Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Edward Panek
Sędziowie:	SSO Mariusz Sadecki SSO Marek Syrek (spr.)
Protokolant:	sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Miejskiego Zarządu (...) Sp. z o.o. w T.

przeciwko M. W. i J. Z.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanej M. W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie

z dnia 24 września 2013 r., sygn. akt I C 1555/13

zmienia zaskarżony wyrok w punktach II i IV w ten sposób, że:

a)  punktowi II nadaje brzmienie: „ustala, że pozwanej M. W. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego”,

b)  punktowi IV nadaje brzmienie: „nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę M. (...)oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego”

Sygn. akt I Ca 517/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa – Miejski Zarząd (...) Sp. z o.o. w T. wniosła o nakazanie pozwanym M. W. i J. Z. opuszczenia i opróżnienia z rzeczy prawa ich reprezentujących lokalu mieszkalnego nr (...) na (...) w T. i zasądzenia kosztów procesu.

Na uzasadnienie pozwu strona powodowa podniosła, że pozwanym nie przysługuje żaden tytuł prawny do przedmiotowego lokalu oraz że pozwani pomimo wezwania ich przez stronę powodową do jego opuszczenia i opróżnienia, nie uczynili tego do momentu wytoczenia powództwa.

Pozwani uznali żądanie pozwu.

Wyrokiem z dnia 24 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie:

I.  nakazał pozwanym opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku na (...) w T. wraz ze wszystkimi rzeczami ich prawa reprezentującymi i wydanie przedmiotowego lokalu stronie powodowej;

II.  ustalił, że pozwanej M. W. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

III.  ustalił, że pozwanemu J. Z. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

IV.  nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu przez pozwanego J. Z. do czasu złożenia mu przez Gminę M. (...) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

V.  zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz strony powodowej koszty postępowania.

Wydanie wyroku poprzedziły następujące ustalenia faktyczne.

Pozwana M. W. w oparciu o umowę na czas nieoznaczony wynajmowała, należący do mieszkaniowego zasobu Gminy M. (...), zarządzany i administrowany przez stronę powodową, lokal mieszkalny nr (...) w T. na (...). Razem z pozwaną lokal ten zajmował także jej wnuk, pozwany J. Z.. Pozwana była zobowiązana płacić stronie powodowej czynsz do 10-tego dnia każdego miesiąca z góry oraz uiszczać inne należności. Od czerwca 2009 r. pozwana nie reguluje jednak należności wynikających z umowy najmu. Strona powodowa po bezskutecznym upływie terminu na uregulowanie zadłużenia wypowiedziała pozwanej umowę najmu i wezwała pozwanych do opuszczenia lokalu, do czego oni się nie zastosowali. Aktualne zadłużenie pozwanych wynosi ponad 20.000 zł.

Pozwani nie korzystają ze świadczeń pomocy społecznej, nie są osobami niepełnosprawnymi. Nie mają też możliwości zamieszkania w innym lokalu.

Pozwana nie jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna czy poszukująca pracy. Pobiera emeryturę w kwocie 831,15 zł brutto, z której jest dokonywane potracenie komornicze w wysokości 207,78 zł i poza którą nie ma żadnych innych oszczędności. Nie jest osobą ciężko chorą. Zadeklarowaną spłatę zadłużenia i opuszczenie przedmiotowego lokalu uzależniła od znalezienia pracy, co jednak nie nastąpiło.

Pozwany od dnia 29 sierpnia 2013 r. widnieje w ewidencji Powiatowego Urzędu Pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Nie przysługuje mu uprawnienie do świadczeń emerytalno-rentowych. W chwili obecnej znajduje się na utrzymaniu pozwanej. Wyraził też wolę podjęcia pracy i spłaty zadłużenia.

W rozważaniach prawnych Sąd I instancji wskazał następujące okoliczności.

W niniejszej sprawie należało się odwołać do przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266) regulujących kwestie wypowiedzenia przez właściciela stosunku prawnego najmu, jego warunków i przyczyn oraz uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, tj. do art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 oraz art. 14 ust. 1, ust. 3, ust. 4 i ust. 6.

Wypowiedzenie najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, w świetle powyższej ustawy, było prawnie skuteczne, jako że pozwani nie płacili czynszu i innych należności, a także nie uregulowali powstałych zaległości w wyznaczonym im dodatkowym terminie, przez co utracili tytuł prawny do tegoż lokalu, a tym samym żądanie ich eksmisji stało się usprawiedliwione.

Pozwanej M. W. nie można było przyznać uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, jako że nie spełniała przesłanek uzyskania takiego wymienionych w art. 14 ustawy. Nie pobierała bowiem żadnych świadczeń z pomocy społecznej (nie spełniała kryteriów z ustawy o pomocy społecznej).

Z kolei pozwany, będący osobą bezrobotną i nieposiadającą możliwości zamieszkania w innym lokalu niż dotychczas używany, zrealizował ustawowy wymóg, a tym samym przysługiwało mu wspomniane wyżej uprawnienie. Z tego też powodu należało wstrzymać wobec niego wykonanie obowiązku opróżnienia lokalu do czasu złożenia mu przez Gminę M. (...), jako właściwą w niniejszej sprawie, oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Od wydanego wyroku pozwana M. W. wniosła apelację, zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu I instancji jedynie w zakresie, w jakim odmówiono jej przyznania uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że nastąpiła zmiana stanu faktycznego, która spowodowała, że aktualnie spełnia ustawową przesłankę do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymania wobec niej obowiązku opróżnienia zajmowanego lokalu mieszkalnego, tzn. jest emerytką, korzysta ze świadczeń pomocy społecznej i nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu niż dotychczas używany.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Na wstępie zaznaczyć należy, że powołanie się przez pozwaną w uzasadnieniu apelacji na pojawienie się w sprawie nowego faktu, tj. uzyskania przez nią świadczenia z pomocy społecznej, nie miało większego znaczenia dla przyjęcia przez Sąd Okręgowy rozstrzygnięcia takiego, jak w sentencji orzeczenia.

Nie ulega wątpliwościom, że Sąd I instancji przyjmując, że pozwana nie wypełniła przesłanek z art. 14 ust. 4 pkt 4 powoływanej ustawy, przewidującego obligatoryjne przyznanie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, dokonał niewłaściwej wykładni przytoczonego przepisu. Wbrew bowiem twierdzeniom Sądu Rejonowego ustawodawca w art. 14 ust. 4 pkt 4 niniejszej ustawy nie uzależnił nadania przedmiotowego uprawnienia od rzeczywistego korzystania przez emerytów ze świadczeń pomocy społecznej, a jedynie od spełnienia kryteriów do ich uzyskania. Z uwagi na to Sąd I instancji, nie czyniąc w tym zakresie koniecznych ustaleń, przedwcześnie z góry założył, że skoro pozwana nie pobiera żadnych świadczeń z pomocy społecznej, to jest to jednoznaczne z tym, że nie jest ona do nich w ogóle uprawniona.

W ocenie Sądu Okręgowego, niezależnie jednak od tego, czy pozwana mieściła się w katalogu osób, co do których istnieje bezwzględny zakaz orzekania o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, należało jej fakultatywnie przyznać takie uprawnienie, jako że przemawiał za tym dotychczasowy sposób korzystania przez nią z lokalu oraz jej szczególna sytuacja materialna i rodzinna (art. 14 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy). Pozwana poza bardzo niską emeryturą nie posiada innych źródeł utrzymania, z uwagi na jej wiek nie można też od niej wymagać, aby podjęła jakąś dodatkową pracę, na jej utrzymaniu pozostaje bezrobotny wnuk, pod którego to adresem, z związku z jego młodym wiekiem raczej należałoby kierować postulaty w zakresie poszukiwania pracy i finansowego wsparcia pozwanej, a nie odwrotnie. Ponadto pozwana do tej pory korzystała z przedmiotowego mieszkania w sposób prawidłowy, nie naruszając obowiązujących w tym zakresie zasad określonych ustawą o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego. Stąd też, już tylko na tej podstawie, powinien jej zostać przyznany lokal socjalny z równoczesnym wstrzymaniem wobec niej eksmisji do czasu przedłożenia jej przez Gminę M. (...) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., apelacja w całości podlegała uwzględnieniu.

1.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)