Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Aleksandra Konkel

Protokolant (...)

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) G. - G. Zarząd (...)

przeciwko E. T., I. T. – W., P. W., K. W.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym E. T., I. T. – W., P. W., K. W.

aby opuścili i opróżnili lokal mieszkalny Nr (...) położony w G. przy ulicy (...);

II.  ustala, iż pozwanym I. T. – W., P. W., K. W. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

III.  ustala, iż pozwanej E. T. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

IV.  nakazuje wstrzymać wykonanie wyroku jak w punkcie I w stosunku do pozwanych I. T. – W., P. W., K. W. do czasu złożenia przez (...) G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

V.  zasądza od pozwanych E. T., I. T. – W., P. W., K. W. na rzecz (...) G. - G. Zarząd (...) kwotę 680 zł (sześćset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 606/16

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. – G. Zarząd (...) wniosła o nakazanie pozwanym E. T., I. T.-W. i P. W. opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G., przy ul. (...) wraz ze wszystkimi osobami i rzeczami prawa ich reprezentującymi oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego, który to tytuł utracili na skutek wypowiedzenia E. T. umowy najmu. Powódka wzywała pozwanych do opuszczenia oraz opróżnienia zajmowanego lokalu, jednakże bezskutecznie.

W odpowiedzi na pozew pozwani E. T., I. W. i P. W. wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych. Przyznali, iż zajmują przedmiotowy lokal, jak również fakt istnienia zadłużenia z tytułu jego zajmowania. Wskazali, iż zadłużenie powstało z przyczyn obiektywnych, a pozwani zawsze dążyli do polubownego załatwienie tej kwestii.

Postanowieniem z dnia 7 lipca 2016 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego małoletniego K. W., syna I. T.-W. i P. W., zamieszkałego wraz z nimi w spornym lokalu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani E. T., I. W., P. W. i K. W. zamieszkują w lokalu nr (...) położonym w G., przy ul. (...), którego najemczynią była E. T..

/okoliczności bezsporne, a nadto: umowa o najem lokalu mieszkalnego z 16.09.1997 r., k. 6 oraz w aktach lokalu)

Z uwagi na zaległości w uiszczaniu opłat związanych z zajmowanym lokalem za okres ponad trzymiesięczny, pismem z dnia 16 kwietnia 2014 r. Gmina M. G. uprzedziła pozwaną E. T. o zamiarze wypowiedzenia najmu. Wobec braku uregulowania zaległości, pismem z 22.09.2014 roku Gmina wypowiedziała pozwanej E. T. umowę najmu ze skutkiem na dzień 31.10.2014 roku. Oświadczenia gminy zostały złożone w taki sposób, że pozwana mogła zapoznać się z ich treścią, bowiem przesyłki je zawierające wysłane zostały na adres zamieszkania pozwanej.

/okoliczności bezsporne, a nadto: pismo z 16.04.2014 r. wraz z kopią zpo, k. 7-7v; pismo z dnia 22.09.2014 roku, k. 8 oraz dokumenty zawarte w aktach lokalu)

W dacie uprzedzenia pozwanej E. T. o zamiarze wypowiedzenia najmu miesięczna wysokość opłat za mieszkanie wynosiła 854,58 zł.

/dowód: powiadomienie o zmianie wysokości opłat z 21.03.2014 r. – w aktach lokalu/

Pismami z dnia 24 czerwca 2015 roku Gmina M. G. – G. Zarząd (...) w G. wezwała pozwanych E. T., I. T.-W. i P. W. do opuszczenia i opróżnienia przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

/okoliczności bezsporne, a nadto: pisma z dnia 24. 06. 2015 roku wraz z zpo – k. 9-11v)

Pozwani nie posiadają statusu osób bezrobotnych ani poszukującej pracy, żadne z nich nie jest również osobą niepełnosprawną.

Pozwana E. T. ma 53 lata, jest osobą zdrową, z zawodu fryzjerką. Widnieje w ewidencji (...) w G. jako osoba współgospodarująca z partnerem L. B. pod adresem: (...)-(...) G., ul. (...), przy czym beneficjentem pomocy społecznej udzielanej przez (...) jest L. B., a nie pozwana. E. T. jest zatrudniona na okres próbny; wynagrodzenie w umowie określono na 10 zł za godzinę.

Pozwana I. W. ma 31 lat, jest studentką. Korzystała z pomocy z (...) w lutym 2015 r. uzyskując zasiłek celowy na zakup żywności w kwocie 300 zł i zasiłek okresowy w jednorazowej kwocie 271 zł. Nie pracuje, zajmuje się półtorarocznym dzieckiem.

Pozwany P. W. ma 33 lata, z zawodu jest kucharzem. Pracuje, zarabia około 1.800 zł netto (7 zł/h).

Pozwany małoletni K. W. ma niespełna 1,5 roku (urodzony (...)), jego opiekunami prawnymi są rodzice – P. W. i I. W..

I. T.-W., P. W. i K. W. nie przysługuje tytuł prawny do żadnego innego lokalu.

/dowód: informacja z PUP G., k. 25, informacja z (...) G., k. 27-28, kopia odpisu skróconego aktu urodzenia K. W., k. 61, umowa zlecenia, k. 64, przesłuchanie pozwanej E. T., k.92-93, 95; przesłuchanie pozwanej I. T.-W., k.93, 95; przesłuchanie pozwanego P. W., k.93, 95/

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, a ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach pozwanych E. T., I. T.-W. i P. W., którym zasadniczo dał wiarę, z tym jednak zastrzeżeniem, że nie uwzględnił twierdzeń, jakoby E. T. stale zamieszkiwała w spornym lokalu – o czym w dalszej części uzasadnienia.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanych o przesłuchanie świadków na okoliczności przywołane w odpowiedzi na pozew, w tym w szczególności na okoliczność pogorszenia się sytuacji materialnej strony pozwanej, a także wniosek o zwrócenie się do (...) w G. o informacje na temat tymczasowego aresztowania P. W.. W ocenie Sądu okoliczności te były bowiem bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej, a nadto nie były kwestionowane przez stronę przeciwną.

Zważyć należy, iż istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne w zasadzie nie były sporne pomiędzy stronami. Pozwani nie kwestionowali uprawnień właścicielskich powódki, istnienia znacznego zadłużenia w płatnościach za lokal, nie wywołała również sporu sytuacja mieszkaniowa, majątkowa i rodzinna pozwanych. Przedmiotem sporu było przede wszystkim ustalenie, czy pozwani posiadają tytuł prawny do lokalu nr (...) położonego w G. przy ul. (...).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2014 roku, poz. 150), dalej jako „ustawa o ochronie praw lokatorów”, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz w art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Z kolei art. 11 ust. 2 pkt 2 przywołanej ustawy stanowi, iż nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W ocenie Sądu strona powodowa przedstawiła dowody potwierdzające zasadność żądania, w szczególności wykazała istnienie materialnoprawnych przesłanek dokonanego względem najemczyni wypowiedzenia i tym samym brak tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Uwagi powyższe poczyniono jedynie na marginesie zważywszy, że pozwani nie kwestionowali prawidłowości i skuteczności wypowiedzenia najmu lokalu, żądanie oddalenia powództwa uzasadniając nagłym i znacznym pogorszeniem się ich sytuacji materialnej jako przyczyną, niezawinioną, zaprzestania płatności za lokal.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 222 §1 kc, zgodnie z którym właściciel rzeczy może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Według wskazania art. 222 §1 in fine kc pozwany w procesie windykacyjnym może w pierwszym rzędzie bronić się zarzutem, że „przysługuje mu skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą".

Na gruncie niniejszej sprawy bezsporne było to, iż właścicielem przedmiotowego lokalu jest Gmina M. G., jak również to, iż w związku z wypowiedzeniem umowy najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, pozwani zajmują ten lokal bez tytułu prawnego, co w istocie przyznali. Nie ma przy tym, zdaniem Sądu, znaczenia przyczyna zaprzestania płatności.

Mając na uwadze, iż pozwani nie mieli tytułu prawnego do lokalu uwzględnić należało żądanie nakazania im opuszczenia i opróżnienia lokalu, o czym Sąd orzekł w punkcie I sentencji.

Z uwagi na treść art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd zobowiązany był rozstrzygnąć o uprawnieniu pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego, bądź o braku takiego uprawnienia.

Niewątpliwie pozwani są lokatorami w rozumieniu art. 2 ustęp 1 wyżej cytowanej ustawy, bowiem pojęcie lokatora w rozumieniu ustawy, w odniesieniu do ochrony związanej z eksmisją, jest bardzo szerokie. Zgodnie z tym przepisem przez lokatora należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

Sąd badając z urzędu czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, których nakaz opróżnienia lokalu dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Zgodnie z art. 14 ustęp 4 Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego wobec kobiet w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego oraz osób spełniających przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Zgodnie natomiast z treścią uchwały nr XXII/651/04 Rady Miasta G. z dnia 25 marca 2004 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta G. oraz zasad udzielania pomocy w wynajęciu takich lokali w zasobach Towarzystw Budownictwa (...), lokale socjalne wynajmowane są w pierwszej kolejności m. in. osobom znajdującym się w niedostatku, tj. osoby, których udokumentowany średni miesięczny dochód z okresu trzech kolejnych miesięcy poprzedzających dzień złożenia wniosku o przyznanie lokalu mieszkalnego, przypadający na jednego członka gospodarstwa domowego nie przekracza: 100 % najniższej emerytury – w gospodarstwie jednoosobowym i 75% najniższej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym. Zgodnie z komunikatem (...) od 1 marca 2016 r. najniższa emerytura wynosi 882,56 zł.

K. W. jest małoletni, zaś P. W. i I. W. sprawują nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkują. Ponadto, dochody P. W., z których utrzymuje on także dziecko i niepracującą żonę wynoszą jedynie ok. 1.800 zł, co daje po 600 zł miesięcznie na osobę, a więc jest to kwota niższa niż 75% najniższej emerytury (która obecnie, zgodnie z komunikatem Prezesa ZUS, od 1 marca 2016 r. wynosi 882,56 zł).

Biorąc powyższe pod uwagę niewątpliwie zachodzi konieczność obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego względem tych pozwanych. Dlatego też Sąd w punkcie II wyroku ustalił, że przysługuje im uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, a także – zgodnie z art. 14 ust. 6 wskazanej ustawy – w punkcie IV wyroku nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Oceniając sytuację pozwanej E. T. pod kątem istnienia przesłanek do przyznania jej prawa do lokalu socjalnego, Sąd miał na uwadze, że pozwana rozpoczęła pracę, czyli posiada źródło utrzymania i nie pozostaje w niedostatku. Co więcej – jak wynika z informacji Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. – pozwana pod innym adresem prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie ze swoim partnerem L. B.. Jakkolwiek pozwana zaprzeczyła tej okoliczności, przy jednoczesnym potwierdzeniu, że pozostaje w związku z L. B., stanowisko zaprezentowane w toku przesłuchania Sąd uznał za niewiarygodne. Skoro E. T. jest osobą „współgospodarującą” z partnerem L. B. zamieszkującym pod innym adresem, to nie może równocześnie pozostawać w gospodarstwie domowym z córką i jej rodziną.

Z przytoczonych względów, zdaniem Sądu, sytuacja bytowa i materialna E. T. nie uzasadnia przyznania jej uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt III wyroku.

W punkcie V wyroku Sąd, na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. art. 108 § 1 kpc, zasądził od pozwanych jako strony przegrywającej spór na rzecz strony powodowej solidarnie kwotę 680 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 480 zł – zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804)

ZARZĄDZENIE

1.  (...). C (...)

2.  (...)

3.  (...)