Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku, XIV Wydział Karny w składzie :

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Buraczewska

Protokolant: prot. sąd. Łukasz Jędrzejewski

przy udziale oskarżyciela publicznego: M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r. sprawy:

E. J.

c. S. i A. z domu L.

ur. (...) w S.

oskarżonej o to, że:

wbrew ustawowemu obowiązkowi nie złożyła w terminie ustawowym w imieniu M. C. tj. do dnia 15.01.2015 roku informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE za miesiąc grudzień 2014 roku

tj. o popełnienie wykroczenia skarbowego z art. 80a § 2 kks w zw. z art. 9§ 3 kks

I.  uniewinnia oskarżoną E. J. od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt XIV W 2169/15

UZASADNIENIE

Oskarżyciel - Urząd Skarbowy w S. oskarżył E. J. o to, że:

wbrew ustawowemu obowiązkowi nie złożyła w terminie ustawowym w imieniu M. C. tj. do dnia 15.01.2015 roku informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE za miesiąc grudzień 2014 roku

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 80a § 2 kks w zw. z art. 9§ 3 kks

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. J. jest doradcą podatkowym, prowadzi własną Kancelarię (...) w S., zatrudniając 9 osób. W ramach prowadzonej działalności Kancelaria (...) dokonywała rozliczeń podatkowych M. C. NIP (...). Za grudzień 2014 roku nie złożona została deklaracja VAT-UE w imieniu tegoż podatnika. Pismem z dnia 11 marca 2015 roku, które wpłynęło do Urzędu Skarbowego w S. w dniu 16 marca 2015 roku E. J. poinformowała Naczelnika Urzędu Skarbowego o zaistniałej sytuacji z wnioskiem o zastosowanie czynnego żalu na odstawie art. 16 kks, załączając jednocześnie niezłożoną w terminie ustawowym deklarację VA-UE.

Jednocześnie w deklaracji VAT-7 złożonej w imieniu M. C. za IV kwartał 2014 roku wykazano wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie : wyjaśnień oskarżonej E. J. (k. 49-50) oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a ujawnionych na rozprawie.

Oskarżona E. J. nie przyznała się do winy w zakresie zarzuconego jej czynu. Nie kwestionowała ona spóźnienia w złożeniu informacji VAT-UE (wskazując jedynie, że termin do jej złożenia drogą elektroniczną to 25 dzień następnego miesiąca). Oskarżona wyjaśniała, że jej kancelaria jest dużym podmiotem, zatrudnia 9 osób i tak naprawdę sytuacja wynikała ze spóźnienia jednego z jej pracowników.. Wskazywała, że nie było w tym zamiaru bezpośredniego, a jedyne brak dokładnego sprawdzenia wykonania tego obowiązku – błąd w nadzorze. Oskarżona podkreślała również, że nikt nie doznał uszczerbku z tego tytułu, bowiem złożona była deklaracje VAT-7 i informacja o tym była tam zawarta. Ponadto podała, że złożyła czynny żal. Przyznała, że wcześniej zdarzyła się sytuacja, gdzie nie złożono deklaracji, ale na jej wniosek nie została ukarana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w S.. Oskarżona podkreślała, że zaistniała sytuacja to był tylko błąd, omyłka a nie celowe działanie.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej E. J. w pełni zasługują na wiarę. Wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w toku postępowania. Z analizy tejże dokumentacji, można przede wszystkim wysnuć taki wniosek, że E. J. zareagowała natychmiast po stwierdzeniu nieprawidłowości, składając wymaganą informację, a fakt, że okoliczności, których ona dotyczyła, zostały zawarte w deklaracji VAT-7 złożonej również w imieniu tego podatnika, wskazuje na to, że faktycznie, jak podkreślała oskarżona, wynikało to ze zwykłego przeoczenia jej czy też podległego jej pracownika biura.

Wykroczenie skarbowe z art. 80a § 2 kks polega na nie złożeniu, wbrew obowiązkowi, w terminie właściwemu organowi informacji podsumowującej (w tym przypadku VAT-UE). W tej sprawie oskarżona nie kwestionowała ani zaistnienia obowiązku złożenia tej informacji, ani też tego, że w imieniu podatnika M. C. była do tego zobowiązana.

W związku z podnoszonym przez oskarżoną zarzutem braku zawinienia po jej stronie, stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 4 § 1 kks przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe można popełnić umyślnie, a także nieumyślnie, jeżeli kodeks tak stanowi.

Wykroczenie z art. 80a § 2kks nie przewiduje formy nieumyślnej, zatem może zostać popełnione jedynie z winy umyślnej. Zgodnie z art. 4 § 2 kks czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

W bogatym orzecznictwie podkreśla się, że zamiaru nie można domniemywać, należy sprawcy wykazać, na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych, że miał świadomość, iż jego zachowanie może wyczerpywać znamiona czynu zabronionego, i na to się godził ( wyrok SN z 6 lutego 1973 r., V KRN 569/72, LexPolonica nr 308824, OSP 1973, nr 6, poz. 229, i z 27 lipca 1973 r., IV KR 153/73, LexPolonica nr 302558, OSNKW 1974, nr 1, poz. 5). W tym zakresie należy przytoczyć postanowienie Sądu Najwyższego z 23 maja 2002 r., V KKN 426/00, LexPolonica nr 357344 ( OSNKW 2002, nr 9-10, poz. 81), który stwierdził, że: „Wymagana przez przepisy dawnej ustawy karnej skarbowej (art. 4 u.k.s.) - podobnie zresztą, jak i obecnego Kodeksu karnego skarbowego (art. 4 § 1 k.k.s.) - jako warunek odpowiedzialności karnej, umyślność zachowania się sprawcy odnosząca się także do przestępstw i wykroczeń z zakresu obowiązków podatkowych, nie może być wywodzona z samego faktu zaistnienia znamion strony przedmiotowej danego czynu skarbowego. Nie można jej domniemywać, lecz należy ją udowodnić, choćby na podstawie dowodów pośrednich, w drodze logicznego rozumowania z całokształtu zebranego materiału dowodowego. Niezbędne jest jednak wykazanie na podstawie takiego materiału, że sprawca co najmniej godził się na możliwość popełnienia czynu zabronionego jako przestępstwa (wykroczenia) skarbowego".

W ocenie Sądu nie można zarzucić E. J. chociażby zamiaru ewentualnego, skoro prowadząc Kancelarię (...) powierza swoim pracownikom dopełnianie wszystkich obowiązków, może liczyć na prawidłowe ich wykonanie. Okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za uznaniem, że doszło do przeoczenia, które niezwłocznie zostało usunięte, a więc brak jest winy umyślnej.

W efekcie Sąd stwierdził, że wystąpiła przesłanka, o której mowa w art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. co obligowało Sąd zgodnie z treścią art. 414 § 1 k.p.k. do uniewinnienia oskarżonej E. J. od zarzuconego mu czynu.

Sąd na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa (pkt2).