Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wieliczce Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Paweł Styrna

Protokolant starszy protokolant sądowy Barbara Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r. w Wieliczce

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) spółka akcyjna w W. na rzecz J. K. kwotę 18.010 zł (osiemnaście tysięcy dziesięć złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

2.  kosztami procesu w całości obciąża pozwanego przy czym szczegółowe rozliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu,

w pozostałym zakresie powództwo oddala.

Sygn. akt I C 1385/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 grudnia 2016 roku

J. K. domagał się zasądzenia od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 19.154 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody zaistniałej w dniu 1 marca 2016 roku w należącym do powoda pojeździe marki R. (...) nr rej. (...). Dochodzona suma stanowiła różnicę pomiędzy kwotą naprawy samochodu wyliczoną przez rzeczoznawcę samochodowego w wysokości 32.846,81 złotych brutto, a kwotą odszkodowania przyznaną przez ubezpieczyciela i wynoszącą 13.692,16 złotych. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 2-4 ).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 11 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Wieliczce zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda kwotę 19.154,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz sumę 3.856,50 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu ( k. 35 ).

W pisemnej odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zakwestionowała swoją odpowiedzialność za wyżej wymienione zdarzenie co do zasady a także zaprzeczyła, aby powód poniósł koszty naprawy pojazdu w wysokości wyższej niż uznane przez ubezpieczyciela oraz zarzuciła, iż J. K. nie wykazał w żaden sposób dochodzonego roszczenia, w szczególności uzasadnienia dla stosowania w rozliczeniu szkody nowych części zamiennych będących w sprzedaży poza siecią (...) oraz cenę usługi w wielkości pozwalającej na naprawę pojazdu. Strona pozwana zakwestionowała jednocześnie prywatną kalkulację załączoną do pozwu podnosząc, iż ma ona wyłącznie walor dokumentu prywatnego i nie stanowi opinii w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Wreszcie strona pozwana wskazała, iż z uwagi na wysokość kosztów naprawy, szkoda w pojeździe powoda stanowi tzw. szkodę całkowitą. Jej wysokość przekracza wartość pojazdu sprzed zdarzenia, co czyni naprawę ekonomicznie nieuzasadnioną ( k. 39-41 ).

W załączniku do protokołu rozprawy z dnia 10 października 2016 r. powód wskazał, ze na skutek wypłaty odszkodowania zobowiązanie zakładu ubezpieczeń wygasa przez spełnienie w całości albo w zaspokojonej części. Wobec uznania roszczenia uprawnionego, w przypadku dalszego dochodzenia roszczeń, zakład ubezpieczeń pozbawia się możności podnoszenia zarzutów, o istnieniu których miał świadomość najpóźniej w momencie spełniania własnego świadczenia. Zakład ubezpieczeń dokonuje uznania własnego długu (odpowiada za jego spełnienie osobiście na podstawie zawartej umowy), nie zaś długu ubezpieczonego (k. 62-63).

Bezsporny w niniejszej sprawie pozostawał fakt, że w chwili zdarzenia sprawca szkody posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej. Bezsporny pozostawał również fakt wypłaty w toku postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela na rzecz powoda kwoty 13.692,16 złotych tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe powoda, którą poniósł w wyniku zdarzenia z dnia 1 marca 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 marca 2016 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do J. K. samochód marki R. (...) o nr rej. (...).

Dowód: zeznania świadka Ł. K. – k. 65-67

zeznania świadka W. S. - k. 65-67

zeznania powoda - k. 66-67

opinia biegłego sądowego P. G. – k. 72-94

W wyniku kolizji z dnia 1 marca 2016 roku w należącym do J. K. pojeździe marki R. (...) o nr rej. (...) uszkodzeniu uległ przód pojazdu. Koszt naprawy pozwalającej na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zaistnienia szkody przy użyciu oryginalnych części zamiennych, określony przy użyciu programu A. i przy uwzględnieniu technologii zalecanej przez producenta wynosi 31.702,09 złotych brutto. W związku z tym, iż koszt naprawy pojazdu powoda nie przekracza wartości pojazdu, to powstała szkoda nie ma charakteru całkowitej.

Dowód: opinia biegłego sądowego P. G. – k. 72-94

Ustaleń co do okoliczności kolizji, której skutkiem miała być szkoda w samochodzie powoda, a które to zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną, tut. Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadków – uczestników tamtych zdarzeń, a także powoda. Zeznania świadków były logiczne i wzajemnie się uzupełniały w zakresie okoliczności, że szkoda w samochodzie powoda była skutkiem kolizji z dnia 1 marca 2016 r. W związku z powyższym Sąd dał im wiarę w całości. Oprócz tego biegły P. G. metodą porównania uszkodzeń samochodu powoda z uszkodzeniami samochodu sprawcy wykazał, że do zdarzenia z dnia 1 marca 2016 r. z udziałem pojazdu powoda i samochodu sprawcy mogło dojść w deklarowanych przez powoda okolicznościach, a jego przebieg mógł być zgodny z okolicznościami deklarowanym przez świadków. Powyższa ocena zawarta w opinii biegłego wraz z zeznaniami świadków pozwoliły Sądowi na ustalenie, iż do wystąpienia szkody w samochodzie powoda doszło w deklarowanych przez niego okolicznościach, a zatem za naprawienie tej szkody jest odpowiedzialna strona pozwana. Nie mógł umknąć również uwadze fakt, iż na etapie postepowania odszkodowawczego strona pozwana uznała się za odpowiedzialną co do zasady za powstałą szkodę i wypłaciła powodowi część należnego odszkodowania. Ustaleń dotyczących rozmiaru i wysokości szkody w pojeździe powoda, zakresu niezbędnych do wykonania w pojeździe napraw i wysokości kosztów rynkowych naprawy samochodu powoda a także wskazania, czy szkoda w tym pojeździe nie miała charakteru całkowitego, Sąd dokonał na podstawie opinii biegłego sądowego P. G.. Sąd przedmiotową opinię ocenił jako prawidłową i rzetelną, sporządzoną zgodnie z zasadami sztuki przez osobę dysponującą w tym zakresie odpowiednią wiedzą i doświadczeniem zawodowym i odpowiadającą w całości zleceniu Sądu. Z tych też względów Sąd obdarzył niniejszą opinię przymiotem wiarygodności. Podkreślenia wymaga fakt, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie zgłosiła względem przedmiotowego opracowania żadnych zarzutów merytorycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 805 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W odniesieniu do umów odpowiedzialności cywilnej, do których niewątpliwie należy umowa odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, obowiązek zakładu ubezpieczeń sprowadza się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania, za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub osoba, na rzecz której umowa ubezpieczenia została zawarta. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia, przy czym uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń ( art. 822 kc ). Powyższe znajduje potwierdzenie w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych statuującym odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Z powyższych unormowań wynikają w konsekwencji następujące przesłanki, jakie winny być spełnione przez występującego z przedmiotowym roszczeniem, aby zasługiwało na uwzględnienie – zaistnienie szkody polegającej na zniszczeniu lub uszkodzeniu mienia, powstanie szkody w związku z ruchem pojazdu oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy uszczerbkiem majątkowym a zdarzeniem, w wyniku którego miało dojść do jego zaistnienia. W ocenie Sądu przedstawione przesłanki zaistniały w niniejszej sprawie. W toku postępowania dowodowego tut. Sad ustalił fakt zaistnienia szkody ( uszkodzenie należącego do J. K. pojazdu R. (...) o nr rej. (...) poprzez zniszczenie przodu samochodu ), powstanie przedmiotowej szkody w związku z ruchem pojazdu sprawcy ( w następstwie kolizji do jakiej doszło w dniu 1 marca 2016 roku ), który w dniu zaistnienia szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, oraz istnienie związku pomiędzy uszczerbkiem majątkowym powstałym po stronie powoda, a przedmiotowym zdarzeniem, na co wyraźnie wskazał biegły w sporządzonej opinii stwierdzając, iż „uszkodzenia pojazdu powoda korelują z możliwością wywołania ich samochodem świadka (sprawcy – przyp. Sądu)”. Podkreślenia wymaga, iż strona pozwana kwestionując okoliczności, w których miało dojść do uszkodzenia samochodu powoda, a przez to również swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie, nie kwestionowała swojej odpowiedzialności na etapie postępowania odszkodowawczego, czego wyrazem było przyznanie J. K. odszkodowania w wysokości 13.692,16 złotych. Postępowanie dowodowe w powyższym zakresie potwierdziło więc jedynie słuszność stanowiska strony pozwanej na etapie postepowanie likwidacyjnego tj. przyjęcia odpowiedzialności za szkodę w samochodzie powoda, które to stanowisko z niezrozumiałych przyczyn zostało zarzucone na etapie postępowania sądowego. Sporna pomiędzy stronami pozostawała również wysokość należnego powodowi odszkodowania, przy czym przeprowadzone postępowanie dowodowe wbrew stanowisku strony pozwanej wykazało zasadność roszczenia zgłoszonego w tym zakresie przez J. K.. Zgodnie bowiem z niekwestionowaną przez żadną ze stron opinią biegłego G., koszt naprawy pozwalającej na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed zaistnienia szkody przy użyciu oryginalnych części zamiennych, określony przy użyciu programu A. według technologii producenta, wynosi 31.702,09 złotych brutto. Nie sposób jednocześnie zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym przez stronę pozwaną, iż wysokość poniesionych przez powoda kosztów naprawy pojazdu winna być wykazana przedłożonymi przez niego rachunkami wskazującymi na faktycznie poniesione koszty naprawy samochodu. W judykaturze Sądu Najwyższego za ugruntowane i trafne należy bowiem uznać stanowisko, zgodnie z którym obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić, odszkodowanie ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek taki istnieje już od chwili wyrządzenia szkody do czasu wypłacenia przez zobowiązanego sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody ustalonej w sposób przewidziany prawem.

Nie były zasadne zarzuty strony pozwanej kwestionujące uprawnienie powoda do żądania odszkodowania w wysokości ustalonej na podstawie kosztów części zamiennych oryginalnych oznaczonych logo producenta pojazdu oraz stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych jak w autoryzowanych stacjach obsługi. Z art. 805 § 2 pkt 1 k.c. wynika, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody. Dokonując wykładni zacytowanego przepisu w kontekście odpowiedzialności ubezpieczyciela za naprawienie szkody w pojeździe będącej wynikiem kolizji drogowej, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku, sygn. akt III CZP 32/03, wyjaśnił, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Podjętą uchwałą Sąd Najwyższy udzielił odpowiedzi na zagadnienie prawne wyrażające wątpliwość, czy odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego obejmuje w zakresie kosztów robocizny faktycznie poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy, czy też koszty takiej naprawy ustalone przez biegłego według przeciętnych cen usług koniecznych do wykonania naprawy. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy opowiedział się za poglądem, wedle którego poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, którym zazwyczaj jest autoryzowany warsztat naprawczy związany z określoną marką samochodu. Zawsze jednak kosztami naprawy niezbędnymi będą tylko takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego, nie zaś koszty służące poprawieniu standardu uszkodzonego pojazdu, podnoszące poziom jego stanu technicznego w porównaniu ze stanem sprzed wyrządzenia szkody. W podobnym kierunku Sąd Najwyższy podążył w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, w której uznał, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Biegły sądowy P. G. zgodnie z poleceniem danym mu przez Sąd wyliczył koszty naprawy pojazdu. Naprawa z użyciem części oryginalnych nie doprowadziłaby do bezpodstawnego wzbogacenia po stronie poszkodowanego (i tym samym nie doprowadzi do takiego wzbogacenia po stronie powoda), bowiem oczywistym jest, że każde uszkodzenie pojazdu i późniejsza jego naprawa powypadkowa skutkują utratą wartości pojazdu, zatem naprawa z użyciem oryginalnych części zamiennych może co najwyżej zrównoważyć utratę wartości spowodowanej naprawą powypadkową. Zupełnie niezrozumiałe są zarzuty strony pozwanej dotyczące przyjęcia zawyżonej (jej zdaniem) stawki za roboczogodzinę prac. W kalkulacji przedłożonej przez powoda wraz z pozwem wcale nie przyjęto (jak wskazywała strona pozwana) stawki 120 złotych za roboczogodzinę, a stawkę 50 złotych za roboczogodzinę. W opinii biegłego G. zaś stawka ta wynosi 90 złotych za roboczogodzinę, będąc znacznie niższą od stawek stosowanych przez autoryzowane stacje obsługi – o czym Sąd ma wiedzę z opinii biegłych sądowych przygotowywanych w innych, podobnych rodzajowo sprawach. Niezależnie od tego można było by zauważyć, że jeśli powodowi przysługuje uprawnienie do wykonania naprawy pojazdu z użyciem oryginalnych części zamiennych, to również ma on uprawnienie do skorzystania z usług autoryzowanych stacji obsługi, zapewniających naprawę w technologii zgodnej z zaleceniami producenta, a nie ma obowiązku poszukiwania na rynku warsztatu naprawczego oferującego naprawę najtańszą (i często przez to mniej fachową).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 805 kc w zw. z art. 822 kc. Kwota zasądzona na rzecz powoda nie będącego płatnikiem podatku VAT objęła przy tym koszty brutto naprawy uszkodzonego pojazdu, albowiem jak wskazał Sąd Najwyższy między innymi w uchwale 7 sędziów z dnia 17 maja 2007 roku, sygn. akt III CZP 150/2006, odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednocześnie mając na uwadze, że powód żądał zapłaty kwoty 19.154 złotych, a z opinii biegłego wynika, że koszt naprawy pozwalającej na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zaistnienia szkody wynosi 31.702,09 złotych brutto, przy czym w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono powodowi kwotę 13.692,16 złotych, to na rzecz powoda należało zasądzić kwotę 18.010 zł stanowiącą różnicę między w/w sumami, a dalej idące powództwo należało oddalić. O odsetkach rozstrzygnięto na zasadzie art. 481 kc przy uwzględnieniu w tym zakresie stanowiska prezentowanego przez powoda, zresztą niezakwestionowanego przez stronę pozwaną. Tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz powoda zasądzono kwotę 4.800,00 zł na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Wydatkami w całości obciążono stronę pozwaną jako przegrywającą sprawę, na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c., gdyż powód uległ ze swoim żądaniem jedynie w niewielkiej części. Na zasadzie art. 108 § 1 k.p.c. dokonanie szczegółowego wyliczenia kosztów po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postepowanie w sprawie pozostawiono referendarzowi sądowemu.

(...).

1.  (...).

2.  (...)

3.  . (...)