Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: staż. Aleksandra Sikora

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda J. B. kwotę 6400 (sześć tysięcy czterysta) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 759 (siedemset pięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi:

a.  od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 105,19 zł (sto pięć złotych i dziewiętnaście groszy);

b.  od powoda J. B. – z roszczenia zasądzonego na jego rzecz – kwotę 105,19 zł (sto pięć złotych i dziewiętnaście groszy) na pokrycie kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 420/18

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 19 lipca 2018 roku J. B. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w S. częściowego odszkodowania w wysokości 10 010 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu Powód wyjaśnił, że wskutek kolizji drogowej, zaistniałej 25 sierpnia 2017 roku, spowodowanej przez kierującą samochodem marki L. nr rej. (...), objętym ubezpieczeniem OC u Pozwanego, został uszkodzony jego samochód marki A. (...). /pozew k. 3 – 5/

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz z o zasądzenie od Powoda na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany zakwestionował zarówno zasadę, jak i wysokość roszczenia Powoda. Podniósł, że przeprowadzone postępowanie likwidacyjne nie wykazało, aby zachodziła podstawa jego odpowiedzialności jako ubezpieczyciela udzielającego ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej samoistnego posiadacza samochodu marki L. nr rej. (...).

W piśmie złożonym 31 grudnia 2020 roku Pozwany podniósł zarzut przyczynienia się kierującego pojazdem marki A. (...) w stopniu znacznym (50%) do powstania szkody.

/odpowiedź na pozew k. 37 – 40, pismo procesowe k. 178/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 sierpnia 2017 roku około godz. 22:00 w Ł. na ul. (...) w Ł. doszło do zderzenia samochodów marki L. o nr rej. (...), którym kierowała S. M. i marki A. (...) o nr rej. (...), którym kierował A. B..

A. B. jechał samochodem stanowiącym własność jego ojca, J. B.. Wyjeżdżał z parkingu sklepu (...) przy ul. (...) i włączał się do ruchu. Zamierzał skręcić w lewo, w ulicę (...). W tym celu musiał przeciąć pasy ruchu przeznaczone do jazdy w przeciwną stronę niż ta, którą zamierzał jechać. Z parkingu wyjeżdżał wolno, rozglądał się. Nie widział na pasach ruchu ze swojej lewej stron żadnych pojazdów. Kiedy kierowany przez niego samochód znajdował się na drugim (kolejnym po włączeniu się do ruchu) pasie, A. B. zobaczył nadjeżdżający samochód L.. Widział, jak ten samochód zmienia pas ruchu na bardziej skrajny na lewo.

Nastąpiło zderzenie pojazdów. Uderzenie było tak silne, że samochód marki A. obrócił się dookoła własnej osi. Kierowca A. opuścił pojazd samodzielnie, wychodząc przez okno, bo drzwi kierowcy zostały zablokowane.

Samochodem marki L. jechała S. M. wraz z dwoma pasażerami. Jechała z miejscowości P., gmina B., do Ł.. Jechała ulicą (...) i kierowała się w stronę ulicy (...).

Początkowo ulica (...) ma tylko jeden pas do jazdy w każdą stronę. Następnie, przed supermarketem (...) droga wchodzi w łuk, za którym rozszerza się do dwóch pasów do jazdy w każdym kierunku. Po wjeździe na szerszy odcinek ul. (...), kierująca samochodem L. zajęła prawy pas. Jadąc tym pasem, zauważyła samochód wyjeżdzający z parkingu przy supermarkecie, który z niego wyjeżdżał. Kierująca L. widząc ten manewr, zmieniła pas ruchu na lewy. Kiedy zorientowała się, że drugi samochód skręca w lewo podjęła manewr obronny: nacisnęła hamulec i odbiła kierownicą w prawą stronę. Nie zdążyła zahamować przed przeszkodą. W efekcie doszło do uderzenia czołowo lewostronnie przez L. w tylną część lewego boku samochodu A.. W drugiej fazie kolizji pojazd marki A. uderzył lewym przednim narożem w drzwi lewe samochodu L..

Na odcinku drogi, na którym doszło do opisywanego zdarzenia, nie było w tym czasie żadnych innych pojazdów.

Oboje kierujący samochodami byli trzeźwi w czasie zdarzenia.

/notatka urzędowa k.43, 65-66 [oryginał k. 1 w załączonych aktach IV W 76/18],

zeznania świadków : A. B. k. 83-85, S. M. k. 85-86, konfrontacja świadków k. 87-88,

szkic z miejsca wypadku k. 8, dokumentacja fotograficzna k. 9/

Kierowcy obu aut popełnili błędy w taktyce jazdy i zachowaniu się jako uczestnicy ruchu drogowego.

Kierująca pojazdem marki L. S. M. zbliżając się do miejsca kolizji prowadziła pojazd z prędkością równą ok. 113 km/h; w odległości ok. 142 m. od miejsca kolizji zaczęła zjeżdżać z prawego pasa na pas przy osi jezdni i rozpoczęła hamowanie pojazdu silnikiem. Kierujący pojazdem marki A. (...) A. B. rozpoczął natomiast manewr włączania się do ruchu po zatrzymaniu pojazdu tuż przed krawędzią jezdni ul. (...), w tym czasie pojazd marki L. znajdował się w odległości ok. 82 m. od miejsca kolizji.

Zaistniała kolizja była następstwem nieprawidłowego manewru włączania się do ruchu przez pojazd marki A. B., który miał możliwość dostrzeżenia nadjeżdżającego z lewej strony samochodu L.. Na zaistnienie przedmiotowej kolizji bezpośredni wpływ miała nieprawidłowa technika i taktyka jazdy S. M..

/opinia biegłego Z. N. (1) k.202 – 254,

wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z 10.05.2019 r. - k.261, wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi k. 297 – wszystkie w załączonych aktach IV W 76/18/

Samochód marki L. (...) o nr rej. (...) był własnością (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Był objęty ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) SA (nr polisy (...)). /załącznik do notatki policyjnej k.66/

W następstwie kolizji z dnia 25 sierpnia 2017 roku, pojazd marki A. (...) uległ całkowitemu zniszczeniu i został sprzedany za cenę 990 zł.

/zeznania świadka A. B. k. 83-85/

Wysokość ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy powypadkowej pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), pozostających ze zdarzeniem z dnia 25 sierpnia 2017 roku, które pozwala na pełne przewrócenie do stanu sprzed kolizji wynosi 77 000,83 zł brutto. Wartość przedmiotowego pojazdu na dzień 25 sierpnia 2017 roku przed szkodą wynosiła 15 400 zł, a po szkodzie 2 600 zł brutto.

/dokument w postaci opinii ws. przed wypadkowego stanu technicznego pojazdu k. 29-41 w załączonych aktach IV W 76/18,

opinia biegłego J. S. k. 135 – 160/

Wobec kierującej pojazdem marki L., S. M., został złożony wniosek o ukaranie w postępowaniu zwyczajnym do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi. Wyrokiem z dnia 10 maja 2019 roku tut. Sąd uznał obwinioną S. M. za winną zarzucanego jej czynu i wymierzył jej karę grzywny w wysokości 400 zł. Wyrokiem z dnia 20 września 2019 roku, Sąd Okręgowy w Łodzi utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

/wniosek o ukaranie k.67, wyrok Sądu Rejonowego k. 107, wyrok Sądu Okręgowego k. 115/

Pismem z dnia 10 kwietnia 2018 roku Powód zgłosił szkodę (...) SA i wezwał do zapłaty kwoty 19 010 złotych z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd A. (...).

Pismem z dnia 18 kwietnia 2018 roku ubezpieczyciel poinformował Powoda, że otrzymał zawiadomienie o szkodzie z umowy ubezpieczenia.

/pismo z dowodem jego nadania k.8-9 i 10, pismo z 18 kwietnia 2018 roku na płycie CD k.42/

Pozwany nie wypłacił Powodowi odszkodowania z tytułu uszkodzenia samochodu marki A..

/bezsporne, dokumenty z akt szkody – na płycie CD k. 42/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów zaoferowanych przez strony. Zostały uwzględnione wnioski Pozwanego o przesłuchanie w charakterze świadków policjantów, którzy wykonywali czynności na miejscu kolizji drogowej z 25.08.2017 r. Jednak zeznania świadków Ł. M. i M. C. nie wnoszą do sprawy istotnych okoliczności. Świadkowie – ze względu na charakter wykonywanej służby i znaczny upływ czasu od zdarzenia – nie pamiętali okoliczności zdarzenia i nie potrafili dodać nic ponadto, co wynikało ze sporządzonych przez nich dokumentów w trakcie czynności na miejscu zdarzenia (notatki służbowej).

Postanowieniem z 30 marca 2020 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki samochodowej na okoliczność oceny, czy technika jazdy i manewry podejmowane przez kierowców uczestniczących w kolizji z 25.08.2020 r. były prawidłowe, a jeżeli nie, to który z kierujących popełnił błędy i jakie oraz zachowanie którego z kierujących doprowadziło do zderzenia pojazdów, a ponadto na okoliczność obliczenia wartości samochodu A. (...) przed ww zdarzeniem, jego wartości po zdarzeniu i wysokości uzasadnionych kosztów naprawy tego pojazdu (k. 127). Równolegle toczyło się postępowanie w sprawie IV W 76/18, a obie strony sporu odwoływały się do dowodów zgormadzonych w tamtej sprawie i wnosiły o dopuszczenie ich w niniejszej sprawie. Dotyczyło to również opinii biegłych, sporządzonych na potrzeby postępowania w sprawie o sygn. IV W 76/18, w szczególności opinii biegłego Z. N. (1). Po zapoznaniu się z aktami tej sprawy i złożoną opinią Z. N., Sąd uznał, że nie ma potrzeby powielania dowodów, na które powołują się obie strony. Dlatego w postanowieniu z 15 czerwca 2020 roku ograniczył tezę dowodowa dla biegłego do obliczenia wartości samochodu A. (...) przed ww zdarzeniem, jego wartości po zdarzeniu i wysokości uzasadnionych kosztów naprawy tego pojazdu (k. 135). Niewątpliwie ocena zachowania uczestników ruchu – kierujących samochodami A. (...) i L. wymagała wiadomości specjalnych. Jednak w tym zakresie Sąd skorzystał z możliwości, którą obecnie daje przepis art. 278 ¹ k.p.c. , a mianowicie – możliwość dopuszczenia dowodu z opinii sporządzonej na zlecenie organu władzy publicznej w innym postępowaniu. W ocenie Sądu opinia sporządzona przez biegłego Z. N. (1) dostarcza wszystkich wiadomości specjalnych, potrzebnych w niniejszej sprawie oraz bazuje na wszystkich dostępnych dowodach, zgormadzonych na potrzeby sprawy IV W 76/18. W niniejszej sprawie nie ma nowych dowodów, które powinien przeanalizować biegły. Także zeznania, które w obu sprawach złożyli uczestnicy kolizji, powielają się. W tej sytuacji zastosowanie art. 278 ¹ k.p.c. było w pełni uzasadnione, skracało czas i koszty postępowania bez uszczerbku dla prawidłowości przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Nie wszystkie dowodowy z akt IV W 76/18 były istotne w niniejszej sprawie:

notatka z k. 2 nie dotyczyła przebiegu zdarzenia, lecz zgłoszenia przez Powoda zaginięcia kanistra z paliwem. Ograniczone znaczenie ma dokument w postaci opinii biegłego P. W.. Zawarta w tym dokumencie analiza przestrzenno - czasowa zdarzenia doprowadziła do sformułowania wniosku o nieprawidłowym zachowaniu kierującej samochodem L. jako bezpośredniej przyczynie zaistnienia zdarzenia. W tym zakresie jest ona zbieżna z wnioskami wynikającymi z opinii biegłego Z. N. (1), który również nieprawidłową technikę i taktykę jazdy S. M. ocenił jako mający bezpośredni wpływ na zaistnienie kolizji. Jednakże opinia biegłego Z. N. (1) zawiera poszerzoną analizę materiału dowodowego, w tym zakres uszkodzeń pojazdów, odczyty parametrów z rejestratora (...) zamontowanego w L. i opartą na niej symulację ruchu pojazdu. Sformułowane przez biegłego wnioski są poszerzone w stosunku do wniosków P. W. i dokładniej uzasadnione, tym wniosek o przyczynieniu się do powstania kolizji przez A. B..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 4 cyt. przepisu, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zgodnie zaś z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 743 t.j.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 436 k.c., w tym w odniesieniu do szkód powstałych w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody zgodnie z § 2 art. 436 k.c. odpowiedzialność ta następuje na zasadach ogólnych tj. na zasadzie winy sprawcy.

Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przy odpowiedzialności na zasadzie ryzyka - obok wymagania adekwatnego związku przyczynowego - wystarczy obiektywna nieprawidłowość zachowania się poszkodowanego. Jeżeli natomiast odpowiedzialność za szkodę oparta jest na zasadzie winy, nieodzowną przesłanką przyczynienia się poszkodowanego jest jego zawinienie. Samo przyczynienie się do powstania szkody nie przesądza jednak jeszcze o ograniczeniu obowiązku naprawienia szkody, a ponadto stopień przyczynienia się nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego ograniczenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy ograniczyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak, to w jakim stopniu, decyduje sąd w ramach sędziowskiego wymiaru odszkodowania, w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. (tak Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 11 września 2014 r. III CSK 248/13, z dnia 19 listopada 2009 r. V CSK 241/09, z dnia 16 września 2003 r. IV CKN 481/01, w postanowieniu z dnia 10 października 2018 r. I CSK 266/18). To dopiero na etapie określania wysokości świadczenia rozważeniu podlega prawidłowość zachowania i wina poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, osobiste cechy poszkodowanego oraz znaczenie podstawy odpowiedzialności sprawcy. Obniżenie obowiązku odszkodowawczego uwzględniać musi wszystkie okoliczności, w których doszło do powstania szkody, bo jego zakres musi być odpowiedni, a więc musi odzwierciedlać nie tylko to, że zachowanie poszkodowanego było współprzyczyną szkody, ale również to, jaki był rzeczywisty zakres tego przyczynienia, zwłaszcza przy porównaniu naruszenia obowiązków spoczywających na sprawcy oraz poszkodowanym. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lipca 2017 r. II CSK 820/16).

Przenosząc powyższe rozważania natury ogólnej na grunt rozpoznawanej sprawy, przypomnieć należy, że pomiędzy stronami sporne było sprawstwo kolizji drogowej z 25.08.2017 r., a następnie również stopień przyczynienia się do powstania szkody przez kierującego samochodem marki A. (...).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, zarówno osobowy, jak i dokumenty oraz opinie biegłych prowadzą do wniosku, że spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności akcesoryjnej pozwanego (...) SA. Kierująca samochodem marki L. niewątpliwie doprowadziła do zderzenia z samochodem kierowanym przez A. B.. Po pierwsze poruszała się z prędkością znacznie przekraczającą prędkość administracyjnie dopuszczalną, przez co nie była w stanie zatrzymać kierowanego pojazdu przed przeszkodą. Prędkość, z jaką się poruszała nie była prędkością bezpieczną. Ponadto – co wynika z analizy przeprowadzonej przez biegłego Z. N. (1) – wykonany przez nią manewr hamowania był spóźniony, podobnie jak zmiana pasa ruchu z lewego na prawy.

Współprzyczyną kolizji było zachowanie się kierowcy samochodu A. (...), który niedostatecznie obserwował drogę, włączając się do ruchu. W efekcie nie zauważył nadjeżdżającego L., choć miał taką możliwość i doprowadził do zajechania drogi temu pojazdowi.

Zgodnie z treścią art. 17 ust. 2 Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2021 poz.450) Kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Jest to podstawowa zasada, która opisuje poruszanie się pojazdami i która porządkuje ich ruch (wyrok SA w Łodzi z dnia 21.10.2016 roku, sygn. I Aca 479/16). Zgodnie natomiast z definicją pojęcia „szczególna ostrożność” zawarta w par. 2 pkt. 22 p.o.r.d. jest to ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, kierujący pojazdem A. (...) A. B. przed rozpoczęciem manewru włączania się do ruchu zatrzymał się tuż przed krawędzią jezdni ul. (...), a następnie rozpoczął manewr włączania się do ruchu, i w ten sposób doprowadził do zajechania drogi pojazdowi marki L.. Nie ulega zatem wątpliwości fakt, że w niniejszej sprawie poszkodowany przyczynił się do zajścia zdarzenia. Zgodnie z opinią biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, kierująca pojazdem L. nie zachowała wymaganej od niej ostrożności, która prowadziła pojazd z bardzo dużą prędkością (113 km/h) która sama w sobie stanowiła bardzo duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Jeśli S. M. prowadziłaby pojazd z dopuszczalną prędkością (50 km/h) to uniknęłaby kolizji, bezpiecznie hamując samochód. Porównując jednak zachowanie stron, to nie ma wątpliwości, że poszkodowany A. B. przyczynił się do się do spowodowania wypadku. Kierujący pojazdem A. (...) nie zachował należytej ostrożności i nie upewnił się, że można w sposób bezpieczny wykonać manewr włączania się do ruchu.

Powód ostatecznie przyznał, że doszło do przyczynienia się kierującego jego samochodem, ale stał na stanowisku, że w 20%. W ocenie Sądu, A. B. przyczynił się do spowodowania wypadku w 50%. Za taką oceną przemawia fakt, że porównaniu podlega zachowanie dwojga kierowców pojazdów mechanicznych. Co do zasady zatem porównywalne jest zagrożenie w ruchu powodowane tymi pojazdami. Po wtóre, w niniejszej sprawie zachodzi sytuacja, w której gdyby jeden z kierujących zachował się w pełni prawidłowo, nie doszłoby do zdarzenia w ogóle. Waga ich naruszeń jest porównywalna.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i stopień przyczynienia się do powstania kolizji kierującego samochodem A. (...), zasadne jest odpowiednie zmniejszenie odszkodowania należnego Powodowi. Pozwany wprawdzie nie uwolnił się skutecznie od odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie, jednak kwotę odszkodowania należy zmniejszyć o połowę.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ubezpieczyciel jest zobowiązany do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak trafnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17, LEX nr 2490615).

Granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela stanowi poniesiona szkoda (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Ponosi on odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 k.c.).

W orzecznictwie utrwalił się pogląd zgodnie z którym, w przypadku nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu, tzn. jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, odpowiedzialny za wypadek obowiązany jest do zapłacenia odszkodowania według wartości pojazdu przed wypadkiem, pomniejszonej o jego wartość po wypadku (tzw. szkoda całkowita). Wówczas szkoda wyraża się różnicą wartości pojazdu w stanie sprzed wypadku i w stanie uszkodzonym.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie ulega wątpliwości, że obliczenie odszkodowania należnego Powodowi powinno nastąpić metodą dyferencyjną. Jak wynika z opinii biegłego (której żadna ze stron nie kwestionowała), koszty naprawy samochodu Powoda po zdarzeniu z 25.08.2017 r. przekraczały wartość samochodu sprzed szkody. To zaś oznacza, że naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona, a koszty naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu są nadmierne w rozumieniu art. 363 § 1 k.c.

W wyniku zdarzenia z 25 sierpnia 2017 roku samochód A. (...) uległ całkowitemu zniszczeniu. Jak wynika z opinii biegłego sądowego, rzeczywisty koszt naprawy pojazdu A. (...) po szkodzie wyniósłby 77 000,83 złotych. Wartość samochodu przed szkodą wynosiła 15 400 złotych, natomiast wartość po szkodzie została oszacowana na kwotę 2600 złotych. Różnica wynosi 12 800 złotych, czego Powód nie kwestionował. Tą kwotą wyraża się szkoda Powoda. Należne mu odszkodowanie ulega jednak obniżeniu o 50% z przyczyn omówionych wyżej. Biorąc pod uwagę, zasądzeniu podlegała kwota 6400 złotych.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek za opóźnienie w zapłacie odszkodowania swoją podstawę prawną znajdowało w art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do powołanego wyżej art. 14 ust. 1 towarzystwo ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, z pewnymi wyjątkami wynikającymi ze szczególnych okoliczności sprawy wymagających bardziej czasochłonnego wyjaśniania. W niniejszej sprawie pozwane Towarzystwo (...) otrzymało zawiadomienie o szkodzie nie później niż 18 kwietnia 2018 roku. W związku z powyższym, uwzględniając 30 – dniowy termin zapłaty, Sąd zasądził odsetki od dnia 19 maja 2018 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 10 010 złotych, a jego żądanie zostało uwzględnione w 50%. Koszty poniesione przez Powoda to 501 zł tytułem opłaty od pozwu, 3600 złotych kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1000 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego (w sumie 5118 zł). Pozwany natomiast wydatkował w toku procesu kwoty 3600 zł kosztów zastępstwa procesowego (w sumie 3600 zł). Mając na uwadze proporcję, w jakiej Powód przegrał sprawę, powinien ponieść koszty w wysokości 4359 złotych, stąd różnicę ponad tę kwotę (759 zł) Sąd zasądził na jego rzecz od Pozwanego.

W toku procesu Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi tymczasowo wydatkował na pokrycie wynagrodzenia biegłego łączną kwotę 210,38 zł. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd obciążył strony obowiązkiem pokrycia powyższej kwoty po połowie.