Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Brygida Łagodzińska

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2016 roku w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w P.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 18 grudnia 2015 roku

sygn. akt IX C 2825/14

oddala apelację.

Brygida Łagodzińska

UZASADNIENIE

Powód (...) w P. wniósł o zasądzenie od pozwanej A. K. kwoty 9.746,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

a)  od kwoty 54 zł od dnia 11.06.2007 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 354,89 zł od dnia 11.09.2007 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 17 zł od dnia 11.10.2007 roku do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 542,15 zł od dnia 11.12.2007 roku do dnia zapłaty,

e)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.06.2008 roku do dnia zapłaty,

f)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.07.2008 roku do dnia zapłaty,

g)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.08.2008 roku do dnia zapłaty,

h)  od kwoty 307,87 zł od dnia 11.03.2009 roku do dnia zapłaty,

i)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.04.2009 roku do dnia zapłaty,

j)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.05.2009 roku do dnia zapłaty,

k)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.06.2009 roku do dnia zapłaty,

l)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.07.2009 roku do dnia zapłaty,

m)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.08.2009 roku do dnia zapłaty,

n)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.09.2009 roku do dnia zapłaty,

o)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.10.2009 roku do dnia zapłaty.

p)  od kwoty 851,92 zł od dnia 11.11.2009 roku do dnia zapłaty.

Nadto powódka zażądała zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty z dnia 21.01.2010r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana A. K. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenia powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu:

1)  zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.345,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

a)  od kwoty 54 zł od dnia 11.06.2007 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 354,89 zł od dnia 11.09.2007 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 17 zł od dnia 11.10.2007 roku do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 542,15 zł od dnia 11.12.2007 roku do dnia zapłaty,

e)  od kwoty 551,75 zł od dnia11.06.2008 rokudo dnia zapłaty,

f)  od kwoty 551,75 zł oddnia11.07.2008 roku do dnia zapłaty,

g)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.08.2008 roku do dnia zapłaty,

h)  od kwoty 307,87 zł od dnia 11.03.2009 roku do dnia zapłaty,

i)  od kwoty 551,75 zł oddnia11.04.2009 roku do dnia zapłaty,

j)  od kwoty 551,75 zł oddnia11.05.2009 roku do dnia zapłaty,

k)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.06.2009 roku do dnia zapłaty,

l)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.07.2009 roku do dnia zapłaty,

m)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.08.2009 roku do dnia zapłaty,

n)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.09.2009 roku do dnia zapłaty,

o)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.10.2009 roku do dnia zapłaty,

p)  od kwoty 551,75 zł od dnia 11.11.2009 roku do dnia zapłaty.

1)  w pozostałym zakresie oddalił powództwo,

2)  kosztami procesu obciążył strony stosunkowo, mianowicie powoda w ¼ części, a pozwaną w ¾ części i pozostawił referendarzowi sądowemu szczegółowe wyliczenie kosztów procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła pozwana zaskarżając je w całości. Apelująca zarzuciła orzeczeniu:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy:

1)  art. 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że przedłożone przez powoda dokumenty są wartościowym materiałem dowodowym i na ich podstawie można w pełni odtworzyć stan faktyczny, podczas gdy prawidłowa ich ocena prowadzi do odmiennych wniosków, tzn. że nie jest możliwe odtworzenie dokładnego stanu faktycznego, bowiem z samej umowy nie wynikają kwoty których dochodzi powód w pozwie, a mimo to uznane zostały przez Sąd I instancji za materiał dowodowy na podstawie którego Sąd I instancji wydał wyrok,

2)  art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie nie swobodnej, a dowolnej oceny materiału dowodowego polegającej na przyjęciu, iż istnieje wierzytelność powoda w stosunku do pozwanej we wskazanej w pozwie wysokości, podczas, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału takiej okoliczności nie da się ustalić ani istnienia zobowiązania co do zasady, jak i co do wysokości a także w kwestii dotyczącej uznania, iż dokument z dnia 20 grudnia 2009 roku jest dowodem na fakt, iż pozwana zdała lokal z terminie późniejszym - skoro pozwana zakwestionowała prawdziwość dokumentu,

3)  art. 129 § 1, 2, 4 k.p.c., poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że w sprawie nie istniała konieczność przedłożenia oryginałów dokumentów, z których wynikałaby legitymacja czynna powoda do występowania w sprawie, pomimo, iż powód raz powołuje się na to że działa w imieniu właściciela a raz powołuje się na posiadanie samoistne,

4)  art. 328 § 2 k.p.c., poprzez sporządzenie uzasadnienie wyroku, które nie odpowiada przepisom prawa - nie została wskazana podstawa faktyczna rozstrzygnięcia, Sąd I instancji nie wskazał faktów, które uznał za udowodnione, w szczególności poprzez przyjęcie, iż kwoty dochodzone niniejszym pozwem są prawidłowe - mimo iż jak sam wskazuje Sąd w uzasadnieniu „kwoty jakie powód naliczał jedynie oscylują około kwoty 550 zł miesięcznie”, nie wyjaśnił podstawy prawnej wyroku, jedynie lakonicznie przywołał przedstawione w sprawie dowody oraz roszczenia powoda.

I.  naruszenie prawa materialnego mające wpływ na podstawę rozstrzygnięcia sprawy: art. 6 k.c., poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało wydaniem wyroku przez Sąd I instancji w sytuacji, gdy powód nie udowodnił istnienia swojego roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości, do czego był zobowiązany zgodnie z ciężarem dowodowym wyrażonym w art. 6 k.c.

Apelująca w konsekwencji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie należy nadmienić, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, co stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. powoduje, że Sąd Odwoławczy, który nie przeprowadzał postępowania dowodowego ma obowiązek wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku jedynie podstawy prawnej orzeczenia, z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy prawidłowo i wnikliwie ustalił stan faktyczny, które to ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne i czyni je podstawą swojego rozstrzygnięcia bez potrzeby ponownego ich przytaczania. Również analiza materiału dowodowego została przeprowadzona prawidłowo, zebrane dowody zostały oceniona właściwie – bez naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Pisemne motywy rozstrzygnięcia precyzyjnie wskazują, z jakich przyczyn część dowodów została uznana za wiarygodne, zaś pozostałym Sąd I instancji odmówił dania wiary i w jakim zakresie. Naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia orzeczenia, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane. W badanej sprawie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie zawiera tego typu uchybień, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Nie można więc uznać, że uzasadnienie Sądu Rejonowego nie zawiera wszystkich elementów, o których mowa w art. 328 § 2 k.p.c.

W dalszej kolejności za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia przepisu art. 129 § 1, 2, 4 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego, legitymacja powoda do wytoczenia niniejszego powództwa nie budzi wątpliwości. Pozwana nie wymagała od powoda przedłożenia stosownych dokumentów przy zawieraniu z powodem umowy najmu. Powódka przez cały okres najmu, a nadto po jego wypowiedzeniu traktowała powoda jako osobę upoważnioną do odbioru czynszu najmu w imieniu właściciela nieruchomości. Wątpliwości pozwanej co do prawidłowego umocowania powoda powstały dopiero po zainicjowaniu niniejszego powództwa, co świadczy niezbicie o tym, że zarzut ten został uczyniony wyłącznie na użytek niniejszego postępowania. Co więcej podkreślić należy, iż sama pozwana w piśmie z dnia 14 sierpnia 2014 roku wyraźnie wskazała, iż umowa najmu lokalu mieszkalnego została zawarta pomiędzy nią, a (...). Tym samym powód jako wynajmujący posiadał legitymację procesową do wniesienia powództwa o zapłatę należności czynszowych i opłat za mieszkanie.

Podkreślić trzeba, że pozwana w apelacji kwestionuje roszczenie strony powodowej zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił roszczenie strony powodowej. Usprawiedliwione okolicznościami sprawy było przede wszystkim ustalenie, że pozwana dysponowała spornym lokalem do grudnia 2009 r. Bezspornym jest, że pozwana wyprowadziła się z lokalu w czerwcu 2009 r., jednak zdaniem Sądu II instancji pozwana nie zdołała wykazać w niniejszym postępowaniu, że wówczas rozwiązała z powodem umowę najmu oraz przekazała powodowi wynajmowany lokal. To niewątpliwie na pozwanej spoczywał ciężar dowodu wykazania tej okoliczności, jako osoby która z tego faktu wywodzi skutki prawne, natomiast zdaniem Sądu II instancji, pozwana ewidentnie temu obowiązkowi nie sprostała. Co więcej, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, fakt dysponowania przez pozwaną lokalem spornym lokalem po jej wyprowadzce do N. w czerwcu 2009 r. potwierdza podpisany przez samą pozwaną dokument –protokół przekazania lokalu D. N., datowany na 20 grudnia 2009 r. W dokumencie tym pozwana oświadczyła jednoznacznie, że zajmuje przedmiotowy lokal na podstawie umowy najmu zawartej z powodem. Pozwana zeznając przed Sądem potwierdziła, iż to jej podpis został złożony pod tym oświadczeniem, natomiast nie potrafiła wyjaśnić okoliczności jego złożenia. Powyższa postawa pozwanej czyni jej twierdzenia o rozwiązaniu umowy z powodem w czerwcu 2009 r. niewiarygodnymi i całkowicie gołosłownymi w świetle pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W tym kontekście należało przyjąć, że roszczenie powoda obejmujące żądanie zapłaty czynszu za okres do listopada 2009 r. było usprawiedliwione co do zasady.

Sąd Okręgowy podziela również w całości ocenę Sądu I instancji w zakresie ustalenia wysokości należnego powodowi z tego tytułu czynszu najmu. W toku postępowania pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, jednak w zakresie wysokości czynszu, pozwana zarzucała powodowi niezasadne podwyższenie czynszu od kwietnia 2009 r. W tych okolicznościach Sąd ustalił wysokość należnego czynszu w ten sposób, że jako stawkę miesięcznego czynszu przyjął kwotę 550 zł, czyli kwotę jaką uiszczała pozwana z tytułu czynszu przed podwyżką. Powód nie był obowiązany do wykazywania dokumentami w niniejszym postępowaniu tej stawki czynszu, skoro pozwana jej nie kwestionowała. Wbrew wywodom skarżącej, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w wystarczający sposób przedstawia sposób ustalenia wysokości należnego powodowi od pozwanej czynszu najmu.

Wyjaśnić nadto trzeba, że na ocenę zasadności niniejszego powództwa nie ma wpływu okoliczność, że powód wzywał pozwaną do zapłaty kwoty wyższej niż wskazano w pozwie. Jeśli chodzi z kolei o dokument stanowiący o nadpłacie czynszu przez pozwaną, to dokument ten nie został pominięty przez Sąd I instancji, bowiem nadpłata ta została uwzględniona przy okazji rozliczania przez powoda czynszu za miesiąc marzec 2009 r.

Z całą stanowczością nie można zgodzić się również z zarzutem pozwanej co do rzekomego naruszenia przepisu art. 6 k.c., do którego miało dojść przez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy powołał się z uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia na treść przepisu art. 6 k.c. oraz wskazał, że ciężar udowodnienia zasadności oraz wysokości roszczenia spoczywał na powodzie. Dalej Sąd Rejonowy uznał, że powód sprostał temu obowiązkowi, gdyż przedłożył wystarczający materiał dowodowy na poparcie swojego stanowiska. W tym kontekście nie może być mowy o braku zastosowania przepisu art. 6 k.c. przez Sąd I instancji, co czyni zarzut pozwanej oczywiście bezzasadnym.

Reasumując, apelacja pozwanej stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. apelację oddalił.

Brygida Łagodzińska