Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Lucyna Tomala

w obecności Ewy Bieleckiej funkcjonariusza Śląskiego Urzędu Celno-Skarbowego
w Katowicach

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2018 r.

sprawy:

P. C. /C./

s. T. i A.

ur. (...) w E.

oskarżonego o czyn art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 27 lipca 2018r. sygn. akt III K 1155/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą
za II instancję w kwocie 1.080 (jeden tysiąc osiemdziesiąt) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 578/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał P. C. za winnego popełnienia czynów polegających na tym , że :

I.w okresie od 1 grudnia 2010 roku do 11 lutego 2011 roku w lokalu o nazwie (...) Bar (...) na ulicy (...) w R. urządzał gry hazardowe w celach komercyjnych na automacie do gier hazardowych o nazwie H. (...), numer seryjny HS 111-2010 130, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201/2009 poz. 1540),tj. czynu z art. 107 § 1 kks,

II.urządzał w okresie od 5 stycznia do 1 czerwca 2011 r. gry hazardowe w celach komercyjnych na automacie do gier o nazwie (...) nr HS 111-2010-213, w lokalu „Piwnica u J.” przy ul. (...) w Ś., wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201/2009 poz. 1540, z późn. zm.),tj. czynu z art. 107 § 1 kks,

III.urządzał w nieustalonym czasie do 28 lutego 2011 r. gry hazardowe w celach komercyjnych na automacie do gier o nazwie (...) nr (...)095-HS w lokalu Klub (...) przy ul. (...) w J. wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201/2009 poz. 1540, z późn. zm.),

tj. czynu z art. 107 § 1 kks, przyjmując, że popełnione one zostały w warunkach ciągu przestępstw skarbowych określonego w art. 37 § 1 pkt. 3 kks i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt. 3 oraz § 4 kks i art. 38 § 1 pkt. 3 kks wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych, ustalając jedną stawkę w wysokości 80 złotych.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., w brzmieniu sprzed dnia 01.07.2015r. w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 20 § 2 kks warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 21 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 90 zł oraz opłata w wysokości 960 zł .

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego P. C. zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podst. art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi zarzucił :

1.naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 2 ust. 1 ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540) poprzez ich błędną interpretację, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do stanu faktycznego ustalonego w sprawie podczas gdy prawidłowa wykładnia powołanych przepisów wskazuje, że gry na urządzeniach eksploatowanych przez oskarżonego nie miały charakteru losowego, a zatem ww.przepisy nie powinny znaleźć zastosowania w sprawie,

2.naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 4 § 2 i 3 kks poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że oskarżonemu można przypisać działanie z zamiarem popełnienia przestępstwa skarbowego, podczas gdy zarówno stan faktyczny sprawy jak i usprawiedliwione okolicznościami przekonanie oskarżonego o legalności jego zachowania wskazują, że zarzutu działania z zamiarem nie można oskarżonemu przypisać,

3.naruszenie prawa materialnego w postaci art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie go w sprawie jako normę uzupełniającą treść przepisu art. 107 § 1 kks podczas gdy przepis ten ( art.6 ugh) nie znajduje zastosowania w sprawach o czyny określone w art. 107 § 1 kks, albowiem przepis art. 6 ust. 1 ugh odnosi się do „prowadzenia działalności” a nie do „urządzania gier” na automatach , co jest znamieniem ustawowym typu czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks,

4.naruszenie prawa materialnego w postaci art. 10 § 1 kks poprzez niezastosowanie go w sprawie, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują, że działanie oskarżonego, jeśli w ogóle może być oceniane jako naruszające przepisy ustawy o grach hazardowych i kodeksu karnego skarbowego, to powinno być rozpatrywane w kategorii błędu co do znamienia ustawowego art. 107 §1 kks „urządzania gier na automatach wbrew przepisom ustawy” wykluczającego przypisanie oskarżonemu umyślnego popełnienia czynu zabronionego określonego w tym ostatnim przepisie,

5.naruszenie prawa materialnego w postaci art. 6 § 2 kks poprzez niezastosowanie go w sprawie pomimo wystąpienia przesłanek do zakwalifikowania zarzucanego oskarżonemu zachowania jako jednego czynu zabronionego kwalifikowanego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks, a nie ciągu przestępstw skarbowych z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 kks,

6.obrazę prawa materialnego w postaci naruszenia z art. 37 § 1 pkt 3 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, co spowodowało w konsekwencji obostrzenie wymierzonej oskarżonemu kary, pomimo iż nie było do tego podstaw, skoro uznać należało, że oskarżony popełnił jeden czyn zabroniony z art. 107 § 1 kks działając w warunkach czynu ciągłego z art. 6 § 2 kks, a taka kwalifikacja prawna skutkuje brakiem podstaw do zastosowania obostrzenia kary z art. 37 i 38 kks.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

2.alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

3. w przypadku uwzględnienia apelacji o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów obrony udzielonej mu z wyboru w postępowaniu apelacyjnym,

4.na wypadek uwzględnienia zarzutu nr 6 o zmianę orzeczonej wobec oskarżonego kary poprzez orzeczenie wyłącznie kary grzywny.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia wniosków apelacji obrońca wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie na podst. art. 11 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony przez obrońcę oskarżonego w apelacji jest chybiony, dotyczy on przede wszystkim stanu prawnego sprzed 12 czerwca 2015 r. W tym dniu ustawą została zmieniona ustawa o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz.1201) z dnia 19 listopada 209 r. o grach hazardowych. Zmiany ustawy weszły w życie 3 września 2015 r. będąc wcześniej notyfikowane przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 r. Jak słusznie podkreślił w swoim uzasadnieniu sąd I instancji oskarżony swoim zachowaniem dopuścił się naruszeni wskazanych norm prawnych z ustawy o grach hazardowych a w szczególności naruszył art. 6 ust. 1 w/w ustawy. Wbrew temu co twierdzi w swojej apelacji obrońca oskarżonego art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dna 22 czerwca 1998 r. Tą kwestia ostatecznie została rozstrzygnięta w orzecznictwie m. in. SN w wyroku z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt V KK141/17, oraz uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. akt I KZP 17/16. Jak wynika z akt sprawy oskarżony nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna , a gry które urządzał odpowiadają definicji stawowej z ustawy o grach hazardowych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sadu Najwyższego urządzanie gry na automatach dozwolone jest tylko w kasynach gry prowadzonych w ramach udzielonej koncesji. Zakaz prowadzenia tego rodzaju działalności poza warunkami koncesji dotyczy wszystkich podmiotów , zarówno osób fizycznych jak i prawnych, niezależnie od tego, czy posiadają koncesję na prowadzenie kasyna gry, czy też takiej koncesji nie posiadają. Z treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. I KZP 17/16 wynika, że czyn polegający na urządzaniu wbrew normie z art. 6 ust. 1 u.g.h. gier na automatach pomimo nie posiadania koncesji na prowadzenie kasyna stanowi przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s .nawet przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych. Oskarżony nie posiadł przed wejściem w/w ustawy zezwolenia albo koncesji tak więc przepis art. 4 tej ustawy nie ma do niego zastosowania. Nie trafny jest podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut błędnej interpretacji przez sąd rejonowy art. 2 ust. 1, 3 i ust. 5 ustawy o grach hazardowych. Wbrew temu co twierdzi obrońca oskarżonego, że przedmiotowe urządzenia oferowały wyłącznie gry zręcznościowe, zebrane dowody w postaci zeznań funkcjonariuszy celnych M. D., B. G. i M. T. wskazują jednoznacznie, że grający na automatach do gier (...) nr HS 111-2010-130, (...) nr HS 111-2010-213 oraz (...) nr (...)095-HS nie ma żadnego wpływu na wynik przeprowadzonej gry, gdyż na automacie miała ona charakter losowy. Również sporządzona przez biegłych opinie w tej kwestii K.147-157 i K 203-209 akt wskazują jednoznacznie, że automaty te oferują gry w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. W tej kwestii wypowiedział się również Sąd Najwyższy który w wyroku z dnia 7 maja 2012 r. w sprawie o sygn. akt V KK 420/11 stwierdził : zgodnie z art.2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych gra na automacie „ma charakter losowy” jeżeli jej wynik jest nieprzewidywalny dla grającego. Nieprzewidywalność tę oceniać należy przez pryzmat warunków standartowych, w jakich znajduje się grający, nie zaś przez pryzmat warunków szczególnych.

Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Oskarżony wiedząc, że konieczne jest uzyskanie stosownych koncesji nie starał się spełnić któregokolwiek z

wymogów określonych prawem lub uzyskać wymaganą prawem koncesję .Jak słusznie podkreślił w swoim uzasadnieniu sąd I instancji, oskarżony działał co najmniej z zamiarem ewentualnym, zajmowanie przez funkcjonariuszy celnych kolejnych automatów należących do oskarżonego , powinno wzbudzić u niego wątpliwości co do legalności charakteru gier prowadzonych na takich urządzeniach. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego P. C. wyczerpało znamiona zarzucanych mu czynów opisanych w akcie oskarżenia. Słusznie również sąd rejonowy przyjął, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw w ramach ciągu przestępstw skarbowych określonych w art. 37 § 1 pkt 3 kks. Pomiędzy poszczególnymi przestępstwami za które oskarżony nie został skazany, odstęp czasu nie jest długi, nie przekracza roku. Biorąc pod uwagę, że czyn z art. 107 § 1 kks zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karą łącznie, trudno uznać, że wymierzenie oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz kara grzywny 120 stawek po 80 zł każda jest karą rażąco niewspółmiernie surową, a tylko wymierzenie takiej kary uzasadniałoby ingerencję sadu odwoławczego. Wymierzona oskarżonemu kara jest sprawiedliwa, odpowiednia do stopni winy i społecznej szkodliwości. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki