Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 czerwca 2017 roku ZUS I Oddział w Ł. odmówił wnioskodawczyni G. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji podniesiono ,że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy / decyzja w aktach ZUS/.

Od powyższej decyzji wnioskodawczyni złożyła odwołanie w dniu 30 czerwca 2017 roku. W uzasadnieniu odwołania podniosła ,że lekarze orzecznicy nie czytali dokumentacji z jej leczenia a ponadto nie rozumieją jej choroby i leczenia. Jej stan zdrowia oceniono nieprawidłowo. Cały czas przyjmuje leki psychotropowe co uniemożliwia jaj podjęcie pracy. Jej niezdolność do pracy spowodowana jest przede wszystkim schorzeniami psychiatrycznymi / odwołanie k-2-2 odw/.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. Podniesiono argumentację jak w zaskarżonej decyzji / odpowiedź na odwołanie k- 3-3odw/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawczyni G. G. w dniu 27 marca 2017 roku złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy / wniosek w aktach ZUS/. Wnioskodawczyni ukończyła (...) Szkołę Zawodową, pracowała jako pracownik produkcji, pakowacz oraz pomoc w kuchni. Wnioskodawczyni legitymuje się wykształceniem podstawowym / niesporne/.

W okresie od dnia 4 maja 2016 roku do dnia 28 kwietnia 2017 roku wnioskodawczyni korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego / niesporne , decyzje w aktach ZUS/.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 maja 2017 roku wnioskodawczyni nie została uznana za niezdolną do pracy . W uzasadnieniu orzeczenia wskazano ,że analiza przebiegu leczenia wnioskodawczyni wskazuje na jej stabilny stan psychiczny. Stopień nasilenia zaburzeń adaptacyjnych wymaga tylko leczenia podtrzymującego w formie wizyt ambulatoryjnych co nie koliduje z zatrudnieniem./ orzeczenie lekarza orzecznika ZUS/

Od powyższego orzeczenia sprzeciw złożyła wnioskodawczyni. Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 6 czerwca 2017 roku uznano ,że nie jest ona niezdolna do pracy. /orzeczenie komisji w aktach ZUS/.

W opinii psychologicznej , u wnioskodawczyni ujawniają się stany niepokoju i lękowe, obniżonego nastroju i depresyjne. Ma ona skłonność do koncentrowania się na dolegliwościach somatycznych. Wnioskodawczyni ma obniżoną odporność na frustrację ze skłonnością do chwiejności emocjonalnej. Nie stwierdza się skłonności do agrawacji lub dysymulacji trudności osobowościowych / opinia biegłego psychologa k- 17-18/.

U wnioskodawczyni występują zaburzenia depresyjno lękowe o początku reaktywnym . Wnioskodawczyni z ich powodu nigdy nie była hospitalizowana. Leczona jest wyłącznie ambulatoryjnie od początku 2015 roku z powodu dyskomfortu psychicznego spowodowanego sytuacją w miejscu pracy. U wnioskodawczyni nie występują objawy psychotyczne. Zaburzenia depresyjne i lękowe są miernego stopnia. Nie jest otępiała ani upośledzona umysłowo. Z powodu schorzeń psychicznych wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy / opinia biegłego psychiatry k- 14-16/.

Wnioskodawczyni uskarża się na przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, która jest stabilna oraz nadciśnienie tętnicze , które jest wyrównane. W opinii biegłego kardiologa wnioskodawczyni w dacie badania przez organ rentowy była osobą zdolną do pracy. Ogólny stan zdrowia wnioskodawczyni jest dość dobry. Choruje ona jednak na schorzenie przewlekłe jakim jest nadciśnienie tętnicze i przewlekła choroba niedokrwienna serca. Wnioskodawczyni nie przebyła zawału serca, na podstawie wykonanego badania ECHO( USG serca) zawał wykluczono. Badanie to miało miejsce w dniu 12 września 2017 roku i na jego podstawie wykazano prawidłową funkcję skurczową mięśnia lewej komory serca z oszacowaną frakcją wyrzutową EF – 60% - tj. NORMA. W oparciu o przeprowadzoną próbę wysiłkową we wrześniu 2017 roku wnioskodawczyni została zakwalifikowana do badania inwazyjnego – koronorografii, którego termin został wyznaczony na 28 grudnia 2017 roku. Nadciśnienie tętnicze u wnioskodawczyni jest prawidłowo kontrolowane lekami , które ma zalecone w relatywnie niskich dawkach . W opinii biegłego kardiologa wnioskodawczyni dopiero od września 2017 roku stała się częściowo niezdolna do pracy na okres 6 miesięcy / opinia biegłego internisty - kardiologa k- 9-11/. Częściowa niezdolność do pracy u wnioskodawczyni wynika z niedokrwienia mięśnia sercowego, które zostało zdiagnozowane we wrześniu 2017 roku . W związku z tą diagnozą wnioskodawczyni została skierowana na koronorografię , której termin wyznaczono na koniec grudnia 2017 roku. W dacie badania przez lekarzy orzeczników ZUS i wydania decyzji wnioskodawczyni była osobą zdolną do pracy / opinia biegłego internisty –kardiologa uzupełniająca k- 32-33/.

W wnioskodawczyni z powodu schorzeń kardiologicznych do września 2017 roku w ogóle nie leczyła się / niesporne /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie opierając się na dokumentach załączonych do akt sprawy oraz opiniach biegłych wydanych w sprawie. Ponieważ spornym w sprawie była ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni i w ty kontekście jej zdolność do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z uwzględnieniem rodzaju schorzeń na jakie cierpi wnioskodawczyni. W ocenie wszystkich biegłych wnioskodawczyni w dacie wydania spornej decyzji była osobą zdolną do pracy. Opinie biegłych są spójne , konsekwentne i wzajemnie się potwierdzają. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowania. Biegły internista kardiolog wyczerpująco wyjaśnił w opinii dlaczego z uwagi na schorzenia kardiologiczne wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy dopiero we wrześniu 2017 roku a więc po upływie 3 miesięcy od wydania spornej decyzji. W obu swoich opiniach biegły podkreślił ,że w dacie badania przez lekarzy orzeczników ZUS jak i wydania spornej decyzji wnioskodawczyni była osobą zdolną do pracy , zdolność do pracy odzyskała. Jednocześnie biegły wyjaśnił ,że wnioskodawczyni w 2017 roku wbrew rozpoznaniu postawionemu przez ratownika medycznego nie przebyła zawału serca a w świetle wykonanych później badań USG serca diagnoza ta nie była trafna. Schorzenia wnioskodawczyni w kierunku kardiologicznym zdiagnozowano dopiero we wrześniu 2017 roku , po zrobieniu badania ECHO i próbie wysiłkowej. Biegły podkreślił ,że na schorzenia kardiologiczne wnioskodawczyni uskarża się przewlekle ale były one dobrze kontrolowane lekami i nie powodowały niezdolności do pracy.

Żadnych zastrzeżeń Sądu nie budzi również opinia biegłego psychiatry wydana w oparciu między innymi o opinię psychologiczna dotyczącą wnioskodawczyni. Z uwagi na schorzenia psychiatryczne wnioskodawczyni wyczerpała okres zasiłkowy i świadczenie rehabilitacyjne. W ocenie samej wnioskodawczyni te schorzenia są dominujące jeżeli chodzi o jej stan i właśnie one powodują niezdolność do pracy . W ocenie Sądu opinia biegłego psychiatry jest spójna z opinią psychologiczną. Biegły racjonalnie i logicznie uzasadnił swoje stanowisko jakie w niej zawarł. Podkreślenia wymaga w tym miejscu okoliczność ,że biegły nie neguje zaburzeń psychicznych na jakie cierpi wnioskodawczyni , na obecność których wskazywał również psychiatra, ale jednocześnie podniósł ,że ich przebieg nie ma charakteru ciężkiego. Wnioskodawczyni nigdy z ich powodu nie była leczona szpitalnie, stopień tych zaburzeń biegły ocenił jako mierny. Nie występują także u wnioskodawczyni zaburzenia otępienne czy upośledzenie umysłowe oraz objawy psychotyczne. W ocenie sądu opinia biegłego psychiatry jest w pełni miarodajna aby ocenić stan zdrowia wnioskodawczyni i jej zdolność do pracy.

Sąd zważył , co następuje :

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne a zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy).

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (art. 14 ust. 2a ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się zostały spełnione wszystkie przesłanki, z wyjątkiem ustalenia jej niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy, po stwierdzeniu przez komisję lekarską ,że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni zakwestionowała powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana komisja lekarska ZUS, która wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie ustalając, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię w niniejszym postępowaniu orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS , Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych , o specjalizacjach odpowiadających schorzeniom wnioskodawczyni .

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy a wnioskodawczyni po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego odzyskała zdolność do pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, choć może wymagać czasowych zwolnień lekarskich. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jeżeli zatem stan zdrowia nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2005, sygn. akt II UK 288/04, publ. OSNP 2006/5-6/99; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, publ. OSNP 2002/14/343; wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 marca 2016 roku, sygn. akt III AUa 546/15, LEX nr 2090464).

Zatem o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. W tym miejscu wskazać należy ,że opinia biegłego internisty kardiologa ,że u wnioskodawczyni pojawiła się częściowa niezdolność do pracy od dnia 12 września 2017 roku nie ma znaczenia dla oceny zaskarżonej decyzji. Przede wszystkim wskazać należy ,że wnioskodawczyni korzystała z zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego z powodu innych schorzeń niż kardiologiczne. Schorzenia kardiologiczne u wnioskodawczyni mają charakter przewlekły a ich zaostrzenie powodujące częściową niezdolność do pracy pojawiło się we wrześniu 2017 roku. Okoliczność ,że rzekomo wcześniej wnioskodawczyni przebyła zawał serca w opinii biegłego nie miało żadnych podstaw medycznych a obiektywne badanie przeprowadzone we wrześniu 2017 roku potwierdziło w opinii biegłego wcześniejsze wadliwe rozpoznanie. A zatem okoliczność ,że wnioskodawczyni we wrześniu 2017 roku stała się niezdolna do pracy częściowo na okres 6 miesięcy pozostaje bez wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Ponadto wskazać należy ,że organ rentowy zasadnie podnosi ,że wnioskodawczyni okres 6 miesięcznej niezdolności do pracy z powodu innego schorzenia może leczyć w ramach czasowej niezdolności do pracy . Z opinii biegłego internisty kardiologa wynika jednoznacznie ,że wnioskodawczyni w dacie wydania spornej decyzji była osobą zdolną do pracy a zdolność do pracy w części utraciła dopiero po ponad trzech miesiącach z powodu innego schorzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonej najpóźniej w dacie wydawania spornej decyzji, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej ani nawet częściowej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawczyni mimo stwierdzonych u niej schorzeń jest zdolna do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Z uwagi na powyższe oraz ze względu na fakt, że biegli jednoznacznie określili stan zdrowia wnioskodawczyni na podstawie wskazań wiedzy medycznej uznając, bez wątpliwości, że nie jest ona niezdolna do pracy, Sąd nie znalazł podstaw do uznania odwołania wnioskodawczyni za zasadne.

W konsekwencji wobec niespełnienia wszystkich przesłanek, brak jest podstaw uwzględnienia odwołania i przyznania wnioskodawczyni prawa do renty, o czym Sąd Okręgowy na postawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.