Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 57/16 - zarządzenie, uzasadnienie Sąd Rejonowy w Jarosławiu z 2016-05-02

Sygn. akt I C 57/16 upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jarosławiu

z dnia 13 kwietnia 2016 roku

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. domagał się zasądzenia od pozwanej M. W. kwoty 828.12 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 złotych, opłaty sądowej od pozwu w kwocie 30,00 złotych, prowizji od pozwu w kwocie 0,30 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych.

W uzasadnieniu żądania powód podał, że strona pozwana i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością poprzez system elektroniczny, zawarli w dniu 4 maja 2013 r. umowę pożyczki o numerze (...), na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną. Strona pozwana wyraziła wolę zawarcia umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym poprzez złożenie wniosku w systemie elektronicznym i w formie elektronicznej potwierdziła akceptację ramowej umowy pożyczki. W zindywidualizowanym harmonogramie zostały przedstawione stronie pozwanej wszelkie warunki dotyczące zwrotu pożyczki. Strona pozwana dokonała przelewu inicjacyjnego na konto bankowe wierzyciela pierwotnego wraz z oświadczeniem woli potwierdzającym warunki zawartej umowy, wskazując tym samym numer rachunku bankowego właściwego dla wypłaty kwoty pożyczki. Wierzyciel pierwotny zatem dokonał przelewu kwoty pożyczki na zweryfikowane konto bankowe strony pozwanej.

Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za czas opóźnienia.

Powód podniósł dalej, że strona pozwana pomimo upływu wyznaczonego terminu nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu 19 marca 2013 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

Powód wskazał także, iż dowodem istnienia oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 30 listopada 2015 roku.

Ponadto powód wskazał, że zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu, wynosi obecnie 828,12 złotych, w tym: należność główna w wysokości 600,00 złotych oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 228,12 złotych, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej ze wskazanej wyżej umowy oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową.

Końcowo naprowadzono, że powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty, jednakże do chwili obecnej zadłużenie nie zostało uregulowane.

Pozwana M. W. wniosła o oddalenie powództwa.

Pozwana przyznała, że zawarła umowę z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, ale nie pamięta jej numeru i umowę tą w znacznej części spłaciła. Powód nie przedłożył umowy kredytu i pozwana nie wie czy dochodzone roszczenie dotyczy tej umowy, którą ona zawarła.

Pozwana podała także, że z powodem żadnej umowy nie zawierała i nie wie dlaczego powód wnosi wobec niej powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2015 r. (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. zawarł z Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności wymienione w załączniku numer 5 do umowy (§ 2 pkt 1a umowy).

We fragmentarycznym wyciągu z elektronicznego załącznika, bez numeru, do umowy sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) sp. z o. o. a Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z dnia 19 marca 2015 r. wskazano wierzytelność w stosunku do pozwanej M. W. wynikającą z umowy zawartej dnia 4 maja 2013 roku, w wysokości: kapitał – 600,00 zł, odsetki – 194,59 złotych, koszty – 79,71 złotych.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności zawarta w dniu 19.03.2015 r. pomiędzy (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. a Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do umowy cesji - k. 18-22

W dniu 30 listopada 2015 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...), w którym oświadczył, iż w dniu 19 marca 2015 roku nabył od (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. wierzytelność wobec M. W..

Zobowiązanie strony pozwanej wynika z zawartej w dniu 4 maja 2013 roku umowy pożyczki o nr (...).

Wysokość zobowiązania strony pozwanej na dzień wystawienia wyciągu określono na kwotę łącznie 828,12 złotych, w tym należność główna 600,00 złotych i odsetki w kwocie 228,12 złotych.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 30.11.2015 roku - k. 17

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił:

w oparciu o w/w dowody z dokumentów, które na podstawie art. 245 k.p.c. korzystają z przysługujących im domniemań i które zostały sporządzone w przypisanej formie, przez osoby do tego upoważnione, a ich treść ani prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Na potwierdzenie swojego roszczenia powód nie przedłożył innych dowodów w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego, w tym przede wszystkim nie przedłożył umowy pożyczki nr (...), jaką pozwana miała zawrzeć z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w dniu 4 maja 2013 roku.

Sąd nie dał wiary przedłożonej przez powoda kserokopii wezwania do zapłaty z dnia 22 października 2015 r. - k. 23, albowiem przedłożono jedynie kserokopię tego dokumentu, nie potwierdzoną za zgodność z oryginałem, która nie posiada żadnej mocy dowodowej.

Powód w toku procesu reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien wiedzieć, jakie wymogi powinny spełniać wnioskowane dowody z dokumentów. Powód miał więc świadomość, iż przedłożenie wraz z pozwem kserokopii dokumentów nie poświadczonych za zgodność z oryginałem będzie skutkowało oddaleniem tych wniosków dowodowych, bo kserokopie nie są dowodami z dokumentów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego, co jednoznacznie przyjmowane jest zarówno w literaturze przedmiotu jak i orzecznictwie (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.01.2008 r., sygn. V ACa 816/07).

Przedstawione nieuwierzytelnione kserokopie, nie są dowodami i dokumentami w rozumieniu procedury cywilnej. Sama odbitka ksero lub inna kopia reprograficzna nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i nie może dokumentu zastąpić. Jeżeli zatem odbitka ksero (kserokopia) nie jest odpowiednio poświadczona, to nie stanowi ona dokumentu, a sądowi nie wolno przeprowadzać w tej sytuacji dowodu z dokumentu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 10 stycznia 2008 r., V ACa 816/07, LEX nr 398729).

Kserokopia – jako odwzorowanie oryginału - może być uznana za odpis, jednakże pod warunkiem poświadczenia jego zgodności z oryginałem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.07.2009 r., II CSK 71/09, LEX nr 584201, wyrok z dnia 16.06.2000 r., IV CKN 59/00, LEX Nr 533122 czy postanowienie z dnia 27.02.1997 r., III CKU 7/97, LEX Nr 50764).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo należy uznać za niezasadne.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 828,12 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, podstawy dochodzonego roszczenia upatrując w pierwotnej umowie pożyczki o numerze (...), jaką pozwana miała zawrzeć z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w dniu 4 maja 2013 roku.

Do akt sprawy powód nie przedłożył jednak przedmiotowej umowy, jej brak zaś uniemożliwia Sądowi ocenę czy doszło do zawarcia umowy między pozwaną a pierwotnym wierzycielem, ustalenia treści stosunku zobowiązaniowego łączącego wierzyciela pierwotnego i stronę pozwaną, na którym powód opiera swoje roszczenie, nie ma możliwości ustalenia, czy wierzytelność wynikająca z umowy nr (...) faktycznie istniała, kiedy stała się wymagalna i w jaki sposób (od jakich kwot, za jaki okres, według jakich stóp procentowych) powód naliczył odsetki, których dochodzi od strony pozwanej.

Tym samym nie można również ustalić czy doszło do skutecznego przelewu wierzytelności przysługującej wobec strony pozwanej na stronę powodową w wysokości wskazanej w pozwie.

Powyższe okoliczności budzą wątpliwości tym bardziej, że obecna na rozprawie pozwana podała, że nie pamięta numeru umowy pożyczki zawartej z bankiem (...)., zaciągnięty kredyt w znacznej części spłaciła, a powód umowy tej nie przedłożył i nie wie ona czy dochodzone roszczenie dotyczy zawartej przez nią umowy.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodzi z treści przepisu art. 509 k.c., dotyczącego umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Przedmiotowej okoliczności powód w żaden sposób nie wykazał.

Powód jako dowód w sprawie przedłożył jedynie umowę przelewu wierzytelności zawartą w dniu 19 marca 2015 r. pomiędzy (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. a Prokura Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W., zaś podstawy dochodzonego roszczenia upatrywał w umowie pożyczki o numerze (...), jaką pozwana miała zawrzeć z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w dniu 4 maja 2013 roku.

Umowy tej jednak powód nie dołączył do złożonego pozwu. Tym samym powód nie wykazał nabycia wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanej, nie wykazał bowiem by taka wierzytelność w ogóle istniała.

Przy rozstrzyganiu istniejącego między stronami sporu, Sąd nie może opierać swoich ustaleń na samych twierdzeniach strony, nie popartych wiarygodnymi dowodami.

W konsekwencji, na podstawie zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego nie można przyjąć, by powód w drodze umowy cesji wierzytelności skuteczne nabył wierzytelność wobec strony pozwanej opisaną w pozwie, a zatem powód nie wykazał swojej legitymacji procesowej czynnej.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z danej okoliczności wywodzi skutki prawne.

Na stronach spoczywa odpowiedzialności za wynik postępowania dowodowego i – w konsekwencji – wynik całego procesu. Strona nie może liczyć na to, że sąd zainicjuje przeprowadzenie dowodów, które mogłyby służyć poparciu jej twierdzeń. Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej. Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził.

Strona powodowa zaoferowała jako materiał dowodowy jedynie umowę przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do umowy cesji oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 30 listopada 2015 r. Wystawienie takiego wyciągu nie przesądza jednak o zasadności roszczenia powoda, wobec ugruntowanego stanowiska co do charakteru tego dokumentu.

Powoływanie się na wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie może zostać uznane za wystarczające, zwłaszcza w świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. wydanego w sprawie - sygn. akt P 1/10, na mocy którego zostało wykluczone uprzywilejowanie dowodowe jakie posiadały fundusze sekurytyzacyjne.

W wyroku z dnia 11 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z 2005 r. Nr 83, poz. 719, Nr 183, poz. 1537 i 1538 i Nr 184, poz. 1539, z 2006 r. Nr 157, poz. 1119, z 2007 r. Nr 112, poz. 769, z 2008 r. Nr 231, poz. 1546, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 42, poz. 341, Nr 168, poz. 1323 i Nr 201, poz. 1540, z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 106, poz. 670, Nr 126, poz. 853 i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji.

Domniemanie prawne z art. 244 § 1 k.p.c. w stosunku do wyciągu z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego odnosić się może co najwyżej do faktu nabycia przez fundusz konkretnej wierzytelności, nie obejmuje zaś samego faktu istnienia tej wierzytelności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11.12.2012 r., I ACa 652/12, LEX nr 1283349).

Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu złożony w niniejsze sprawie stanowi wyłącznie dokument prywatny i nie wiąże się z nim domniemanie prawne, że stwierdzona w nim wierzytelność istnieje, co potwierdza przepis art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (t. j. 2014 r. poz. 157 ze zm.).

W przedmiotowej sprawie brak jest jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonania wpisu w księgach rachunkowych powodowego funduszu. Strona powodowa nie przedłożyła umowy pożyczki o numerze (...) z dnia 4 maja 2013 roku, na którą powołała się w uzasadnieniu pozwu i nie zaoferowała innych dowodów potwierdzających wysokość i zasadność dochodzonej kwoty - uniemożliwiając tym samym dokonanie weryfikacji żądania przez Sąd.

Reasumując, wskazać należy, że stron powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie. Dowody dołączone do pozwu wskazują jedynie, że przedmiotem cesji była wierzytelność przypisywana stronie pozwanej. Nie ma natomiast żadnych dowodów, że strona pozwana była w jakikolwiek sposób zobowiązana wobec kogokolwiek, a tym bardziej wobec jakiejkolwiek ze stron umowy cesji.

W konsekwencji, wobec faktu, że powód nie przedstawił dowodów na uzasadnienie swojego roszczenia i nie udowodnił swojej legitymacji procesowej czynnej, po myśli art. 509 k.c., powództwo należało oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Ponieważ powództwo zostało oddalone, Sąd obciążył powoda kosztami postępowania, uznając je za uiszczone w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda r. pr. A. T..

2.  K.. 14 dni.

J., dnia 2 maja 2016 r. SSR Agnieszka Gaca - Turzyńska

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Ewelina Galicka
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Jarosławiu
Osoba, która wytworzyła informację:  SSR Agnieszka Gaca-Turzyńska
Data wytworzenia informacji: