Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Anna Koźlińska

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa P. Z. i R. W.

przeciwko E. K. i T. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa –Krowodrzy w Krakowie z dnia 19 maja 2016 r., sygnatura akt I C 3870/15/K

oraz apelacji powodów

na punkt III wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa –Krowodrzy w Krakowie dnia 19 maja 2016 r., sygnatura akt I C 3870/15/K,

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I nadając mu brzmienie:

„I. zasądza od pozwanych E. K. i T. K. solidarnie na rzecz powodów P. Z. i R. W. kwotę 41.324,94 złotych (czterdzieści jeden tysięcy trzysta dwadzieścia cztery złote 94/100), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi w następujący sposób:

-

od kwoty 154,27 zł od dnia 11.07.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.08.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.09.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.10.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.11.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.12.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.01.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.02.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.03.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.04.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.05.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.06.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.07.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.08.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.09.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.10.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.11.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.12.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,40 zł od dnia 11.01.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,40 zł od dnia 11.02.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,40 zł od dnia 11.03.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,40 zł od dnia 11.04.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 1520,40 zł od dnia 11.05.2014 do dnia zapłaty

-

od kwoty 19 631,50 zł od dnia 12 .04. 2014 roku do dnia zapłaty;”

2. oddala apelację pozwanych i powodów w dalej idącym zakresie;

3.koszty procesu na etapie odwoławczym pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II Instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego za wyjątkiem ustalenia podstawy prawnej powództwa w sprawie I C 488/12/K w przedmiocie zasadności podwyżki czynszu najmu, daty uprawomocnienia się wyroku ustalającego czynsz w sprawie I C 488/12/K oraz wysokości czynszu obowiązującego przed podwyżką i po ustaleniu ww. wyrokiem. Zatem na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje okazały się częściowo zasadne. Apelacja powodów skutecznie zarzuciła przyjęcie przedawnienia w zakresie kwot stanowiących różnicę pomiędzy czynszem dotychczasowym a czynszem podwyższonym, co do okresu sprzed maja 2012 roku. Apelacja pozwanych okazała się skuteczna w zakresie w jakim zasądzono odsetki od kwot stanowiących różnicę pomiędzy czynszem dotychczasowym a czynszem podwyższonym od 11 dnia każdego następującego miesiąca co do okresu sprzed 12 kwietnia 2014 roku.

Stan faktyczny poprawnie ustalony przez sąd pierwszej instancji sąd odwoławczy przyjął za własny czyniąc go tym samym podstawą faktyczną rozstrzygnięcia apelacyjnego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji pozwanych, należy wskazać, iż zarzucili oni orzeczeniu naruszenie art. 233 §1 k.p.c., a także art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, naruszenie zasady ciężaru dowodu oraz poczynienie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie tego, iż roszczenie powodów jest zasadne, pomimo braku jego wykazania – w szczególności w zakresie opłat za media.

Kontrola instancyjna nie pozwala jednak na stwierdzenie nieprawidłowości w zakresie gromadzenia materiału dowodowego i jego oceny, wyznaczonej treścią art. 233 § 1 k.p.c. Powodowie wykazali, że pozwani w okresie i zakresie objętym żądaniem, nie uiszczali opłat naliczanych z tytułu czynszu oraz opłat niezależnych od właściciela (za wodę i śmieci). Okoliczność ta znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka A. K. (k. 81v) (która zeznała, że pozwani wpłat dokonywali nieregularnie) oraz samego pozwanego T. K. (k.82v-83) (który przyznał, że nie płacił za media, starał się płacić regularnie, ale nie zawsze mu się to udawało). Natomiast na okoliczność wysokości dochodzonej od pozwanych kwoty powodowie przedłożyli dowody w postaci następujących dokumentów: specyfikacji zaległości od IV 2011 do VIII 2014 r. (za czynsz, śmieci i wodę) (k.7), rozliczenia należności (k.8), dowodów wpłat przez pozwanych (k.9-11), wykazu wpłat od 01.01.2010 r. do 14.08.2014 r. przez pozwaną E. K. (k.13-15). Kwota ta znajduje także potwierdzenie w zeznaniach świadka A. K. (k. 81v), z których wynika, że pozwani mają zaległości z tytułu opłat za mieszkanie. Natomiast stanowisko pozwanego T. K. w niniejszej sprawie nie było konsekwentne. W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym (k.37-40) zaprzeczył on bowiem, podobnie jak i pozwana, zasadności wyliczeń co do wysokości należnych powodom kwot. Ostatecznie jednak (k.82v-83, k.92) przyznał, że dług pozwanych z tytułu opłat za korzystanie z mieszkania wynosi 44 000 zł, kwestionując jedynie prawidłowość naliczeń za odsetki. Stosownie do art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Oświadczenie strony, które ma być podstawą ustalenia w trybie art. 229 k.p.c. należy odczytywać z uwzględnieniem kontekstu, w jakim zostało złożone oraz w połączeniu z całokształtem okoliczności sprawy i wyrażonego przez tę stronę stanowiska w sprawie. I tak należało ocenić przyznaną przez pozwanego okoliczność braku regulowania należności za opłat za lokal oraz wysokość zadłużenia, albowiem oświadczenie to znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym (zeznaniach świadka, zeznaniach stron oraz dokumentach). Pozwani nie zaoferowali żadnych dowodów na okoliczność uregulowania zobowiązania wobec powodów. Zgodnie z art. 232 k.p.c. w z. z art. 6 k.c. byli oni zobowiązany do wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzili skutki prawne. Na powodach spoczywał bowiem ciężar udowodnienia, z jakiego tytułu wynika dochodzona przez nich wierzytelność i w jakiej jest ona wysokości, natomiast na pozwanych spoczywał ciężar udowodnienia faktu uregulowania należności wynikających z korzystania z lokalu mieszkalnego.

Odnosząc się do sposobu naliczania odsetek od zasądzonych kwot w pierwszej kolejności należy zważyć, że Sąd odwoławczy, jako instancja także merytoryczna, zobligowany był zbadać sprawę w pełnym zakresie (w granicach apelacji), niezależnie od podniesionych zarzutów, ponieważ, zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c., rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a nie jej zarzutów. Winien zatem uwzględnić , w granicach zaskarżenia, wszystkie stwierdzone naruszenia prawa materialnego, procesowego i inne uchybienia, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji. Jakkolwiek w niniejszej sprawie pozwani nie podnieśli zarzutu naruszenia art. 481 k.c., Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił wysokość niektórych kwot, od jakich mogą być dochodzone odsetki ustawowe za opóźnienie, zasądzone w punkcie I zaskarżonego wyroku. Kwoty te bowiem powinny być pomniejszone o różnicę pomiędzy czynszem, jaki został ustalony w wyroku w sprawie wytoczonej przez pozwanych o ustalenie niezasadności podwyżki czynszu najmu sygn. akt I C 488/12/K, a czynszem, do którego uiszczania pozwani byli obowiązani przed podwyżką (750 zł). W tym miejscu należy zasygnalizować, że Sąd Okręgowy w dalszej części uzasadnienia, dotyczącej podniesionego przez powodów zarzutu naruszenia art. 5 k.c. w zw. z art. 118 k.c., ustalił, że należność obejmująca różnicę między skutecznie podwyższonym czynszem a czynszem dotychczasowym stała się wymagalna po uprawomocnieniu się wyroku ustalającego podwyżkę czynszu w sprawie I C 488/12/K, bowiem dopiero wówczas powstał ustawowy obowiązek jej zapłaty (jako dopłaty do wcześniej obowiązującego czynszu w wysokości 750 zł). Orzeczenie to uprawomocniło się w dniu 11 kwietnia 2014 r. (k.446 akt I C 488/12/K). Skoro więc pozwani nie byli obowiązani do zapłaty co miesiąc czynszu podwyższonego o kwotę 545 zł przed dniem 11 kwietnia 2014 r, odsetki od tej kwoty czynszu, obejmującego okres od kwietnia 2011 do kwietnia 2014, nie mogą być naliczane. W tym czasie pozwani byli zobligowani tylko do regularnego płacenia czynszu w wysokości 750 zł oraz opłat za śmieci i wodę, a ewentualne odsetki za okres kwiecień 2011-kwiecień 2014 należą się tylko od tych kwot.

Przechodząc do odsetek zasądzonych w pkt I zaskarżonego wyroku należy wskazać, że co do miesięcy maj 2012 i czerwiec 2012 kiedy pozwani byli zobowiązani jedynie do zapłaty czynszu w wysokości 750 zł oraz opłat za wodę – 153, 54 zł i za śmieci - 27,87 zł, które zostały uiszczone na co wskazuje przedstawione przez powodów rozliczenie opłat (k.7 i k.8). Wynikająca zaś ze specyfikacji zaległości przedstawionej przed powodów kwota 545 zł (k.7) ujęta pod pozycjami „V 2012 „i „VI 2012”, obejmuje podwyżkę czynszu, wymagalną dopiero z dniem 12.04.2014 r. Odsetki ustawowe za opóźnienie, zasądzone w punkcie I zaskarżonego wyroku należą się zatem od następujących kwot, pomniejszonych o kwotę 545 zł, (która nie była jeszcze wymagalna w terminach przyjętych przez Sąd I instancji):

-

od kwoty 154,27 zł od dnia 11.07.2012 r. do dnia zapłaty ( jako różnica pomiędzy czynszem i opłatą należną za ten miesiąc, przy przyjęciu wpłaty w wysokości 777,14 złotych )

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.08.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.09.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.10.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.11.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 931,41 zł od dnia 11.12.2012 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.01.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.02.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.03.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.04.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.05.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 943,98 zł od dnia 11.06.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.07.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.08.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.09.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.10.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.11.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 966,04 zł od dnia 11.12.2013 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,4 zł od dnia 11.01.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,4 zł od dnia 11.02.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,4 zł od dnia 11.03.2014 r. do dnia zapłaty

-

od kwoty 975,4 zł od dnia 11.04.2014 r. do dnia zapłaty

Począwszy od dnia 11.04.2014 r. czynsz (liczony już za maj 2014, bowiem termin płatności czynszu za kwiecień 2014 przypadał do 10-dnia tego miesiąca) należał się już w podwyższonej wysokości 1295 zł, bowiem orzeczenie ustalające kwotę podwyżki stało się prawomocne z dniem 11.04.2014 r. Zatem za miesiąc maj 2014 i kolejne obowiązywał już czynsz w wysokości 1295 zł, a więc odsetki od tej kwoty są uzasadnione od dnia 11.04.2014 r. do dnia zapłaty.

Jeśli chodzi o sposób obliczania odsetek ustawowych za opóźnienie, to Sąd Rejonowy prawidłowo zasądził je (przy uwzględnieniu korekty Sądu II instancji) w zakresie czynszu sprzed podwyżki od kwot od dnia następnego po upływie terminu do zapłaty (art. 481 § 1 k.p.c.), z tym że za czerwiec, lipiec i sierpień 2014 r. odsetki od kwot 1520,40 zł zostały zasądzone od dnia 11.06.2014 r. do dnia 17.07.2014 r., od dnia 11.07.2014 r. do dnia 14.08.2014 r., od dnia 11.08.2014 r. do dnia 17.09.2014 r., w związku z wpłatami pozwanych tytułem czynszu za te miesiące. Poprawnie też sąd rejonowy przyjął trzyletni termin przedawnienia tego świadczenia ( tj. dotychczasowego czynszu ) oddalając powództwo co do okresu sprzed maja 2012 roku . Oddalenie powództwa, co do tego okresu, co do różnicy pomiędzy czynszem dotychczasowym, a podwyższonym było jednak błędne, co zostanie szczegółowo wyjaśnione w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Odnosząc się do braku rozpatrzenia zarzutu potrącenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, zarzut taki w postępowaniu uproszczonym dopuszczalny jest tylko wówczas, gdy roszczenie nim objęte nadaje się do rozpoznania w tym postępowaniu (art. 505 ⁴ § 2 k.p.c.). Tymczasem roszczenie pozwanego o rozliczenie nakładów nie może być dochodzone w postępowaniu uproszczonym, albowiem nie mieści się w dyspozycji art. 505 ¹ k.p.c.

Kwestia rozłożenia należności na raty nie była przedmiotem ocen dokonywanych przez sąd pierwszej instancji albowiem pozwani nie zgłosili w tym przedmiocie wniosku, ani konkretnych propozycji co do ich terminu bądź wysokości. Tym samym nie ma podstaw aby zarzucać sądowi pierwszej instancji pominięcie art. 320 kpc. Instytucja zwana ,,moratorium sędziowskim” ma zastosowanie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, które oczywiście odnoszą się przede wszystkim do majątkowej zdrowotnej albo rodzinnej sytuacji dłużnika . Przepis art. 320 kpc znajdzie zatem zastosowania w sytuacji, w której natychmiastowe spełnienie świadczenia jest niemożliwie bądź jest znacznie utrudnione dla zobowiązanego, przy czym uzasadnione jest oczekiwanie, że przeszkody te odpadną z upływem terminu płatności poszczególnych rat czy odroczonego obowiązku spełnienia świadczenia w całości. Stosowanie art. 320 kpc nie może jednak być całkowicie oderwane od interesu wierzyciela w tym sensie, że nie może być tylko i wyłącznie odroczeniem czasie realizacji przez pozwanego obowiązku świadczenia, które nawet po upływie terminu płatności kolejnych rat, nie będzie realizowane. Instytucja ta ma zatem na celu pogodzenie interesów wierzyciela i dłużnika w taki sposób aby tego ostatniego nie narażać na nadmiernie dolegliwe skutki, a z drugiej strony zapewnić wierzycielowi realizację jego słusznych praw. Jest to zatem swego rodzaju kompromis uzależniony od rzeczywistych możliwości finansowych dłużnika , który daje rękojmię spłaty kwoty rozłożonej na raty . Brak ze strony pozwanych jakiejkolwiek propozycji co do sposobu i terminu ratalnej spłaty zadłużenia wyklucza zastosowanie regulacji z art. 320 kpc. .

Powodowie w swej apelacji zarzucili obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 5 k.c. w zw. z art. 118 k.c. poprzez uwzględnienie podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia roszczenia powodów za okres sprzed dnia 16 kwietnia 2015 r., na skutek bezzasadnego uznania, iż zarzut ten nie jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Zarzut ten okazał się częściowo zasadny, jednak nie z uwagi na naruszenie art. 5 k.c., lecz z powodu naruszenia art 118 kc, poprzez przyjęcie , że kwota stanowiąca różnicę pomiędzy czynszem sprzed podwyżki a czynszem podwyższonym była wymagalna 10 dnia każdego następującego miesiąca i jako świadczeni okresowe podlegała trzyletniemu przedawnieniu .

Powodowie argumentowali, iż do wydania wyroku Sądu Rejonowego z dnia 10 lutego 2014 r. sygn. akt I C 488/12/K w sprawie wytoczonej przez pozwanych o ustalenie niezasadności podwyżki czynszu najmu, pomiędzy stronami istniał spór co do samej wysokości czynszu Zdaniem apelujących, kwestia wysokości czynszu rozstrzygnęła się dopiero w dniu 10 lutego 2014 r. Argumenty powodów okazały się skuteczne w zakresie w jakim należało uznać brak przedawnienia roszczenia o zapłatę czynszu w części obejmującej podwyżkę o 545 zł za okres przed kwietniem 2012 r.

Jak wynika z akt sprawy I C 488/12/K, podstawą prawną powództwa E. K. i T. K. w sprawie pod ww. sygnaturą był art. 8a ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, przewidujący sądowy model kontroli podwyżki czynszu (uzasadnienie wyroku w sprawie I C 488/12/K , k. 455-469 ww. akt). Zgodnie z ust. 6a pkt 2 ww. ustawy w przypadku wniesienia do sądu pozwu o ustalenie, na podstawie przepisów ust. 4a-4e, że podwyżka jest niezasadna albo jest zasadna, lecz w innej wysokości, lokator jest obowiązany uiszczać czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu w dotychczasowej wysokości do dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu kończącego postępowanie w sprawie, z zastrzeżeniem ust. 6b. W przypadku uznania przez sąd podwyżki wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu za zasadną, choćby w innej wysokości niż wynikająca z wypowiedzenia, obowiązkiem lokatora jest zapłata kwoty odpowiadającej różnicy między podwyższonym a dotychczasowym czynszem albo innymi opłatami za używanie lokalu, za okres od upływu terminu wypowiedzenia (ust. 6b). W świetle wskazanych wyżej przepisów, do czasu uprawomocnienia się orzeczenia sądu lub do dnia rozwiązania stosunku prawnego, gdy lokator odmówił przyjęcia podwyżki, obowiązany jest on uiszczać czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu w dotychczasowej wysokości. Jeżeli w całości lub części podwyżka okaże się zasadna, lokator ma obowiązek zapłacić różnicę między skutecznie podwyższonym czynszem (opłatami) a czynszem dotychczasowym.

Z ustaleń poczynionych w sprawie I C 488/12/k , wynika że wysokość czynszu przed jego wypowiedzeniem w 2010 roku wynosiła 750 zł (k.441, k.461 akt I C 488/12/K). Z kolei wyrokiem z dnia 10.02.2014 r. ustalono, że podwyżka czynszu dokonana przez R. W. i P. Z., za pośrednictwem zarządcy (...) w K. w piśmie z dnia 22 listopada 2010 r., jest zasadna do kwoty 1295 zł. Orzeczenie to stało się prawomocne z dniem 11.04.2014 r. (k.446 akt I C 488/12/K). Wierzyciel może żądać odsetek jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia . Opóźnienie następuję w wówczas gdy dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie. Upływ terminu spełnienia świadczenia stanowi o jego wymagalności. Termin spełnienie świadczenia dotyczącego zapłaty różnicy w czynszu został określony przepisem art. 6b uopl. Przed dniem 11 kwietnia 2014 roku roszczenie o zapłatę różnicy nie było wymagalne, a zatem przed tym dniem ani nie rozpoczął się bieg terminu jego przedawnienia, ani wierzyciel nie mógł żądać jego spełnienia, co wyklucza obciążenie dłużników obowiązkiem zapłaty odsetek. Odsetki ustawowe za opóźnienie w dokonaniu zapłaty będą dotyczyć tylko okresu po uprawomocnieniu się wyroku, gdyż wtedy dopiero powstał ustawowy obowiązek zapłaty. Sąd I instancji uznał zgłoszony przez pozwanych zarzut przedawnienia za skuteczny, z tym że błędnie rozciągnął go na całość należności, obejmujących okres przed 16 kwietnia 2012 r. Jedynymi zaległościami jakie uległy przedawnieniu za ten okres były należności za czynsz wysokości 750 zł oraz opłaty za media. W tym zakresie aktualny pozostaje określony w art. 118 k.c. trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe, a taki charakter właśnie miało roszczenia powodów, mając na uwadze wniesienie pozwu w dniu 16 kwietnia 2015 r. Powodowie nie wykazali, aby nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 k.c. w zw. z art. 6 k.c.), jak również nie wykazali, jak wskazano wyżej, aby opóźnienie w dochodzeniu roszczenia spowodowane było postępowaniem pozwanych, a tym samym brak jest podstaw do uznania, by zgłoszony zarzut przedawnienia w sprawie był nadużyciem prawa, o którym mowa w art. 5 k.c.

Sąd Rejonowy niezasadnie natomiast przyjął, że przedawnieniu uległy także należności za czynsz w części obejmującej różnicę między skutecznie podwyższonym czynszem a czynszem dotychczasowym tj. 545 zł (należną za okres sprzed kwietnia 2012 r.). Powodowie mogli skutecznie dochodzić tych kwot dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia w sprawie I C 488/12/K, co nastąpiło z dniem 11.04.2014 r. Ponadto do powyższych kwot ma zastosowanie inny termin przedawnienia, tj. 10 letni, określony w ar. 125 § 1 zd. pierwsze k.c. W związku z powyższym Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powodów dodatkowo kwotę 19 631,50 zł (19 620 + 11,15), stanowiącą sumę wielokrotności kwoty 545 zł (36 miesięcy x 545 zł = zł) jako należności z tytułu różnicy czynszu za miesiące od maja 2011 do kwietnia 2012 r. i od lipca 2012 do kwietnia 2014 oraz kwoty 11,15 zł jako należności za kwiecień 2011. Roszczenie powodów za kwiecień 2011 obejmowało kwotę 11,15 zł, a ze specyfikacji zaległości i rozliczenia (k7 i k.8) wynika, że w tym miesiącu pozwani zapłacili łącznie 1 443,45 zł, w tym 533,85 należało zaliczyć na poczet „różnicy” 545 zł (pozostaje wiec 11,15 zł).

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 19 631 ,50 zł należą się od 12.04.2014 zł, albowiem roszczenie o należności czynszu z tytułu różnicy 545 zł stały się wymagalne z dniem uprawomocnienia wyroku w sprawie I C 488/12/K.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 386 § 1 i art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego wywołanego apelacją powodów orzeczono na zasadzie art. 100 k.c., znosząc je wzajemnie albowiem obie apelacje zostały częściowo uwzględnione.