29 lipca 2013 r. zadłużenie z tytułu umowy kredytu wynosiło łącznie 264 377,08 CHF, co stanowiło równowartość 953.026,50 zł według kursu sprzedaży CHF obowiązującego w Banku w dniu 05 sierpnia 2013 r. Na co składało się: kapitał kredytu: 260.602,73 CHF, wymagalne odsetki: 2.471,09 CHF, odsetki naliczone od dnia zapadalności ostatniej spłaty 1.200,85 CHF , prowizje, opłaty i inne koszty: 102,41 CHF (§1).

Na jej podstawie okres spłaty ostatecznej kwoty restrukturyzacji został ustalony na 184 miesięcy, licząc od dnia wejścia w życie porozumienia. Kredytobiorcy została udzielona karencja dla pierwszych 6 rat płatnych począwszy od dnia wejścia w życie porozumienia, czyli w tym okresie kredytobiorca zobowiązany był do spłaty wyłącznie rat odsetkowych (§2).

Kredytobiorca zobowiązał się ponieść koszty związane ze spłatą Ostatecznej Kwoty Restrukturyzacji, tj. prowizji i opłat oraz odsetki. Odsetki zgodne ze zmienną stopą procentową opartej o zmienną stawkę LIBOR 3M oraz stałą marżę Banku w wysokości 4,25 p.p. Na dzień zawarcia Porozumienia oprocentowanie wynosi 4,27 % p.a. (§3).

Kredytobiorca zobowiązał się do zapewnienia na rachunku rozliczeniowym wystarczającej ilości środków na pokrycie kolejnych rat kapitałowo-odsetkowych lub rat odsetkowych w terminach ich płatności (§4).

Spłata zadłużenia została zabezpieczona w formie wskazanej w umowie oraz w formie oświadczenia o poddaniu się egzekucji. Kredytobiorca od dnia 01 stycznia 2015 r. zobowiązał się do przeprowadzenia na rachunku bieżącym lub rachunkach bieżących firmowych w Banku 30 % obrotów realizowanych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz dokonywania za pośrednictwem tych rachunków płatności na rzecz ZUS i Urzędu Skarbowego (§5)( aneks k. 36-40) .

W dniu 29 sierpnia 2013 r. M. M. (1) złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji w zakresie roszczeń wynikających z umowy kredytu zmienionej porozumieniem do kwoty 1.906.053,00 zł w przypadku nie wywiązania się z zobowiązań ( k. 42) . Jednocześnie A. P. oświadczyła jako dłużnik rzeczowy o wyrażeniu zgody na zasady spłaty zadłużenia z tytułu umowy opisane w porozumieniu ( k. 41) .

W dniu 02 sierpnia 2014 r. Bank wysłał powodowi M. M. (1) wypowiedzenie umowy kredytu, z datą zapadalności na dzień 17 sierpnia 2014 r.

Dnia 09 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła Bankowy Tytuł Egzekucyjny (...)/(...)na rzecz dłużnika M. M. (1) z tytułu Umowy Kredytu Rozwojowego indeksowanego kursem franka (...)nr (...) z dnia 29 lipca 2008 r. wraz z późniejszymi zmianami oraz na rzecz dłużnika hipotecznego A. P. z tytułu ustanowienia zabezpieczenia wierzytelności wynikających z ww. umowy na nieruchomości lokalowej położonej w W. przy ul. (...) lok. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa, VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi KW o numerze (...). Wskazując, że mają zapłacić in solidum na rzecz Banku kwotę 1060857,49 zł (stan na dzień wystawienia (...)), w tym:

- kwota kapitału 965681,82 zł,

- kwota 27729,20 zł z tytułu odsetek umownych, naliczanych od dnia 30 lipca 2008 r. do dnia 17 sierpnia 2014 r.,

- kwota 67101,86 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w spłacie kredytu w wysokości odsetek ustawowych, obliczone od niespłaconego kapitału kredytu, od dnia 18 sierpnia 2014 r. do dnia 09 kwietnia 2015 r.,

- kwota 344,61 zł z tytułu naliczonych opłat (akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 55-55v).

Dnia 09 kwietnia 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. złożyła do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie, XVI Wydziału Gospodarczego wniosek o nadanie klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu (...)/(...) (akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 2-2v).

Postanowieniem z dnia 06 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. akt XVI GCo 715/15 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie Sąd Gospodarczy XVI Wydział Gospodarczy nadał klauzulę wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu (...) z dnia 09 kwietnia 2015 r. wystawionemu przez (...) Bank S.A. z siedzibą w W. przeciwko dłużnikom M. M. (1) i A. P. (akta sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVI GCo 715/15 k. 64-65).

W oparciu o tytuł wykonawczy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko M. M. (1) i A. P., które jest prowadzone przed W. T., Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, w sprawie o sygn. akt (...)oraz przed B. R., Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Żoliborza w Warszawie, w sprawie o sygn. akt (...)

Powód M. M. (1) chciał wziąć kredyt hipoteczny w wysokości około 1.000.000,00 zł. W tym celu udał się do pośrednika, który zaproponował mu „pakiet” kredyt hipoteczny oraz kredyt firmowy, bowiem tylko w takiej formie miał zdolność kredytową. Umowy tychże kredytów nie były zawarte w jednocześnie, lecz rozmowy trwały równolegle. Umowa kredytu indeksowanego kursem waluty do franka (...)została zawarta na prowadzoną działalność gospodarczą. Przed podpisaniem umowy zapoznał się z nią, a następnie podpisał. Początkowo kredyt był spłacany przez powoda w walucie (...), a później po wejściu możliwości spłacenia w walucie franka (...)– w tej walucie (zeznania powoda 00:06:10 – 00:11:21 k. 528-529).

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., na skutek połączenia spółek kapitałowych, przeprowadzonego w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. wstąpił w dniu 31 grudnia 2012 r. we wszystkie prawa i obowiązku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., która to spółka w dniu 19 września 2011 r. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki (...) (niesporne – odpis pełny KRS (...) Bank (...)).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, zgromadzonych w aktach sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd oparł się także na dokumentach załączonych do akt sprawy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy o sygn. XVI GCo 715/15.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania powoda M. M. (1) w zakresie w jakim korespondują potwierdzenie w dowodach przeprowadzonych w sprawie oraz w zakresie w jakim nie zostały zaprzeczone przez inne dowody. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie nieznajomości przez niego ryzyka kursowego jaki wiąże się z zawarciem kredytu indeksowanego do waluty obcej, jak również, iż kredyt ten nie został przeznaczony na cele działalności gospodarczej (zeznania powoda 00:11:21-00:15:38 k. 529-530). M. M. (1) był przedsiębiorcą, który prowadził działalność gospodarczą, zatem z pewnością musiał znać stosunki gospodarcze i rynek walut. Co więcej, nie przedstawił on żadnych dowodów na okoliczność, że pieniądze te były przeznaczone na inny cel, niż zawarty w łączącej strony umowie kredytu.

Sąd nie uwzględnił dowodu z zeznań świadków M. M. (2), Ł. N., M. L., P. D. z uwagi na fakt, że osoby te nie miały wiedzy na temat okoliczności, na które były przysłuchiwały, zatem nie przysporzyły się one do wyjaśnienia okoliczności spornych w niniejszym postępowaniu.

Sąd oddalił wniosek stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych dochodząc do przekonania, że wniosek ten nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

M. M. (1) wraz z A. P. dochodzili pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, tj. bankowego tytułu egzekucyjnego z 09 kwietnia 2015r. wystawionego na podstawie art. 96 ustawy prawo bankowe i zaopatrzonego następnie w klauzulę wykonalności postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie.

Zgodnie z treścią art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności, gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym nie będącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście.

Przez zaprzeczenie zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności należy rozumieć zaprzeczenie przez dłużnika obowiązkowi spełnienia na rzecz wierzyciela świadczenia określonego w tytule egzekucyjnym. Dłużnik może zaprzeczyć treści tytułu egzekucyjnego w postaci ugody sądowej, ugody zawartej przed sądem polubownym, aktu notarialnego, bankowego tytułu egzekucyjnego oraz innego tytułu egzekucyjnego, którego treści nie chroni powaga rzeczy osądzonej bądź zawisłość sporu. W takich wypadkach możliwe jest kwestionowanie zasadności treści tytułu egzekucyjnego, tzn. powoływanie się także na zdarzenia zaszłe przed jego powstaniem, a powodujące bezzasadność roszczenia stwierdzonego tym tytułem (tak K. Piasecki (red.), Kodeks postępowania cywilnego. T. III. Komentarz. Art. 730–1088, Wyd. 6. Warszawa 2015).

Dopuszczalne jest zatem wytoczenie przeciwko bankowi przez dłużnika banku powództwa opozycyjnego, o którym mowa w art. 840 k.p.c.
W powództwie takim dłużnik banku może podnieść wszelkie zarzuty materialnoprawne dotyczące wierzytelności banku objętej bankowym tytułem egzekucyjnym zaopatrzonym w sądową klauzulę wykonalności. Chodzi tu o zarzuty powstałe przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego, przed wydaniem klauzuli wykonalności i po jej wydaniu. W grę mogą wchodzić np. zarzuty nieistnienia roszczenia banku lub istnienia roszczenia w mniejszej wysokości niż to ujęte w tytule, nienastąpienia wymagalności roszczenia ( tak m. in. wyrok SA w Warszawie z 2 lutego 2018r., I ACa 1835/16, Legalis; wyrok SA w Szczecinie z 9 listopada 2016r., I ACa 644/16, Legalis ).

M. M. (1) jako kredytobiorca oraz A. P. jako poręczyciel, który złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji byli uprawnieni do złożenia powództwa o pozbawienie wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego, który w ocenie strony powodowej opiewał na kwotę wyższą, aniżeli wynikającą ze stosunku zobowiązaniowego powstałego na skutek zawarcia umowy kredytu indeksowanego kursem franka (...).

Zarzuty sformułowane przez powodów dotyczyły abuzywności poszczególnych zapisów umowy kredytu oraz najdalej idący – zarzucający nieważności całej umowy.

Analiza formułowanych przez powodów zarzutów oraz ich konfrontacja ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym doprowadziła Sąd do przekonania, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego.

Strona powodowa podnosiła, że przedmiotowa umowa kredytu rozwojowego indeksowanego kursem franka (...)nr (...) zawierała w swojej treści tak sformułowane postanowienia, które winny zostać zakwalifikowane w kategorii klauzul niedozwolonych, a w konsekwencji nie mogą ich wiązać.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Do uznania konkretnego postanowienia za "niedozwolone postanowienie umowne" w rozumieniu przytoczonego przepisu wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek:

1) umowa została zawarta z konsumentem;

2) postanowienie umowy "nie zostało uzgodnione indywidualnie";

3) postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy;

4) jednoznacznie sformułowane postanowienie nie dotyczy "głównych świadczeń stron".

Uregulowanie odnosi się do niedozwolonych postanowień umownych zamieszczonych w umowach zawieranych z konsumentami. Przedmiotem ochrony są interesy wszystkich aktualnych lub potencjalnych klientów, do których wzorzec zawierający postanowienia niedozwolone ma zastosowanie lub którzy mogliby zostać związani treścią takiego wzorca ( tak wyrok SA w Warszawie z 24 września 2010 r., VI ACa 117/10, GP 2010, Nr 247; wyrok z 18 listopada 2013 r., VI ACa 699/13 , Legalis; z 24 kwietnia 2013 r., I ACa 1433/12 , Legalis ). W zakresie jego zastosowania nie mieszczą się zatem takie same postanowienia w umowach zawieranych w obrocie niekonsumenckim, profesjonalnym lub nieprofesjonalnym ( K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. T. I. Komentarz. Art. 1–449 ^{( 10)}, Wyd. 9).

W konsekwencji, przesłanką istotną dla możliwości uznania strony powodowej jako osoby fizycznej za konsumenta było przesądzenie czy umowy zawarte przez niego z pozwanym bankiem były czynnościami prawnymi niezwiązanymi bezpośrednio z jego działalnością gospodarczą lub zawodową ( tak również wyrok SN z 28 czerwca 2017r., IV CSK 483/16, Legalis).

Stosownie do treści art. 22 ¹ k.c., za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Konsumentem można być wyłącznie w zakresie czynności prawnych niezwiązanych bezpośrednio z własną działalnością gospodarczą lub zawodową. Decyduje brak związku danej czynności z wymienioną działalnością, a nie to, czy taka działalność jest w ogóle prowadzona przez osobę dokonującą czynności prawnej. Do uznania, że mamy do czynienia z konsumentem, wystarczy brak bezpośredniego związku czynności z działalnością gospodarczą lub zawodową; istnienie pośredniego związku nie wyklucza zatem uznania danej osoby za konsumenta ( K. Osajda (red.), P. Mikłaszewicz, Kodeks cywilny, Komentarz, wyd. 20, 2018, Legalis).

Dla kwalifikacji osoby fizycznej jako konsumenta nie jest konieczne, by nie prowadziła ona w ogóle działalności gospodarczej lub zawodowej – by nie była przedsiębiorcą. Istotne jest natomiast to, aby dokonywana przez nią, konkretna czynność prawna, która ma przesądzać o jej kwalifikacji jako konsumenta w ramach danego stosunku prawnego, nie dotyczyła bezpośrednio jej ewentualnej działalności gospodarczej. Za konsumenta można uznać zarówno osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej w żaden sposób z jej działalnością profesjonalną, jak i czynności związanej co prawda z tą działalnością, ale tylko pośrednio. Odróżnienie czynności bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zawodową od czynności związanych z nią jedynie pośrednio nastręcza istotnych trudności ( zob. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017). Formułowane przez doktrynę kryteria mające służyć ich rozróżnieniu nie są jednolite ( por. T. Pajor, w: M. Pyziak-Szafnicka (red.), Kodeks, 2014, s. 263). Z punktu widzenia przyczyn przemawiających za potrzebą ochrony konsumenta, najodpowiedniejsze wydaje się kryterium odwołujące się do zbieżności typu i przedmiotu danej transakcji z zakresem ewentualnej działalności gospodarczej lub zawodowej osoby, która miałaby być kwalifikowana jako konsument ( tak S. Koroluk, Zmiana, s. 442; J. Strzebinczyk, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, KC. Komentarz, 2013, s. 57; M. Korpalski, "Nieprofesjonalista", s. 29; odmiennie T. Pajor, w: M. Pyziak-Szafnicka (red.), Kodeks, 2014, s. 265; por. też wyr. SA w Warszawie z 2.9.2010 r., I ACa 514/10).

W okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości Sądu, że przedmiotowa umowa kredytowa została zawarta przez M. M. (1) jako prowadzącego działalność gospodarczą, a przedmiotowa czynność prawna była dokonywana pomiędzy stronami będącymi przedsiębiorcami. Prawidłowość tego stanowiska potwierdzają już początkowe zapisy umowne, z których jasno i precyzyjnie wynika przede wszystkim, że stroną umowy jest „M. M. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą…”, a uzyskane środki finansowe mają zostać przeznaczone na „finansowanie bieżącej działalności gospodarczej” (§ 2 ust. 1 umowy). Ta część zapisów umownych nie daje pola do dokonywania innej ich interpretacji aniżeli wynikających z jej literalnego brzmienia. Skoro powód zaciąga kredyt, którego celem jest przeznaczenie uzyskanych środków na rzecz prowadzonej działalności gospodarczej, to takiego rodzaju czynność prawna przesądza w tym przypadku o braku podstaw do kwalifikacji M. M. (1) jako konsumenta. Zawieranie umowy kredytowej było bezpośrednio związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zauważyć również należy, że w kolejno zawieranych aneksach do umowy, powód nadal był konsekwentnie określany jako przedsiębiorca i używał też pieczątki z nazwą prowadzonej działalności gospodarczej. Określenie stron umowy, jak również cel, na który kredyt miał być wydatkowany nie pozostawiają wątpliwości, że powód zawarł umowę jako przedsiębiorca nie jako konsument.

Za chybioną należało ocenić argumentację strony powodowej, jakoby uzyskane środki nie zostały przeznaczone w istocie na finansowanie działalności, a na zakup mieszkania. Okoliczność ta pozostawała irrelewantna dla stwierdzenia, czy umowa kredytu została zawarta z osobą o statusie konsumenta. Miarą tej oceny jest bowiem treść zawartej umowy i stan prawny, który istniał w chwili jej zawierania, a nie jej dalsze, faktyczne wykonywanie ( por. red. prof. dr hab. M. Gutowski. Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1 - 449 ¹¹ Wydanie 1. 2016 r., art. 22 ¹ pkt 5, Legalis; red. dr B. Kaczmarek - Templin, red. prof. UO dr hab. P. Stec, red. prof. UO dr hab. D. Szostek. Ustawa o prawach konsumenta. Kodeks cywilny (wyciąg). Komentarz. Wydanie 1. 2014 r., art. 22 ¹ pkt 6). Jeżeli powód nie wywiązał się ze swojej części zobowiązania, tj. nie przeznaczył uzyskanych środków na określony cel w umowie, to oznacza to jedynie tyle, że bankowi przysługuje roszczenie do jakiego uprawniony jest wierzyciel w związku z nienależytym wykonaniem świadczenia przez dłużnika, co pozostaje bez znaczenia z punktu widzenia oceny zasadności przedmiotowego powództwa.

Powód w zeznaniach podał, że zgłosił się do banku celem uzyskania kredytu, zaś to bank wskazał, że jedna z umów może być zawarta z powodem jako przedsiębiorcą, na co powód przystał. W ocenie Sądu sfera motywacyjna powoda (chęć uzyskania środków pieniężnych na cele mieszkaniowe) nie ma znaczenia dla oceny, czy powód zawarł kontrakt jako konsument. Pozwany złożył ofertę udzielenia kredytu powodowi jako przedsiębiorcy na cele prowadzonej działalności gospodarczej i powód na to przystał.

W konsekwencji stwierdzić należy, że M. M. (1) nie wykazał zawarcia z nim umowy przez bank jako z konsumentem, co było wystarczające do stwierdzenia, że na gruncie okoliczności niniejszej sprawy niedopuszczalna jest możliwość uznania spornych części umownych za niedozwolone. W stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami, a taki status przysługiwał za równo jednej jak i drugiej stronie, wyłączona jest możliwość oceny zapisów umownych pod kątem ich abuzywności w oparciu o przesłanki wynikające z art. 385 ¹ § 1 k.c. Ustalenie tej okoliczności było wystarczające do pominięcia pozostałych powoływanych w tym zakresie zarzutów, albowiem nie zasługiwały one na uwzględnienie już z tego względu, że powodowi nie przysługiwał status konsumenta.

O ile statusu konsumenta nie sposób było przypisać M. M. (1), to konsumentką pozostawała A. P., co było w sprawie okolicznością bezsporną. W tym miejscu wyjaśnić należy, że bankowy tytuł egzekucyjny może być wystawiony przeciwko poręczycielowi cywilnemu umowy pożyczki zawartej z bankiem, który złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji. Jest on bowiem dłużnikiem banku z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z czynności bankowej i roszczenie wynika bezpośrednio z zabezpieczenia. Umowa poręczenia jest wprawdzie umową odrębną od umowy kształtującej podstawową wierzytelność banku wynikającą z czynności bankowej, ale jej związek z nią wyraża się w zabezpieczeniu, o którym mowa w art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.) – ( tak SN w wyroku z 20 kwietnia 2016r., V CSK 467/15, Legalis).

W rozpoznawanej sprawie doszło zatem do nawiązania dwóch stosunków prawnych: umowy kredytu pomiędzy bankiem, a M. M. (1) oraz stosunku zabezpieczenia, którego udzieliła A. P. w trakcie trwania umowy kredytu.

Nie mniej jednak, również i ta kwestia pozostawała bez znaczenia dla końcowego w sprawie rozstrzygnięcia. Sąd raz jeszcze podkreśla, że ocena zgodności nieuzgodnionych indywidualnie postanowień umownych z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy ( tak Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów z dnia 20 czerwca 2018 roku, III CZP 29/17, Biuletyn SN 2018, nr 6). W lipcu 2008r. stroną umowy był jedynie M. M. (1), działający jako przedsiębiorca, a fakt zabezpieczenia wierzytelności na późniejszym etapie wykonywania umowy kredytowej przez A. P. jako konsumentkę, nie otwiera drogi do przeprowadzenia kontroli abuzywności wskazywanych postanowień umownych. Powódka w dniu zawierania umowy nie była stroną tej czynności prawnej.
W konsekwencji, ocena czy zapisy umowne miały charakter niedozwolony była wyłączona z uwagi na powstanie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy przedsiębiorcami.

Podkreślić przy tym należy, że w sprawie okolicznością sporną nie była kwestia skuteczności i ważności udzielonego zabezpieczenia, jak również oświadczeń powodów o poddaniu się egzekucji.

Za chybione należało ocenić stanowisko powodów, zgodnie z którym, cała umowa kredytowa miałaby zostać uznana za nieważną z tego powodu, że zawierała tzw. klauzule indeksacyjne. Podkreślenia wymaga, że umowa kredytu indeksowanego kursem waluty obcej jest, co do zasady, umową ważną, dopuszczalną i wiążącą strony tak powstałego stosunku zobowiązaniowego.

W aprobowanym przez tut. Sądu orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z 22 stycznia 2016r., I CSK 1049/14) wyjaśniano, że umowa kredytu bankowego jest umową nazwaną (art. 69 PrBank97). W art. 69 ust. 2 prawa bankowego wskazano, jakie niezbędne (obligatoryjne) postanowienia powinny być zawsze ujawnione w tej umowie bankowej. Nie wszystkie z tych elementów stanowią oczywiście essentialia negotii umowy kredytowej. Elementów konstrukcyjnych tej umowy poszukiwać należy w treści art. 69 ust. 1 prawa bankowego, zgodnie z którym „bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych”, a „kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej (...) i zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty”. Oznacza to, że - używając syntetycznej formuły - bank zobowiązuje się do wydania określonej sumy pieniężnej, a kredytobiorca - do zwrotu wykorzystanej sumy kredytu i zapłacenia odsetek kapitałowych.

W przypadku tzw. umów kredytowych indeksowanych, bank wydaje (udostępnia) kredytobiorcy określoną sumę kredytową w złotych, przy czym jej wysokość jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty w dniu wydania (indeksowanie do waluty obcej po cenie kupna). Ustalenie takie następuje też w celu określenia wysokości rat kredytowych, do których kredytobiorca będzie zobowiązany w okresie trwania stosunku kredytowego. W dniu płatności konkretnych rat rata taka jest przeliczana zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty (np. euro), tj. po kursie jej sprzedaży kontrahentowi banku. Tak ujęta „umowa kredytu indeksowanego” mieści się, oczywiście, w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 353 k.c. w zw. z art. 69 Prawa bankowego).

Zagadnienie skuteczności zastrzeżenia umowy kredytowej pozwalającego bankowi na jednostronne ustalenie kursu waluty w której kredytobiorca dokonuje spłaty doczekało się regulacji ustawowej. Ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 165, poz. 984) do art. 69 ust. 2 Prawa bankowego dodano punkt 4a w brzmieniu: Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo - odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Jednocześnie art. 4 powołanej ustawy nowelizującej z 29 lipca 2011 r. przesądza o wstecznym skutku tej ustawy, stanowiąc że: W przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz art. 75b ustawy, o której mowa w art. 1, w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone - do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki ( por. wyrok SA w Krakowie z 4 października 2016r., I ACa 645/16, Legalis).

W konsekwencji poczynionych rozważań, przedmiotowa umowa wiąże strony i brak było podstaw do uznania jej nieważności tylko z tego względu, że w treści jej postanowień zastosowano tzw. klauzule indeksacyjne. Umowa tego rodzaju pozostaje w dalszym ciągu umową kredytową, jest ważna i stanowi jeden z wariantów tego rodzaju stosunku prawnego.

Jednocześnie powodowie nie podnosili tego rodzaju argumentów, które – nawet przy stwierdzeniu ich zasadności, mogłyby prowadzić do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w całości. Nawet fakt, że w umowie zostałoby stwierdzone występowanie klauzul indeksacyjnych, które następnie okazały się nieuczciwe, nie nakłada na Sąd obowiązku poszukiwania innych, zgodnych z prawem rozwiązań. Po wyeliminowaniu powyższych klauzul umowa nadal w pełni odpowiada opisanej powyżej ustawowej definicji umowy kredytowej i spełnia wszystkie przesłanki z art. 69 prawa bankowego ( tak wyrok SA w Białymstoku z 14 grudnia 2017r., I ACa 447/17, opubl. OSAB 2017/4/36).

Powodowie nie sprostali też obowiązkowi wykazania w jakiej ewentualnie części przedmiotowy tytuł miałby zostać pozbawiony wykonalności. Wskazując na zasadność pomniejszenia zadłużenia o kwoty wynikające z tzw. spreadu, sporządzenia aneksów, pobrania opłat za prowadzenie rachunków, przelewów w walutach obcych, czynności związanych z windykacją, waloryzacją kredytu, nie przedstawili takich wniosków, dowodów czy wyjaśnień, które mogłyby stanowić podstawę do wyliczenia różnicy pomiędzy kwotą, jaką obejmuje bankowy tytuł egzekucyjny, a kwotą jaką zdaniem powodów są zobowiązani spłacić na rzecz pozwanego. Obowiązek ten spoczywał w całości na stronie powodowej, a jego niedopełnienie również prowadziło do konstatacji, że zgłoszone powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd nie podzielił również argumentacji strony powodowej upatrującej nieważności umowy w naruszeniu art. 357 ¹ k.c., w którym wyrażono zasadę swobody umów. Analiza zapisów umowy nie doprowadziła Sądu do przekonania, by naruszały one ustawę i zasady współżycia społecznego bądź były sprzeczne z naturą umowy kredytu.

Podsumowując, zgłoszone roszczenie pozbawione było podstaw z tego względu, że przedmiotowa umowa kredytowa była zawierana pomiędzy przedsiębiorcami, co czyniło niedopuszczalnym dokonanie oceny konkretnych zapisów umownych pod kątem ich abuzywności, a fakt, że A. P. pozostawała konsumentką pozostawał w tym zakresie bez znaczenia. Powodowie nie wykazali również wysokości dochodzonego żądania, tj. zakresu w jakim w ich ocenie bankowy tytuł egzekucyjny przekracza zadłużenie wynikające z umowy. Z tych wszystkich względów, powództwo podlegało oddaleniu w całości, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 k.p.c. Skoro bowiem powodowie przegrali proces, to zobowiązani są solidarnie zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. Na zasądzone koszty składały się wyłącznie koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej, ustalone stosownie do § 2 pkt. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015r., poz. 1804) obowiązującego w dacie wytoczenia powództwa oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w łącznej wysokości 14417zł. Koszty zostały zasądzone od powodów solidarnie stosownie do treści art. 105 § 2 k.p.c.

Powodowie zostali częściowo zwolnieni od kosztów sądowych, toteż Sąd w tym zakresie obciążył Skarb Państwa nieuiszczonymi kosztami sądowymi. Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III wyroku stanowił przy tym art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi powodów.