Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie Wydział I Cywilny

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Dorota Słowik

Protokolant Dagmara Wróbel

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. L.

przeciwko P. Z.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego P. Z. na rzecz powoda T. L. kwotę 1700 zł (jeden tysiąc siedemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3. zasądza od powoda T. L. na rzecz pozwanego P. Z. kwotę 1146 zł. (jeden tysiąc sto czterdzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 171/17

UZASADNIENIE

Powód T. L. złożył pozew przeciwko P. Z. o zapłatę kwoty 6.700,00 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu podał, iż strony w dniu 8 sierpnia 2014 r. zawarły umowę, mocą której powód wyłożył za pozwanego koszt kursu prawa jazdy kat. D w kwocie 3.000,00 zł. Pozwany zobowiązał się zwrócić koszt kursu i zapłacić karę umowną w kwocie 5.000,00 zł w razie nie wywiązania się z postanowień umowy (zatrudnienie przez okres min. 2 lat). Pozwany nie dotrzymał zobowiązania. Na poczet zwrotu kosztów szkolenia pozwany przekazał pozwanemu kwotę 1.300,00 zł. Nadal do zapłaty z tego tytułu pozostała kwota 1.700,00 zł. Łącznie z tytułu niedochowania warunków wynikających z umowy pozwany zobowiązany jest zapłacić powodowi kwotę dochodzoną pozwem. Powód bezskutecznie wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty.

W dniu 9 maja 2016 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Potwierdził, że powód zawarł z nim umowę w sprawie kosztów związanych z kursem na prawo jazdy. Zaprzeczył jakoby dokonał wpłat na rzecz powoda w kwocie 1.300,00 zł, wynikających z pokwitowań KP 1/10/15, KP 1/11/15 i KP 1/01/16. Spłata kosztów szkolenia miała nastąpić w okresie 6 miesięcy od podjęcia przez pozwanego zatrudnienia. W tym celu pozwany upoważnił powoda do potrącenia należnych kwot z przysługującego wynagrodzenia, w sześciu równych miesięcznych ratach. Pozwany formalnie podjął pracę u powoda w dniu 1 września 2015 r. i od tego czasu powód potrącał pozwanemu kwotę 500,00 zł z wynagrodzenia. W lutym 2016 r. została potrącona ostatnia rata. Podniósł zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powoda co do kary umownej nałożonej na pozwanego. Podstawy nałożenia kary są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Kara stanowi niemalże dodatkowe źródło dochodu powoda. Wskazał, że całość należności została przez pozwanego zapłacona, a co za tym idzie wysokość kary winna być obniżona, jako zbyt wygórowana.

W piśmie procesowym z dnia 13 marca 2017 r. podtrzymał żądanie pozwu. Wskazał, że ciężar dowodu spłaty kwoty 3.000,00 zł spoczywa na pozwanym. W interesie pozwanego było domaganie się dokumentu potwierdzającego dokonane przez niego rzekomo wpłaty. Pozwany nie wnosił o otrzymanie pokwitowania należnego wynagrodzenia i nie zwracał się o przekazywanie wynagrodzenia na konto bankowe. Ustanowienie kary umownej w umowie cywilnoprawnej nie jest nadużyciem i nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, ani z dobrymi obyczajami. Fakt niedotrzymania przez pozwanego postanowień umownych jest ewidentny. Umowa gwarantowała pozwanemu uzyskanie kwalifikacji, których pozwany wcześniej nie posiadał. Gwarantowała mu także zatrudnienie. Powód nie jest jednostką szkolącą lecz umożliwia podjęcie szkolenia tym osobom, aby świadczyły one w przyszłości pracę na jego rzecz, a nie na rzecz firm konkurencyjnych. Pozwany świadomie i odpowiedzialnie zawarł umowę z powodem i nie zachodzą przesłanki do uchylenia w tym zakresie oświadczenia woli przez pozwanego. Kara umowna nie jest wygórowana, tym bardziej, że pozwany nie byłby zobowiązany do zapłaty tej kwoty, gdyby dotrzymał warunków umowy. Powód ponosi ewidentną szkodę, gdy przeszkolone osoby nie zamierzają pracować w firmie powoda. Wpływa to na brak stabilizacji kadrowej i realizację planów wobec kontrahentów. Powód wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę z pozwanym nastąpiło na podstawie art. 52 kp, bez wypowiedzenia z winy pracownika. Pozwany dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych.

Na rozprawie w dniu 28 marca 2017 r. powód podtrzymał pozew w całości. Wskazał, że pozwany otrzymywał pokwitowania wpłaconych kwot. Przyznał, że kwotę wskazaną w pozwie pozwany mu wpłacił. Oświadczył, że pozwany nie odwoływał się do Sądu od dyscyplinarnego wypowiedzenia umowy o pracę. Kary umowne mają za zadanie dyscyplinować kierowców, nie są zaś po to by zarabiać na nich.

Pozwany w piśmie z dnia 14 czerwca 2017 r. zakwestionował rzetelność pokwitowań dołączonych do pozwu. Fakt posiadania oryginałów pokwitowań przez powoda, podważa wiarygodność zeznań K. L.. Wskazał, że brak na nich podpisu pozwanego, a na każdym z czterech pokwitowań widnieje numer porządkowy “1”, co jest mało prawdopodobne w przedsiębiorstwie zatrudniającym 70-80 kierowców. Od 2014-2015 roku powód zaprzestał wydawania pokwitowań z niewiadomych przyczyn. Wszelkie informacje odnośnie wpłat pracowników, w tym z tytułu nakładanych kar, był zapisywane w prowadzonej przez powoda dokumentacji.

W piśmie z dnia 29 czerwca 2017 r. powód poinformował, że nie istnieje dokument – ewidencja wpłat dokonywanych przez kierowców powoda, w tym przez pozwanego w okresie od września 2015 r. do lutego 2016 r. Dowodem wpłaty było każdorazowo pokwitowanie na druku KP.

Na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2017 r. pełnomocnik powoda okazał oryginały pokwitowań dołączonych do pozwu. Pełnomocnik pozwanego nie kwestionował okazanych dokumentów. Oświadczył nadto, że pozwany dokonywał wpłat każdego miesiąca.

Na ostatniej rozprawie w dniu 22 września 2017 r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu. Wskazał, że roszczenie zostało udowodnione co do wysokości i co do zasady. Stanowisko pozwanego nie ma pokrycia w dokumentach. Pozwany wziął na siebie odpowiedzialność za rozwiązanie umowy. Powód dał pozwanemu pracę i zawód, a kara umowna nie jest wygórowana za pozyskanie takich uprawnień.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów. Powód jako inicjator postępowania winien udowodnić swoje żądanie. Sama treść dokumentów i ich dat budzi wątpliwości.

Stanowiska stron nie uległy zmianie do zamknięcia rozprawy.

S ąd ustalił co następuje:

W dniu 8 sierpnia 2014 r. powód T. L., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) T. L. z siedzibą w miejscowości W. i pozwany P. Z. zawarli umowę, mocą której pozwany zobowiązał się ukończyć kurs prawa jazdy kat. D, prowadzony przez podmiot wskazany przez powoda oraz podjąć pracę u powoda w ciągu tygodnia od zdobycia uprawnień. Powód zaś zobowiązał się do wyłożenia kosztów szkolenia w kwocie 3.000,00 zł. i zatrudnienia pozwanego po ukończeniu szkolenia i zdobyciu wymaganych uprawnień. Pozwany zobowiązał się ponadto do zwrotu powodowi kosztów szkolenia w okresie 6 miesięcy od podjęcia zatrudnienia u powoda. Pozwany upoważnił powoda do potrącenia należnej kwoty z wynagrodzenia powoda, w 6 równych ratach miesięcznych. W przypadku, gdy pozwany nie podjąłby szkolenia, nie ukończyłby szkolenia w określonym terminie, nie przystąpiłby do egzaminu państwowego i nie uzyskałby uprawnień, nie podjąłby zatrudnienia w ciągu tygodnia od uzyskania uprawnień lub nie przepracowałby u powoda sześciu miesięcy, wówczas zobowiązany byłby do jednorazowej zapłaty całej kwoty w terminie 7 dni wraz z karą umowną w wysokości 5.000,00 zł. Karę tę pozwany musiałby zapłacić również w sytuacji, gdy nie przepracowałby u powoda okresu pięciu lat.

(dowody: umowa z dnia 8 sierpnia 2014 r. - k. 9-10)

Pozwany ukończył kurs prawa jazdy kat. D w Szkole (...) w T.. Koszty kursu, w dniu 15 grudnia 2014 r. zostały pokryte ze środków powoda T. L..

(okoliczno ści bezsporne, a nadto: faktura VAT nr (...) – k. 11, załącznik do faktury – k. 12, zaświadczenia – k. 13)

Od 1 września 2015 r. do 10 lutego 2016 r. pozwany pracował u powoda w charakterze kierowcy transportu drogowego, w wymiarze pełnego etatu. Stosunek pracy ustał bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwany nie odwoływał się do Sądu co do sposobu ustania stosunku pracy.

(okoliczno ści bezsporne, a nadto: świadectwo pracy – k. 14)

Pozwany w okresie pracy u powoda dokonał czterech wpłat na poczet spłaty kursu na prawo jazdy kat. D. Wpłaty te były dokonywane niezwłocznie po otrzymaniu wynagrodzenia miesięcznego za pracę. Powód wypłacał wynagrodzenia 10-ego dnia każdego miesiąca, do rąk pracowników (bez możliwości przelewu na konto bankowe). Jeśli dzień ten przypadał w niedzielę, wówczas wypłata wynagrodzenia następowała wcześniejszej. Po otrzymaniu wynagrodzenia, pracownik, który zobowiązany był do zwrotu kosztów kursu na prawo jazdy lub zwrotu z innego tytułu (np. kar), podchodził do A. W. (1) lub K. L. (pracowników powoda) i wpłacał z otrzymanego wynagrodzenia część zaległości. Jeśli wynagrodzenie miesięczne było niskie pracownik mógł prosić K. L. o obniżenie raty spłaty za kurs. Wpłaty dokonywane przez pracowników dokumentowane były pokwitowaniami (dowód wpłaty KP). Oryginał tego dokumentu pozostawał u pracodawcy, a kopię otrzymywał pracownik.

Pozwany, w dniu wypłaty wynagrodzenia za wrzesień, październik i listopad 2015 r. oraz styczeń 2016 r. , wpłacił powodowi tytułem spłaty kursu na prawo jazdy, odpowiednio, 100,00 zł, 300,00 zł, 300,00 zł i 600,00 zł. Łącznie pozwany wpłacił powodowi 1.300,00 zł.

(dowody: pokwitowania KP – k. 15-16, zeznania świadka A. W. (2) – k. 201-202, 204 [00:01:18-00:23:51], zeznania świadka K. L. – k. 166-167, 168 [00:01:24-00:37:49]), zeznania świadka P. L. – k. 176v-177v, 180 [00:13:51-00:30:37], zeznania świadka D. M. – k. 177v-178 [00:31:32-00:48:43], zeznania świadka A. O. – k. 178v-179 [00:48:44-01:06:11])

Powód dwukrotnie (2 i 18 marca 2016 r.) wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.700,00 zł tytułem pozostałych do spłaty kosztów szkolenia (1.700,00 zł) oraz kary umownej (5.000,00 zł) w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie uiścił żądanej kwoty.

(dowody: wezwania do zap łaty z potwierdzeniami nadania - k. 17-20)

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w szczególności na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach, których prawdziwości i autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron (umowa z dnia 16 lutego 2012 r., faktura VAT, świadectwo pracy i inne) oraz w oparciu o fakty przyznane przez same strony (fakt zawarcia umowy z dnia 8 sierpnia 2014 r. i umowy o pracę w charakterze kierowcy, fakt dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę z pozwanym i fakt braku odwołania się pozwanego od tego rozwiązania). Stąd też dokumenty te i fakty Sąd uznał w pełni za wiarygodne.

Nie budzą wątpliwości Sądu co do prawdziwości i autentyczności również kserokopie pokwitowań KP dołączonych do pozwu. Pełnomocnik powoda na rozprawie okazał oryginały tych dokumentów, zaś pełnomocnik pozwanego nie kwestionował ich prawdziwości. Świadkowie zeznający w sprawie (kierowcy powoda – P. L., D. M., A. O. oraz pracownicy powoda – K. L. i A. W. (2)) zgodnie potwierdzili, że wpłaty na poczet spłaty raty za kurs prawa jazdy dokumentowane były pokwitowaniami w 2 egzemplarzach (oryginał i kopia), podpisywanymi jedynie przez pracownika powoda. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, bowiem były one logiczne, wzajemnie się uzupełniały, nadto znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. W tym zakresie niewiarygodnymi są zeznania świadka M. T., który zaprzeczył jakoby wpłaty był potwierdzane dowodami wpłaty.

W tym zakresie Sąd uznał także za niewiarygodne zeznania powoda w charakterze strony, zeznania wskazujące na fakt uiszczenia kwoty 3000 zł. na poczet powoda nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, żaden ze świadków nie był obecny przy dokonaniu wpłat za kurs prawa jazdy przez pozwanego, nikt nie potrafił wskazać, jaką kwotę pozwany na rzecz powoda w tym zakresie uiścił. Świadkowie jednak dali Sądowi obraz tego, jak wyglądało wypłacanie należności przez powoda i pobieranie przez niego świadczeń z tytułu wyłożonych na kurs prawa jazdy środków. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć, że pozwany nie wystąpiłby o wydanie mu zaświadczenia po spłacie w lutym 2016 r. ostatniej raty za kurs, gdyby w całości kurs taki opłacił. Pozwanemu, skoro miał już obiecane zatrudnienie u innego pracodawcy, nie zależało przecież na dobrych stosunkach z powodem, nie było zatem żadnych przeszkód, aby o wydanie takiego pokwitowania wystąpić. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego co do tego, że on pokrywał cześć kosztów prawa jazdy w kwocie 1000 zł., a pozostała kwotę pokrywał powód. Powyższe nie znajduje potwierdzenia, ani w treści umowy, ani też w treści faktury VAT nr (...). Pozwany na tę okoliczność nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów.

Pozwany twierdził, że spłacił koszty kursu prawa jazdy w całości. Ciężar wykazania, że tak było w rzeczywistości, spoczywał właśnie na pozwanym. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jeśli więc powód potwierdził, że pozwany wpłacił mu kwotę 1.300,00 zł, to pozwany winien wykazać, że wpłacił wyższą kwotę. Jak zeznali w/w świadkowie, nie było trudności z otrzymaniem stosownego pokwitowania wpłaty. Skoro więc pozwany miał możliwość uzyskania pokwitowania, a takowego nie przedłożył, to jego twierdzenia o całkowitej spłacie kosztów kursu należy uznać za gołosłowne.

Przedmiotowe pokwitowania KP opiewają na kwoty inne niż wynika to z § 5 ust. 1 umowy z dnia 8 sierpnia 2014 r. Wyłożone przez powoda koszty szkolenia miały być zwrócone przez pozwanego w sześciu równych ratach (6 x 500 zł). Tymczasem wpłaty pozwanego obejmują kwotę 100,00 zł, 300,00 zł, 300,00 zł i 600,00 zł. Sąd ustalił jednakże na podstawie wiarygodnych i zgodnych zeznań świadków P. L., D. M. i A. O., że istniała możliwość negocjowania z K. L. wysokości raty spłaty za kurs. Wpłata za kurs mimo treści umowy była dowolna, możliwy był również brak jakiejkolwiek zapłaty, jednakże wówczas pracownik musiał liczyć się z negatywnym nastawieniem pracodawcy do niego, objawiającym się niekorzystnym ułożeniem grafika pracy dla pracownika odmawiającego jakiejkolwiek wpłaty. Wobec powyższego uznać należało, że pokwitowania przedstawione przez powoda dokumentują rzeczywiste wpłaty dokonane przez pozwanego.

Skoro pozwany w § 5 umowy z dnia 8 sierpnia 2014 r. zobowiązał się do zwrotu powodowi, w okresie sześciu miesięcy od podjęcia pracy, kwoty 3.000,00 zł, a w okresie tym zapłacił jedynie kwotę 1.300,00 zł, to zasadnym było zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.700,00 zł tytułem brakującej części kosztów szkolenia na kursie prawa jazdy kat. D. O powyższym Sąd rozstrzygnął w punkcie 1 wyroku.

Zgodnie z przyjętymi u powoda zasadami, wypłata wynagrodzenia następowała dziesiątego dnia każdego miesiąca za poprzedni miesiąc. Tego dnia kierowcy wpłacali powodowi również raty tytułem spłaty kursu. Zatem pozwany, który rozpoczął pracę u powoda w dniu 1 września 2015 r., winien spłacić kwotę 3.000,00 zł do 10 marca 2016 r. O odsetkach Sąd zdecydował więc na podstawie art. 481 kc i art. 321 § 1 kpc, ustalając termin początkowy naliczania odsetek zgodnie z żądaniem pozwu.

Odnosząc się do żądania obciążenia pozwanego karą umowną w wysokości 5.000,00 zł, Sąd stanął na stanowisku, że żądanie to nie znajduje uzasadnienia. W tym zakresie Sąd w punkcie 2 wyroku oddalił powództwo.

Zgodnie z treścią art. 483 § 1 kc można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły (art. 484 § 1 kc).

W tym miejscu zasadnym jest przywołanie poglądu Sądu Najwyższego, który stwierdził, że kara umowna nie może być zastrzeżona na wypadek wyrządzenia pracodawcy przez pracownika szkody wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych (art. 114 i następne kp). Naprawienie szkody wyrządzonej pracodawcy przez pracownika odbywa się według zasad określonych w przepisach rozdziału I w dziale piątym Kodeksu pracy. Przewidziane Kodeksem pracy zasady odpowiedzialności pracowników za szkodę wyrządzoną wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych stanowią odrębną od przewidzianej w Kodeksie cywilnym regulację skutków niewykonania tego rodzaju zobowiązania, która w zakresie dotyczącym reguł naprawiania szkody wyrządzonej pracodawcy przez pracownika ma charakter wyczerpujący, co czyni niedopuszczalnym stosowanie w tym przedmiocie przepisów przewidujących możliwość zastrzeżenia kary umownej. Zgodnie z art. 300 kp, do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, ale tylko w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., II PK 120/07, OSNP 2009/3-4/40).

Sąd wskazuje, iż umowa z dnia 8 sierpnia 2014 r. zawarta pomiędzy powodem a pozwanym, mająca w istocie charakter umowy przedwstępnej, poprzedzającej zawarcie umowy o pracę, jest umową pozostającą w bezpośrednim podmiotowym i przedmiotowym powiązaniu ze stosunkiem pracy. Zawarta została przez strony stosunku pracy. Postanowienia dotyczące kary umownej odnoszą się wprost do świadczenia pracy na rzecz powoda. Zobowiązania stron stają się bezprzedmiotowe w razie niepowiązania ich ze stosunkiem pracy (patrz. § 1, § 2 ust. 1 i 2 pkt 4 i § 4 umowy). Zatem w świetle art. 300 kp, uzależniającego dopuszczalność odpowiedniego stosowania do stosunku pracy przepisów Kodeksu cywilnego od ich niesprzeczności z zasadami prawa pracy, zastrzeżenie kary umownej jest możliwe jedynie na rzecz pracownika, nie jest możliwe natomiast zastrzeżenie takiej sankcji na korzyść pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 r., II PK 103/12, OSNC 2013/19-20/219).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy uznać należało, że powód nie mógł skutecznie zawrzeć w umowie zawartej z pozwanym postanowienia dotyczącego obciążenia pozwanego karą umowną w wysokości 5.000,00 zł w przypadku nieświadczenia pracy na rzecz powoda przez okres pięciu lat (§ 5 ust. 4 umowy). Tego typu zastrzeżenie nie dość, że narusza prawa pracownicze, pracownik ma bowiem prawo do decydowania o tym z jakim podmiotem zawiera umowę o pracę, to prowadzi do obejścia przepisów prawa pracy. Dopuszczalne jest bowiem dokonanie takiego zastrzeżenia jedynie w umowie o zakazie konkurencji, łączącej strony po ustaniu stosunku pracy. Natomiast pracownik za wyrządzone szkody odpowiada jedynie na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu słuszny jest zarzut pozwanego co do tego, że nałożenie kary przez powoda uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Wskazać należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowano, że nie pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego umowa, na podstawie której pracownik za pomoc ze strony pracodawcy np. w celu uzyskania mieszkania, czy pokrycie kosztów studiów zobowiązuje się do przepracowania u pracodawcy oznaczonego okresu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2011 r., II PK 48/11, OSNCP 2012/21-22/259. LEX nr 1227516). Umowy, o jakich mowa powyżej zawierają postanowienia zgodnie, z którymi pracownik jest zobowiązany do „odpracowania” pomocy finansowej udzielonej mu przez pracodawcę lub innych świadczeń na rzecz pracodawcy. Jednakże w przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca. Powód nie sfinansował bowiem z własnych środków kursu prawa jazdy pozwanego, powód jedynie wyłożył kwotę 3000 zł. na opłacenie tego kursu dla pozwanego, ale pozwany zgodnie z postanowieniami umowy z dnia 08 sierpnia 2014 r. zobligowany był do jej zwrotu. Nie sposób zatem przyjąć, że pozwany był zobowiązany do „odpracowania” pomocy finansowej udzielonej mu przez powoda, bowiem w rzeczywistości takiej pomocy nie otrzymał, został przecież obciążony kosztami kursu prawa jazdy. Nie można zatem przyjąć, że nałożenie na pozwanego obowiązku wykonywania pracy na rzecz powoda, w razie zaś rozwiązania tego stosunku zapłaty kary umownej, nie stało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Powód nie zainwestował bowiem środków w dokształcanie pozwanego (środki te zostały mu przez pozwanego zwrócone), a obowiązek pozwanego do świadczenia pracy przez okres 5 lat, a więc znaczny okres, prowadził niewątpliwie do pokrzywdzenia pozwanego, który jako pracownik ma prawo wyboru pracodawcy.

Mając na względzie całokształt powyższej argumentacji, Sąd w punkcie 2 wyroku oddalił powództwo T. L., w zakresie obciążenia pozwanego karą umowną.

Wobec przegrania procesu przez powoda w części (75%), Sąd na mocy art. 100 kpc w zw. z treścią, obowiązującego w dniu wniesienia pozwu, § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.146,00 zł, obejmującą zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Koszty strony powodowej obejmowały opłatę sądową (250,00 zł), opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (2.400,00 zł). Łącznie koszty strony powodowej wyniosły 2.667,00 zł. Koszty strony pozwanej obejmowały opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (2.400,00 zł). Skoro powód wygrał sprawę jedynie w 25%, należała mu się tytułem kosztów procesu kwota 666,75 zł (25% x 2667,00 zł). Pozwany wygrał sprawę w 75%, więc należała mu się tytułem kosztów procesu kwota 1.812,75 zł (75% x 2417,00 zł). Po potrąceniu obu kwot należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.146 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (1.812,75 zł – 666,75 zł).