Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	ASR Jerzy Wróbel
Protokolant:	sekretarz Beata Jarosz

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2019 r. w Zakopanem

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko M. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. R. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 3777,70 zł (trzy tysiące siedemset siedemdziesiąt siedem złotych 70/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 19 października 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej M. R. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 948 zł (siedemset czterdzieści osiem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt I C465/18

Uzasadnienie Wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 22 marca 2019 roku

Pozwem z dnia 9 sierpnia 2018 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona powodowa – (...) sp. z o.o. wniosła pozew przeciwko pozwanej – M. R. –domagając się zapłaty kwoty 3 777,70 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie od dnia 19 października 2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że strony zawarły umowę pożyczki, z której pozwana się nie wywiązała.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wskazała, że działania strony powodowej wobec złej sytuacji materialnej pozwanej są nadużyciem prawa zgodnie z art. 5 k.c. Jednocześnie pozwana nie zakwestionowała faktów wskazanych przez stronę powodową.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Pozwana zwarła ze stroną powodową umowę pożyczki. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 3 000 zł, pożyczka została zawarta na okres 30 dnia całkowita kwota do spłaty wynosiła 3 824,70 zł, na co składało się 824,70 zł kosztów udzielenia pożyczki. Pożyczka została wypłacona 18 września 2017 roku.

dowód:umowa pożyczki k. 15-19

potwierdzenie przelewu k. 20

umowa ramowa pożyczki k. 21-25

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się na dowodach przedstawionych przesz stronę. Pozwana nie zakwestionowała żadnych faktów ani dowodów. W ocenie Sądu przedstawione dowody też nie budziły wątpliwości.

Pozwana złożyła dwa wnioski o odroczenie rozprawy. Wnioski te nie zostały uwzględnione.

Po pierwsze wniosek o wyznaczenie adwokata z urzędu do sprawy o ogłoszenie upadłości konsumenckiej nie jest przesłanką odroczenia. Dopiero ogłoszenie upadłości spowodowałoby zawieszenie postępowania.

Po drugie także niemożność wzięcia dnia wolnego w pracy nie jest powodem odroczenia. Zgodnie z § 3 Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy Dowodami usprawiedliwiającymi nieobecność w pracy są imienne wezwanie pracownika do osobistego stawienia się wystosowane przez organ właściwy w sprawach powszechnego obowiązku obrony, organ administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sąd, prokuraturę, policję lub organ prowadzący postępowanie w sprawach o wykroczenia - w charakterze strony lub świadka w postępowaniu prowadzonym przed tymi organami, zawierające adnotację potwierdzającą stawienie się pracownika na to wezwanie. Tak wiec pracodawca ma obowiązek usprawiedliwić nieobecność w pracy.

Po trzecie w elektronicznym postępowaniu upominawczym stosuje się przepisy o postępowaniu upominawczym z odrębnościami wynikającymi z niniejszego rozdziału (art. 505 ²⁸ k.p.c.). Stosuje się wiec także art. 503 § 1 k.p.c., zgodnie z którym pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego - do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Pozwana wnosiła o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność „ugodowego załatwienia sporu, a tym samym bezprzedmiotowości inicjacji niniejszego postępowania”. Okoliczność ta nie ma znaczenia dla sprawy, tak więc sąd ten wniosek dowody oddalił. Pozwana miała obowiązek przedstawić wszystkie wnioski dowodowe w sprzeciwie, czego jednakże nie uczyniła. Tak obecność pozwanej na rozprawie lub jej brak nie wpłynąłby na sposób rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył co następuje

Roszczenie okazało się zasadne.

Strony zawarły umowę pożyczki. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Termin zwrotu pożyczki był oznaczony kwota pożyczki stała się wymagalna po 30 dniach od jej udzielenia tj. 18 października 2019 roku.

Do umowy tej stosują się ustawę o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim (dalej zwana: ustawą), maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ ( (...)%)+ (K*n/R*30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Zgodnie z tym wzorem:

całkowita kwota kredytu wynosiła zgodnie z umową 3 000 zł.

okres spłaty wyrażony w dniach wynosił zgodnie z umową (...) dni.

Tak więc: (...)%= 750 zł; (K*n/R*30%)= 73,97 zł. Razem 823,97 zł.

Widać więc, że kwota ta przekracza wysokość maksymalnych kosztów o kwotę 0,73 zł.

Zgodnie z art. 36 ust 3 ustawy pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Ponieważ strona powoda domagała się 3 000 zł kapitału i 777 zł kosztów pozaodsetkowych, a nie wykazano, aby pozwana wpłaciła jakąkolwiek kwotę tytułem spłaty pożyczki, uznać należy że strona powodowa sama ograniczyła swoje roszczenie i brak podstaw do ograniczania go w tym zakresie przez sąd. Pozwana nie złożyła także oświadczenia z art. 45 ust 1 ustawy. Tak więc cała dochodzona kwota jest należna.

Zgodnie z § 12 umowy ramowej w przypadku nieterminowej spłaty należą się odsetki umowne w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. Ponieważ żadna ze stron nie wypowiedziała umowy, obowiązującą wysokością odsetek jest ta wynikająca z umowy.

W ocenie sądu zarzut naruszenia art. 5 k.c. okazał się niezasadny. Pozwana nie skonkretyzowała dlaczego dochodzenie roszczenia miałoby być sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, nie wskazała też jakie zasady współżycia społecznego miałby zostać naruszone. Sam fakt trudnej sytuacji majątkowej pozwanej nie oznacza, że pozwany nadużywa swojego prawa.

Wobec powyższego Sąd zasądził kwotę dochodzoną pozwem, a to 3777,70 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 19 października 2019 roku do dnia zapłaty.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uznając pozwaną za stronę przegrywającą. Na koszty strony powodowej złożył się opłata od pozwu 48 zł oraz 900 zł tytułem zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 ust 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.